«Νιώθω μια βρώμικη ανάσα από παντού να με κυκλώνει, σ' ένα βαθύ μεσαίωνα βουλιάζουμε ξανά, του κτήνους τα φερέφωνα να τελετουργούνε, οι λοβοτομημένοι προσκυνούν γονατιστά». Ετσι ξεκινάει το τραγούδι «Ενας ήσυχος δολοφόνος», αυτό που κλείνει τον κύκλο των τραγουδιών του τελευταίου δίσκου του Πάνου Κατσιμίχα «Οι Μπαλάντες των Πολυκατοικιών». Σε μια εποχή «λοβοτομημένων», ο Π. Κατσιμίχας, στον πρώτο προσωπικό του δίσκο, τόλμησε και ξανάγραψε τραγούδια που καίνε, τραγούδια που εισβάλλουν «στα σκοτεινά σαλόνια των βουβών διαμερισμάτων» και συγκινούν με την αλήθεια και την αμεσότητά τους. Ο δίσκος - πρώτος καρπός της ανεξάρτητης εταιρίας «Λύχνος» που ίδρυσαν οι Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας - κατάφερε σε μια τόσο δύσκολη, πνιγηρή εποχή να γίνει χρυσός, αποδεικνύοντας στην πράξη ότι υπάρχει κοινό που διψά για τραγούδια με αλήθεια και άποψη. «Ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη σας. Ο δίσκος έγινε χρυσός. Κι εγώ σας βρήκα ξανά σε δύσκολες εποχές» αναφέρει ο Π. Κατσιμίχας, απευθυνόμενος στο κοινό του. «Ουρλιάζω μέσα στο σκοτάδι του μεσαίωνα, πετάω μπουκάλια με μηνύματα στη θάλασσα, μπας και φτάσουν σε κάποιον, σε κάποιους, για να τους πω ότι εδώ είμαι. Υπάρχω, υπάρχουμε, δεν είμαστε μόνοι μας, είμαστε πολλοί, αρκεί να το συνειδητοποιήσουμε και να το πιστέψουμε. Ανάβω φωτιές στα βράχια, να τις δουν από απέναντι και να μου απαντήσουν. Να μου απαντήσουν κι αυτοί με ένα σινιάλο, μ' έναν φακό, μ' ένα κερί, με μια κραυγή. Είμαστε αρκετοί και μπορούμε να αντισταθούμε και να παλέψουμε, αρκεί να πλησιάσουμε ο ένας τον άλλον, να βρεθούμε, να κοιταχτούμε στα μάτια και να πιστέψουμε ότι υπάρχουμε. Να μη μας κάνουν να πιστέψουμε ότι είμαστε τρελοί, γραφικοί, σκιές στο πουθενά, αρκούδια αλυσοδεμένα που χορεύουν στο ρυθμό που μας κοπανάνε τα κτήνη της εξουσίας. Αυτό προσπαθώ να κάνω. Και θα το κάνω με λύσσα και με κάθε συνέπεια, μέχρι τελικής ρανίδας...».

Οι χρυσές πλέον «Μπαλάντες των πολυκατοικιών» έχουν τη νοοτροπία ενός άλμπουμ με τη δομή βιβλίου που περιέχει δώδεκα διηγήματα. Δώδεκα παράλληλες ζωές, δώδεκα παράλληλα μονόπρακτα που παίζονται μέρα-νύχτα, συγχρόνως στον ίδιο χώρο. Ολες αυτές οι ιστορίες, σοβαρές, αστείες, γελοίες, καθημερινές και εν τέλει αληθινές, συντελούνται στο ίδιο σκηνικό, στο μικρόκοσμο μιας πολυκατοικίας, κάπου στην Αθήνα. Στον πρώτο όροφο, ένας μουσικός που ξενυχτάει προσπαθώντας να τελειώσει ένα τραγούδι, που δε λέει με τίποτα να τελειώσει («Μισό τραγούδι»). Δίπλα του ένας μεσήλικας τηλεθεατής, βλέπει τη διαδήλωση της Γένοβας και κλείνει τα μάτια του για να θυμηθεί τον Τσε, το «Φράουλες και αίμα» και το «No pasaran». Σε ένα διαμέρισμα του δεύτερου ένα νεαρό ζευγάρι μαλώνει («Μια οικογένεια όλοι»), ενώ στον τρίτο ένας ακίνδυνος («Ησυχος δολοφόνος») που τσαντισμένος με την εποχή του, την πυροβολεί και τη σκοτώνει με το... μυαλό. Στο υπόγειο ζει μια οικογένεια μεταναστών («Θα μείνουνε πάντα κοντά μας») που πλένουν τα σπίτια μας και ζουν με τα ψιλά μας, οι ξένοι με τα μάτια τ' ανεξήγητα... Στον τρίτο όροφο ζει ένα αμετανόητο ρεμάλι που αναπολεί τη ζωή που έζησε μέσα στα σκουπίδια εκτεθειμένος σε αμέτρητες στραβές («Ηταν ωραία μέσα στα σκουπίδια»). Και έτσι κυλάει ο δίσκος μέχρι το τέλος...

Αυτά λοιπόν τα τραγούδια - σπαράγματα ψυχής - τις «Μπαλάντες των πολυκατοικιών» κουβαλά στις «αποσκευές» του ο Πάνος Κατσιμίχας, ταξιδεύοντας το φετινό καλοκαίρι σε διάφορες γωνιές της Ελλάδας και στην Κύπρο. Χωρίς να ξεχνά βεβαίως και όλα τα αγαπημένα τραγούδια που έγραψε μαζί με τον αδελφό του εδώ και 20 χρόνια, τα οποία και στο φετινό συναυλιακό του ταξίδι μας προσκαλεί να σιγοτραγουδήσουμε. Από το «Μη γυρίσεις» και τις «Ανόητες αγάπες», στον «Φάνη» και σε τόσα άλλα τραγούδια για ανθρώπους που ακροβατούν και περιμένουν «Αλλες μέρες», αλλά και «Προσωπικές οπτασίες»... Τραγούδια, που πάντα στέλνουν δυνατά μηνύματα, αφυπνίζουν συνειδήσεις, μιλούν στις καρδιές μας.

Η περιοδεία του Π. Κατσιμίχα, που έχει αρχίσει από τον Μάη συνεχίζεται με τις συναυλίες: 11/7 στην Κοζάνη, 15/7 στη Λευκωσία, 19/7 στη Ζάκυνθο, 20/7 στην Κεφαλονιά, 27/7 στη Θεσσαλονίκη, 29/7 στην Αλεξανδρούπολη. Κι έπεται συνέχεια...