Θα ξεκινήσω θετικά. Είναι παρήγορο, σε μια εποχή όπου το πρόχειρο και το ευκαιριακό βασιλεύει, να βλέπεις μια δημιουργό να σκύβει πάνω στην παράδοση και να προσπαθεί να μεταφέρει έναν κόσμο πραγματικών αξιών. Και είναι, επίσης, παρήγορο αυτή η προσπάθεια να γίνεται με «προσωπικό» τρόπο.

Η «Νοσταλγός» είναι ένα «συν» στην ελληνική κινηματογραφική κουλτούρα. Οχι τόσο για το κινηματογραφικό αποτέλεσμα, που είναι αρκετά στατικό και αμήχανο, όσο γιατί φέρνει στην επιφάνεια πηγές έμπνευσης, που γίνεται προσπάθεια να ξεχαστούν. Να περάσουν οριστικά στη λησμονιά.

Η τόλμη της Αλεξανδράκη να ασχοληθεί με το διήγημα του Παπαδιαμάντη, σε μια εποχή φθήνιας, πρέπει να επιβραβευτεί. Και πρέπει, επίσης, να επιβραβευτεί η επιλογή των χώρων, αλλά και των ηθοποιών, επαγγελματιών ή ερασιτεχνών, που υποστήριξαν το εγχείρημά της.

Οι όποιες επιφυλάξεις μου έχουν να κάνουν με τη «γραφή». Θεωρώ ότι περισσότερο «ειπώθηκαν» τα γεγονότα παρά «δείχτηκαν». Ο κινηματογράφος, ως γνωστόν, πρώτα είναι εικόνα και μετά ...λόγος. Η έλλειψη «δράσης», η έλλειψη ικανοποιητικής «δραματοποίησης» της ιστορίας, αδίκησε το τελικό αποτέλεσμα.

Παίζουν: Ολια Λαζαρίδου, Γιώργος Τσουλάρης, Σπύρος Σταυρινίδης και κάτοικοι της Νισύρου.