Ο «καυγάς» επί του «προσωπικού», μεταξύ της προηγούμενης ηγεσίας του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (Θόδωρος Αγγελόπουλος, Μιχάλης Δημόπουλος) και του παραιτηθέντος προέδρου του, σκηνοθέτη, Παντελή Βούλγαρη, είναι μία ήσσονος σημασίας πτυχή του όλου θέματος. Το θέμα είναι ότι η θέση του προέδρου του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης είναι μια πολιτική, καταρχήν, θέση, όχι μόνο επειδή αυτός διορίζεται από την εκάστοτε κυβέρνηση, αλλά και γιατί, προφανώς, διορίζεται για να εφαρμόσει συγκεκριμένη πολιτική στο θεσμό.

Ετσι, όταν ο Π. Βούλγαρης δήλωνε σε ραδιοφωνικό σταθμό ότι πρέπει να «παρθούν μέτρα» για το γύρισμα ξένων παραγωγών στην Ελλάδα όπως γίνεται ...στη Ρουμανία, έδινε, αντικειμενικά, «άλλοθι» στην τελειωτική άλωση της εθνικής κινηματογραφίας από το πολυεθνικό κεφάλαιο του οπτικοακουστικού, όπως στοχεύει η κυβέρνηση. Ανάλογο «άλλοθι» σε αυτή την πολιτική έδινε και όταν λίγο καιρό πριν αναλάβει τη θέση του προέδρου δήλωνε, παρούσας της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Πολιτισμού, ότι είναι «μαγκιά» για τους σκηνοθέτες να κάνουν ταινίες χωρίς λεφτά! Φράση που ξεσήκωσε τους σκηνοθέτες πολύ περισσότερο και πολύ πριν από την παραίτηση.

Παράλληλα, είναι γνωστό ότι οι Ελληνες κινηματογραφιστές και κυρίως οι νέοι είναι δυσαρεστημένοι με τη «μετάλλαξη» του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης σε ένα «απαστράπτοντα» κινηματογραφικό «γκαλά» σε μια χώρα μάλιστα που δεν έχει καν σχολή κινηματογράφου. Πρόκειται για μια «λάμψη» που επιχειρεί να κρύψει τη συνολική απαξίωση της εθνικής κινηματογραφίας από τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ.