Οι αγωνιστικές κινητοποιήσεις, στις οποίες πρωτοστάτησαν οι δυνάμεις της ΠΚΣ το προηγούμενο διάστημα, στο φοιτητικό κίνημα είναι προϋπόθεση για να συνειδητοποιούν οι φοιτητές μέσα από την ίδια τους την πείρα ότι δεν έχουν να κάνουν με κάποια παραλλαγή διαχείρισης της αντιλαϊκής πολιτικής, η οποία δήθεν μπορεί να μακιγιαριστεί, να γίνει πιο ήπια, αλλά με την ίδια τη στρατηγική του κεφαλαίου.

Οι κραυγές των ΕΑΑΚ, «Αριστερών Σχημάτων», του «Δικτύου», για «νικηφόρα κινήματα», δεν μπορούν να κρύψουν τη βαθιά ενσωματώσιμη πρακτική τους, το ρόλο του αμορτισέρ που απορροφά τους κραδασμούς!

Για τη δράση αυτών των σχημάτων δε χρειάζεται να ανατρέξει κανείς στο παρελθόν. Μόλις πριν δυο βδομάδες, αρνήθηκαν να προσυπογράψουν σε Διοικητικά Συμβούλια και Γενικές Συνελεύσεις τα ψηφίσματα ενάντια στο «ευρωσύνταγμα» και στην ΕΕ. Αρνήθηκαν να καταδικάσουν ακόμα και την ξετσίπωτη στάση της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ που ίδρυσε ιδιωτικό ΑΕΙ.

Θα ήταν παράλογο η ηγεσία αυτών των ομάδων να φορέσει ξαφνικά τη μάσκα του αγωνιστή. Ετσι την ώρα που χιλιάδες φοιτητές έβγαιναν στο δρόμο σε κάθε πόλη, στα συλλαλητήρια, τα ΕΑΑΚ ισχυρίζονταν πως «δεν υπάρχει φοιτητικό κίνημα», «δεν υπάρχει τίποτα για να συντονιστεί», ή ότι «οι φοιτητές δεν είναι μαχητικοί»!!!

Μαζί με ΔΑΠ-ΠΑΣΠ, εγκαλούσαν τους φοιτητές που πρωτοστάτησαν στη δημιουργία επιτροπών ετών και εξαμήνων, ότι δήθεν χρειάζεται το ΔΣ να τις «νομιμοποιήσει», ή ότι «είναι παράνομες», «διασπούν τον σύλλογο» και άλλα τέτοια γλυκανάλατα!!!

Πατούν στο «στέρεο» έδαφος των επιδιώξεων της άρχουσας τάξης, όταν λένε ότι δήθεν «η Ελλάδα θα πιεστεί να αλλάξει το καθεστώς των επαγγελματικών δικαιωμάτων», λες και οι Ελληνες εφοπλιστές και τραπεζίτες θα το κάνουν με το ζόρι!!!

Οι «κατηγορίες» λοιπόν για «καπέλο» της ΚΝΕ, μάλλον θέλουν να κρύψουν ότι η ηγεσία των ΕΑΑΚ φοράει το σομπρέρο της αντιλαϊκής πολιτικής, υιοθετεί προτάσεις διαχείρισης, που εξασφαλίζουν την απομόνωση, την εκτόνωση και την ήττα του φοιτητικού κινήματος.

Τι άλλο να περίμενε κανείς από δυνάμεις που βγάζουν σπυράκια και μόνο στο άκουσμα της λέξης ΠΑΜΕ στις σχολές, κι έχουν χαράξει συστηματική, συνεπή (!), γραμμή συμμαχίας με τη ΓΣΕΕ, σε απεργίες, για την Πρωτομαγιά, το γιορτασμό του Πολυτεχνείου. Σε κάθε κινητοποίηση που είχε χαρακτήρα συνολικής αντιπαράθεσης με την αντιλαϊκή πολιτική η ηγεσία των ΕΑΑΚ και διάφοροι μαϊντανοί συνεργάτες τους δίνουν το «παρών» ποτίζοντας τη γλάστρα των Πολυζωγόπουλων και των διαφόρων Φόρουμ της χειραγώγησης. Δεν είναι τυχαίο που απαιτούν «κανένας διάλογος έξω από τους συλλόγους των φοιτητών και των καθηγητών»... Οσο για τους εργάτες τσιμουδιά!!!

Αν λοιπόν ΔΑΠ και ΠΑΣΠ είναι στυλοβάτες της αντιλαϊκής πολιτικής, ΕΑΑΚ και ΣΥΝοδοιπόροι βγάζουν τη λάντζα του αποπροσανατολισμού, λειτουργώντας ως βαλβίδα ασφαλείας για την κυβέρνηση και την πλουτοκρατία.

Στο βαθμό που ενισχύεται η ΠΚΣ, η συσπείρωση που στηρίζει η ΚΝΕ και άλλοι φοιτητές με ριζοσπαστική συνείδηση.

Το φοιτητικό κίνημα μπορεί να φέρει αποτελέσματα στο βαθμό που θα πατάει γερά στη βάση των φοιτητών, στις επιτροπές αγώνα ετών και εξαμήνων, στο συντονισμό με βάση το πλαίσιο πάλης που δε χωράει στη στρούγκα του αντιλαϊκού μονόδρομου, δεν παζαρεύει το τι θα χάσουμε και πώς, αλλά καλλιεργεί την ανυπακοή, την απειθαρχία στην πολιτική ΕΕ-ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-κεφαλαίου.

Το φοιτητικό κίνημα μπορεί να μπει στη λεωφόρο της ρήξης και της σύγκρουσης, στο βαθμό που συνδέεται αποφασιστικά με τις δυνάμεις του ταξικού, ανυπότακτου εργατικού κινήματος, τις δυνάμεις που εκφράζονται με το πλαίσιο αγώνα του ΠΑΜΕ.

Νικηφόρα κινήματα είναι αυτά που κρατούν ψηλά τα λάβαρα της εργατικής τάξης, που κάνουν σημαία τους τις σύγχρονες ανάγκες της λαϊκής οικογένειας, της νεολαίας, και όχι οι «σημαίες ευκαιρίας» και οι λευκές πετσέτες που πετάνε στην ολιγαρχία οι δυνάμεις της διαχείρισης. Ετσι συμβαίνει συνήθως. Οταν ψαρεύεις στα θολά νερά μπλέκεσαι στα δίχτυα της σοσιαλδημοκρατίας!