Με υπερτονισμένα τα εσωτερικά γεγονότα της πολιτικής επικοινωνιακής «αρπαχτής», με γιγάντια μέσα προπαγάνδας να παίζουν κατά κόρον την ορκομωσία Μπους και ελάχιστα ή καθόλου τα βρετανικά φρικτά βασανιστήρια Ιρακινών κρατουμένων, χάνονται οι ειδήσεις που επηρεάζουν ή πρόκειται να ξεθεμελιώσουν κυριολεκτικά τη ζωή μας στο άμεσο μέλλον.

Ετσι σύντροφοι θέλουν να μην προλαβαίνουμε να σκεφτούμε και να κρίνουμε. Την ώρα που εδώ εμείς σαρκάζουμε περί εκδοτικών συγκροτημάτων και ποιος θα ιππεύσει τον «Πήγασο», οι Αμερικανοί σε αγαστή συνεργασία με τους ισραηλινούς και τα τρία φοβερά υποβρύχιά τους (!) ετοιμάζονται να βομβαρδίσουν το Ιράν. Η κυβέρνηση πιέζεται να στείλει και άλλο στρατό στο Αφγανιστάν. Η Ελλαδα πιέζεται να ... χορηγήσει το μισό Αιγαίο στη φίλη και σύμμαχο Τουρκία (!) για να εργάζεται διασώζουσα και δεσπόζουσα υπέρ των ιερών και οσίων συμφερόντων της άγριας ιμπεριαλιστικής δύσης. Και όταν άρχισαν τα αιματηρά σχέδια να αλλάζουν τους χάρτες και να εξανδραποδίζουν τους λαούς, εμείς με εξαντλημένη την αναθρωπιά στο συναπάντημα με το φυσικό αναπόδραστο, σαν το τσουνάμι, και αποκαμωμένη τη σάτιρα στη σύγκρουση με τα ταξικά φαγοπότια των χορτασμένων, θα δοκιμάζουμε συνταγές επιβίωσης σε κλυδωνιζόμενους καιρούς φρίκης.

Παρακολουθώ με κομμένη την ανάσα τον προσυνεδριακό διάλογο του ΚΚΕ. Γιατί ενόψει Συνεδρίου σε λίγες βδομάδες, η ενδυνάμωση, το άνδρωμα του ιστορικού υποκειμένου - Κόμματος που άντεξε και αντέχει έναν αιώνα σχεδόν και μάλιστα που αποκαλυπτικότερο του πολιτισμού της Γης, είναι υπόθεση όλων. Υπόθεση και υπαρξιακή απάντηση στα ζητούμενα της πατρίδας αν δεχόμαστε ότι αυτή δεν υπάρχει χωρίς το λαό της, το δραματικά διευρυμένο προλεταριάτο της. Και αυτό που με ενθαρρύνει είναι η ειλικρίνεια των συντρόφων, η παρρησία και η ποιότητα της διαλεκτικής. Και αυτό που με σκάζει είναι η εμμονή στο παρελθόν, πεδίο δόξης λαμπρό και για την αστική αντικομμουνιστική προπαγάνδα.

Ελπίζω βάσιμα πως τους εμφανώς και αφανώς ίσως δύσκολους κατοχικούς καιρούς που ζούμε το Συνέδριο θα βγει λαμπρό και γιατί όχι ποιητικό, εκείνο το συλλογικό συστατικό δημιουργίας που αντέχει σα γυμνό πετσωμένο πέλμα σε κακοτράχαλη ανάβαση αλλά ποτέ φυγή. Ετσι κι εγώ και άλλοι δραπέτες της τάξης μου, απ' αυτήν εδώ την όχθη να 'χουμε να λέμε στα παιδιά μας πως δεν μειδίσαμε και δε φοβηθήκαμε. Γιατί μέρες που είναι, κομφορμισμού της σκέψης, η πιο παρήγορη είδηση που βρήκα είναι ότι σύντροφοι δουλεύουν για το αύριο, σήμερα και ας μην ασχολούνται μαζί τους οι ...ειδήσεις. Στα ψιλά για τα μεγάλα...