Οι μεταμοσχεύσεις ιστών και οργάνων αποτέλεσαν ένα από τα σημαντικότερα επιτεύγματα στην ιατρική του 20ού αιώνα. Αλλά πέρα από την ιατρική τους διάσταση, ανέδειξαν και μια άλλη πλευρά του ανθρώπου και της ζωής. Εκείνη της προσφοράς οργάνων που μέλλεται να χαθούν στη γη, της προσφοράς στο συνάνθρωπο, πέρα από φυλετικές, οικονομικές, κοινωνικές ή άλλου τύπου διακρίσεις.

Η μεγάλη πρόοδος της επιστήμης και της ιατρικής, η ύπαρξη οργανωμένων κέντρων που διαθέτουν όλη την απαραίτητη υλικοτεχνική υποδομή και εμπειρία, εξασφαλίζουν την επιτυχία των μεταμοσχεύσεων. Ωστόσο, παρά τις προόδους, μείζον πρόβλημα εξακολουθεί να παραμένει η σοβαρή έλλειψη μοσχευμάτων. Οι υπάρχουσες ανάγκες για μοσχεύματα αδυνατούν να καλυφθούν και πολλοί άνθρωποι πεθαίνουν, περιμένοντας στους καταλόγους αναμονής των Μεταμοσχευτικών Κέντρων.

Η μεταμόσχευση παρέχει τη μοναδική ευκαιρία επανόδου στην ενεργό ζωή και την παραγωγικότητα σε ανθρώπους με τελικό στάδιο ανεπάρκειας ή σοβαρή και μη ιάσιμη με άλλη θεραπευτική μέθοδο διαταραχή ενός ή περισσοτέρων οργάνων (ήπατος, νεφρού, καρδιάς, πνευμόνων, παγκρέατος, εντέρου).

Δωρητής οργάνων είναι ο άνθρωπος που, όντας στη ζωή, δηλώνει ότι επιθυμεί να δωρίσει το/τα όργανά του για μεταμόσχευση μετά το θάνατό του. Επίσης, μπορεί να δωρίσει κανείς, όντας στη ζωή, μυελό των οστών ή τον ένα νεφρό του, ή τμήμα του παγκρέατος ή ένα λοβό που πνεύμονα ή τον ένα λοβό του ήπατος.

Πηγή των μοσχευμάτων σήμερα αποτελούν κυρίως οι εγκεφαλικά νεκροί δότες οργάνων, αλλά και ζώντες δότες. Από κάθε εγκεφαλικά νεκρό δότη μπορούν να λάβουν μόσχευμα περισσότεροι από δέκα άνθρωποι, για τους οποίους η μεταμόσχευση αποτελεί τη μοναδική ελπίδα ζωής. Στην Ελλάδα η επίσημη κρατική υπηρεσία είναι ο Εθνικός Οργανισμός Μεταμοσχεύσεων, όπου είναι καταχωρημένες οι ανάγκες για μοσχεύματα (Εθνικός Κατάλογος -Λίστα) καθώς και τα στοιχεία προτεραιότητας (συμβατότητα, βαρύτητα της νόσου, ηλικία κ.ά.).