Κι ενώ οι αγαπημένοι μου κόκκινοι διάβολοι κλείνουν σήμερα το Συνέδριό τους, κόντρα σε μια εθνική παρακμή που δεν έχει όμοιό της, ακούστηκαν οι πρώτες κυβερνητικές φωνούλες, με αφορμή τις εκκλησιάζουσες νούλες, για το χωρισμό της Εκκλησίας από το κράτος. Αυτά παθαίνεις άμα πάσχεις από πλατυποδία. Τερματίζεις μετά από ογδόντα χρόνια, κι όταν επιτέλους φτάσεις, σου δίνουν να διαβάσεις την ιστορία του αγώνα για τον οποίο έτρεξες. Οι κόκκινοι πρώτοι έθεσαν το ζήτημα του χωρισμού από την ίδρυση του κομμουνιστικού κόμματος.

Ενα ερώτημα όμως προκύπτει αμείλικτο: Τι έπαθαν ξαφνικά οι μπλε και πράσινοι κόκκοι και αφρίζουν; Επρεπε να βγουν στη φόρα τα λερωμένα κι άπλυτα του Γιοσάκη, το μυστήριο ενός ψυχοπαθή πράκτορα της Μοσάντ ανακατεμένου σε ιστορίες πρέζας που (τρέμε, Φώσκολε) μέσω Χριστόδουλου φροντίζει για την ασφάλεια του αρχιεπισκόπου Ιεροσολύμων, ή μήπως τα τάλιρα του Παντελεήμονος, για να μιλήσουν για τον επίμαχο χωρισμό; Δεν τους πείραξε ότι όλοι οι πατέρες, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, της ελλαδικής Εκκλησίας, ήταν η Δεξιά της Δεξιάς, φανατικοί αντικομμουνιστές που στήριζαν δικτατορίες, που έπαιξαν χοντρό πολιτικό παιχνίδι σε βάρος ενός ολόκληρου λαού, αυτό δεν τους λέει τίποτα; Τώρα ξύπνησες, Γιωργάκη Παπανδρέου, και περιφέρεσαι ως διαφημιστής στο σούπερ μάρκετ του θεάματος πουλώντας το νέο σαμπουάν του ΠΑΣΟΚ που λέγεται «χωρισμός Εκκλησίας και κράτους»;

Ο Καραμανλής από δω και στο εξής ό,τι και να κάνει τον συγχωρώ. Προέρχεται από μια παράταξη, ένα κατηχητικό γέννημα θρέμμα της Εκκλησίας, και ο απογαλακτισμός από τη μαμά, όσο και να το κάνουμε, πονάει. Οταν είδε και αποείδε ότι με καλά λόγια δεν έρχεται και το καλό αποτέλεσμα, αποφάσισε να πουλήσει τρέλα στους τρελούς, αφήνοντάς τους να πνίγονται μέσα στο νερό. Ο Χριστόδουλος έπεσε μέσα στο λάκκο που άνοιξε και δεν ξέρω αν ποτέ συνέλθει.