Σε έναν από τους σημαντικότερους στιχουργούς και συνθέτες του λαϊκού μας τραγουδιού, τον Ακη Πάνου, θα είναι αφιερωμένη η εκπομπή «Ποιητική Αδεία» που επιμελείται και παρουσιάζει ο Γιώργος Μηλιώνης, την Κυριακή, 6-8 μ.μ., στον 902 ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΤΑ FM.

Αριστουργηματικά λαϊκά τραγούδια και η ανάπτυξη ενός «κώδικα τιμής» εντελώς προσωπικού και εντελώς αντισυμβατικού σημάδεψαν τη ζωή του Αθανασίου-Δημητρίου (Ακη) Πάνου, ο οποίος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1932 και ρίχτηκε από τα δέκα του χρόνια στη βιοπάλη.

Ετοιμος πάντα να αποδεχτεί τις συνέπειες των όποιων πράξεών του, ο Ακης Πάνου είχε ήδη «φύγει» όταν, στο δικαστήριο - μετά τον τραγικό Αύγουστο του 1997 όπου ήταν ο πρωταγωνιστής του οικογενειακού δράματος - ζητήθηκε η «απαλλαγή της κοινωνίας από αυτόν τον κύριο και τα παρωχημένα τραγούδια του».

Ο Ακης Πάνου είχε ήδη «φύγει» όταν δεν του αναγνωρίστηκε καμιά συμβολή στο λαϊκό πολιτισμό αυτού του τόπου.

Εμειναν οι υποθήκες του για το τραγούδι, οι σκέψεις αυτού του απόφοιτου του δημοτικού σχολείου, που έδινε πάντα μεγάλη σημασία στο στίχο του τραγουδιού, που υποστήριζε ότι η μουσική είναι μέσα στο στίχο, που θύμωνε αφάνταστα με τους συνθέτες οι οποίοι δεν απέδιδαν τονικά τις λέξεις των στίχων.

Εμεινε η συνεργασία του με τον Στέλιο Καζαντζίδη, η αυτοβιογραφία και των δύο στο «Η ζωή μου όλη», τα δάκρυα στο πρόσωπό του όταν ο μεγάλος λαϊκός βάρδος τραγουδούσε «Τα όνειρα χτίζονται».

«Περπατώ στις γειτονιές και μαζεύω τους καημούς / και με νότες λυγμούς τι τραγούδι να γράψω / αν γελάσει η ζωή θα γελάσω κι εγώ / άμα κλαίει η ζωή πώς μπορώ να μην κλάψω», θα τραγουδήσει το 1977 ο Μανώλης Μητσιάς στον αριστουργηματικό κύκλο τραγουδιών «Παρών», και όλα τα όνειρα που μας ποδοπάτησαν οι αδιάφοροι περαστικοί, όλες οι πίκρες της ζωής μας, αλλά και η κρυμμένη ηλιαχτίδα της ελπίδας για καλύτερες μέρες ήταν εδώ και παραμένουν εδώ, σιγοτραγουδώντας τη μελωδία.

«Μείνε πίκρα στην καρδιά, κι ας με πληγώνεις / κι ας σκοτώνεις το κορμί μου και το νου / σκότωσέ με, αλλά μη με ταπεινώνεις / μη με ρίχνεις μπρος στα μάτια τ' αλλουνού».

Ο Ακης Πάνου «έφυγε» πικραμένος και μόνος στις 7 του Απρίλη του 2000. Εμειναν τα μεγάλα τραγούδια του και η μελαγχολία των απογευμάτων της Κυριακής, εκεί στα σοκάκια του Χαροκόπου και της Καλλιθέας και στις φτωχογειτονιές που ξεκίνησε να τραγουδάει.