Εξήντα χρόνια συμπληρώνονται αυτές τις μέρες από τη μέρα, που ο πρωτοκαπετάνιος του ΕΛΑΣ, ο Αρης Βελουχιώτης, περνούσε στους «θρύλους», αφήνοντας την τελευταία του πνοή στους βράχους του βουνού Φάγγου, στη Μεσούντα της Αρτας. Κοιτάζω την πλάκα της Καισαριανής: «Εδώ ο Αρης Βελουχιώτης με 15 συντρόφους, συναντήθηκε κι έκανε τον πρώτο αντιστασιακό πυρήνα». Η κατάληψη της Αθήνας από τους Γερμανούς στις 27 Απρίλη '41 συνοδεύεται από την ερήμωση των δρόμων. Ο λαός δήλωνε την πλήρη αποδοκιμασία του κατά των Γερμανών κατακτητών. Τότε μίλησε η φωνή του ΚΚΕ. Στις 27 Σεπτέμβρη 1941 ιδρύεται το ΕΑΜ. Στις 16 Γενάρη 1942 αποφασίζεται η ίδρυση του Ελληνικού Απελευθερωτικού Στρατού (ΕΛΑΣ). Η μελέτη, οργάνωση, διεξαγωγή του ανταρτοπολέμου, ανατέθηκε στον Αρη Βελουχιώτη - άξιο αγωνιστή, γνήσιο λαϊκό ηγέτη, γέννημα - θρέμμα του ΚΚΕ: «Στ' άρματα στ' άρματα εμπρός στον αγώνα/ για τη χιλιάκριβη τη λευτεριά!». Χάρη στις οργανωτικές, στρατιωτικές ικανότητες του Αρη, ο ΕΛΑΣ στα τέλη του 1942 αριθμούσε 4.000 αντάρτες.

Οι μάχες, τα ντουφέκια, οι βροντές δεν ακούγονται μονάχα στα βουνά, αλλά και στις πόλεις. Αντάρτες του ΕΛΑΣ στον Ολυμπο, σε Ρούμελη - Πελοπόννησο - Μακεδονία. Ο Αρης, ο ΕΛΑΣ, ήταν η ενσάρκωση της πιο γνήσιας πατριωτικής δράσης, οι θερμότεροι υποστηρικτές των λαϊκών συμφερόντων. Γι' αυτό, έγινε θρύλος, ο Αρης Βελουχιώτης, τραγούδι σε κάθε πατριωτικό στόμα: «Βαριά στενάζουν τα βουνά κι ο ήλιος σκοτεινιάζει/ το δόλιο το Μικρό Χωριό/ και πάλι ανταριάζει./ Λαμποκοπούν γυμνά σπαθιά/ πέφτουν ντουφέκια ανάρια/ ο Αρης κάνει πόλεμο μ' αντάρτες παλικάρια./ Ελα βρε άπιστε Ιταλέ/ κορόιδο Μουσολίνι να μετρηθούμε οι δυο μαζί/ να δεις το τι θα γίνει./ Δεν έχεις γέρους κι άρρωστους/ σήμερα για να σφάξεις/ ούτε κοπέλες ντροπαλές/ ούτε χωριά να κάψεις./ Παπάδες για να τυραννάς/ στη μέση στο παζάρι,/ έχεις μπροστά σου σήμερα/ τον καπετάνιο Αρη./ Που γρήγορος σαν τον αϊτό/ σαν το γοργό τ' αγέρι,/ και με αντάρτες του ΕΛΑΣ/ τη λευτεριά θα φέρει /φασίστες έσφαξε πολλούς με δίκοπο μαχαίρι» (Στίχοι: Ναυσικά Φλέγκα - Παπαδάκη. Μουσική: Αλέκος Ξένος).

Τον Οκτώβρη του 1944 ήρθε η απελευθέρωση. Υστερα, όμως, ήρθε ο Δεκέμβρης του 1944, που έβαψε με αίμα την Ελλάδα. Οι Αγγλοαμερικάνοι και η ντόπια αντίδραση είχαν σχεδιάσει «καλά» τις εξελίξεις. Μέσα σ' αυτή την ατμόσφαιρα των διώξεων των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης, του ΕΑΜ/ ΕΛΑΣ, απ' τους παρακρατικούς μηχανισμούς, η ζωή γίνεται κόλαση. Στήνονται καρμανιόλες, οι λαϊκοί αγωνιστές σφάζονται δίχως έλεος. Μέσα στο πλαίσιο αυτό γίνεται η «έξοδος» του Αρη Βελουχιώτη και ουσιαστικά σηματοδοτεί το δρόμο, που υποχρεώνονται, λίγο μετά, να πάρουν όλοι οι αγωνιστές.

Πολλά και διάφορα έχουν γραφτεί και ειπωθεί για εκείνη την περίοδο και τη σχέση του Αρη με το ΚΚΕ. Ετσι ή αλλιώς, όμως, η ουσία δεν αλλάζει. Ο Αρης Βελουχιώτης υπήρξε γέννημα θρέμμα του τιμημένου Κομμουνιστικού Κόμματος της Ελλάδας και της ηρωικής ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης. Εχει καταγραφεί στην Ιστορία και θα ζει για πάντα, γιατί η ζωή και η μεγάλη προσφορά του «σφραγίστηκε» από τις αξίες, τις ελπίδες και τα οράματα της εργατικής τάξης και του λαού μας.