Οι επιπτώσεις από την παράδοση του τομέα της ενέργειας στο μεγάλο κεφάλαιο, αλλά και οι προτάσεις του ΚΚΕ, βρέθηκαν στο επίκεντρο της εκδήλωσης στην Πτολεμαΐδα

Η «απελευθέρωση» του τομέα της ενέργειας χτυπά πολύπλευρα τις εργασιακές σχέσεις (κατάργηση θέσεων εργασίας, εντατικοποίηση της δουλιάς, επιβολή ελαστικών και δουλεμπορικών εργασιακών σχέσεων), επιβαρύνει το κόστος χρήσης για τον λαϊκό καταναλωτή, οδηγεί σε ενεργειακή εξάρτηση της χώρας. Αυτή είναι η πραγματικότητα της απελευθέρωσης, όπως αναδείχτηκε μέσα από την εκδήλωση που έγινε προχτές το βράδυ στην Πτολεμαΐδα, με πρωτοβουλία της Κομματικής Οργάνωσης ΔΕΗ του ΚΚΕ.

Στην εκδήλωση μίλησαν ο Μάκης Παπαδόπουλος, υπεύθυνος του Τμήματος Οικονομίας της ΚΕ του ΚΚΕ, ο Γιώργος Στραβού, Γραμματέας της ΝΕ Κοζάνης του ΚΚΕ, και ο Ιορδάνης Καλαϊτζόπουλος, Γραμματέας της ΚΟ ΔΕΗ του ΚΚΕ.

Οπως αναδείχτηκε από τις τοποθετήσεις, η προσπάθεια να διασφαλιστεί η ενεργειακή επάρκεια της χώρας με αύξηση των εισαγωγών καυσίμων, όπως το φυσικό αέριο, και με την κρατική ενίσχυση των ιδιωτών παραγωγών, οδηγεί σε πρόσθετη επιβάρυνση του εργαζόμενου - φορολογούμενου - λαϊκού καταναλωτή και ταυτόχρονα αυξάνει την ενεργειακή εξάρτηση της χώρας.

Ανατρέπονται οι εργασιακές σχέσεις με στόχο τη μεγαλύτερη εκμετάλλευση των εργαζομένων για την εξασφάλιση της κερδοφορίας. Παράδειγμα αποκαλυπτικό αποτελούν τα στοιχεία που παρουσίασε ο Ι. Καλαϊτζόπουλος για το Λιγνιτικό Κέντρο Δυτικής Μακεδονίας (ΛΚΔΜ). Στα ορυχεία εργάζονται 4.600 άτομα, από τους οποίους οι 500 με 8μηνες και δίμηνες συμβάσεις και οι 600 μέσω εργολάβων. Στους ΑΗΣ 2.100 μόνιμοι και 1.000 με επινοικίαση στην πλειοψηφία τους σε οργανικές θέσεις καθώς και 800 στις συντηρήσεις, κατασκευές, καθαρισμούς, κλπ. Οι ελλείψεις σε οργανικές θέσεις στο ΛΚΔΜ με βάση τους κανονισμούς ασφαλείας στη λειτουργία και συντήρηση ξεπερνούν τις 2.300.

Για τις επιπτώσεις της δράσης της ΔΕΗ στο περιβάλλον και στην κοινωνία μίλησε ο Γ. Στραβού, σημειώνοντας πως η ΔΕΗ λειτουργεί σαν αποικιοκράτης στην περιοχή, αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις που προκαλεί η δράση της και με μόνο στόχο την εξασφάλιση περισσότερων κερδών. Π.χ., διαπραγματεύεται την αύξηση της τιμής στην τηλεθέρμανση ενώ θα έπρεπε να την παρέχει δωρεάν ως αντίτιμο για τις καταστροφές που προκαλεί σε όλο το λεκανοπέδιο.

Εξαναγκάζει, ακόμη και με τη βία, τους πληττόμενους από τις εξορυκτικές δραστηριότητες να υποστούν τις επιπτώσεις της χωρίς να αποζημιώνει το πραγματικό μέγεθος της ζημιάς που προκαλεί. Δεν αξιοποιεί -λόγω κόστους - τις νέες τεχνολογίες για την προστασία του περιβάλλοντος με αποτέλεσμα να αυξάνονται σταθερά οι επιπτώσεις στην υγεία, τα κρούσματα καρκίνου και πνευμονολογικών ασθενειών.

«Εχουν ωριμάσει οι αντικειμενικές προϋποθέσεις πολιτικής διεξόδου με γνώμονα τις ανάγκες των εργαζομένων και όχι το καπιταλιστικό κέρδος», σημείωσε ο Μ. Παπαδόπουλος. Και πρόσθεσε: «Για να γίνει αυτό είναι αναγκαίο οι πρώτες ύλες, τα μέσα παραγωγής, τα δίκτυα μεταφοράς και διανομής του ενεργειακού τομέα, να αποτελούν κρατική κοινωνική ιδιοκτησία. Ο σχεδιασμός και η διαχείρισή τους να ανήκει σε ένα αποκλειστικά κρατικό φορέα ενέργειας που θα αποτελεί λαϊκή περιουσία, μηχανισμό της λαϊκής οικονομίας, που θα λειτουργεί με κίνητρο την ικανοποίηση των διευρυμένων λαϊκών αναγκών». Αυτός ο φορέας, όπως είπε, θα επεξεργάζεται την ενεργειακή πολιτική με άξονες:

-- Την αξιοποίηση των εγχώριων πηγών ενέργειας (λιγνιτικοί, αιολικοί και υδροηλεκτρικοί σταθμοί παραγωγής).

-- Τη συστηματική έρευνα για εξεύρεση νέων πηγών και αξιοποίηση της τεχνολογίας με στόχο την εξοικονόμηση ενέργειας.

-- Τη διακρατική αμοιβαία επωφελή συνεργασία σε τομείς όπως τα δίκτυα μεταφοράς ενεργειακού προϊόντος, η ερευνητική δραστηριότητα και η ανταλλαγή τεχνογνωσίας.