Ο Αλέκος έλεγε ιστορίες περίεργες και ανέπτυσσε με τη μυθολογία των λέξεων. Ο Βασίλης περιέγραφε τα μυστικά της θαλασσινής χλωρίδας. Ο Γιάννης ρωτούσε, χωρίς να περιμένει τις απαντήσεις, η Ολγα γελούσε, για να νικήσει το άγχος της για την επερχόμενη καταιγίδα και η Καίτη προσπαθούσε να βρει ποιο είναι το θηλυκό του Ρήγα, για να βαφτίσει έτσι την κόρη της. ΚΙ εγώ, αχ εγώ, που είχα να γελάσω χρόνια, γελούσα με όλη μου την καρδιά, έλεγα ανέκδοτα, αυτοσχέδιες ιστορίες και απολάμβανα, χωρίς απορίες, τους μυστήριους μεζέδες του Βενιζέλου, όνομα αυτό, και όχι ψευδώνυμο αεροδρομίου. Κι όχι μόνο γελούσα, όχι μόνο φλυαρούσα και απολάμβανα, σκεφτόμουν κιόλας. Κι έλεγα από μέσα μου, πως έτσι έπρεπε να είναι το Κόμμα, αγωνιζόμενο μα χαρούμενο, προπαντός χαρούμενο και αισιόδοξο, όσο κι αν έρχεται η καταιγίδα, όσο κι αν οι άλλοι απεργάζονται τη θλίψη, όσο κι αν οι άλλοι επιδιώκουν την απογοήτευση. Εμείς μέσα σ' όλα, με τα δικά μας σχήματα, φτιαγμένα από φως και «ευθυμίας αλαζονεία», με τα δικά μας πρόσωπα, όπου τα γράμματα με κόκκινο χρώμα θα αναγγέλλουν «αυτό το χώμα είναι δικό μας...», θα αναγγέλλουν την επερχόμενη νίκη και την απομάκρυνση της καταιγίδας. Ημουνα μικρός θυμάμαι, κι ο Λευτεράκης με τον «μπόγο» του στη μασχάλη έφευγε για τον Αϊ Στράτη μ' ένα κόκκινο γαρίφαλο πάνω από το αυτί του, να τραγουδάει «Στο Γοργοπόταμο, στην Αλαμάνα» και με το χασεδένιο, το άσπρο του μαντίλι να χαιρετάει τη Θωμαΐτσα, που βαλάντωνε στο κλάμα. Και στην άλλη γειτονιά ο μπάρμπα Γιάννης να κρατάει, με το ένα του χέρι, το άλλο παρατημένο στη Μακρόνησο, τη μικρή του φυσαρμόνικα να παίζει το «μπελ αμί», αφιερωμένο στους συντρόφους που έφυγαν, όπως έλεγε.

ΚΙ όλα αυτά, τα τραγούδια και τα χωρατά, η ξενοιασιά και το γέλιο στη Ζαγορά, όπου βρέθηκα το περασμένο Σάββατο, για να πάρω μέρος στην εκδήλωση για τον Ρήγα τον Βελεστινλή. Στη Ζαγορά, βλέπεις, βρίσκεται το σχολείο, όπου κατέφυγε ο Ρήγας στα 16 του χρόνια για να μάθει τα πρώτα του γράμματα. Και ήτανε παραπάνω από σωστή η απόφαση της Κομματικής Οργάνωσης του ΚΚΕ να διοργανώσει εκδήλωση και όχι μνημόσυνο. Να παρουσιαστεί ο Ρήγας μέσα από τα ίδια του τα γραπτά. Να ειπωθεί δίπλα στο σχολειό του, που το υπουργείο Πολιτισμού, ας είναι καλά, το αφήνει να καταρρέει, πόσο πρωτοπόρος ήτανε όχι μονάχα για τη δική του την εποχή, αλλά ακόμα και τη δική μας, σε θέματα που σχετίζονται με τη μόρφωση, το αληθινό νόημα της Ελευθερίας, όχι μόνο ως απαραίτητης συνθήκης για να αναπτυχθεί η υπόσταση ενός κράτους αλλά και η ανεξαρτησία της συνείδησης ενός προσώπου, η σημασία της θέλησης των λαών για το χτύπημα της δουλείας που επιβάλλουν οι μεγάλες δυνάμεις, του ιμπεριαλισμού, με άλλα λόγια.

Να ειπωθεί, τέλος, πως ο Ρήγας πρέπει να πάρει τη σωστή θέση του στα εκπαιδευτικά μας «γράμματα» ως ο εισηγητής του Διαφωτισμού στη χώρα μας, με την έννοια όχι μόνο της πνευματικής απελευθέρωσης τους ανθρώπου, όπως δίδαξε ο Κοραής, αλλά και της κοινωνικής. Να πάρει τη σωστή θέση του μεγάλου Επαναστάτη που κήρυξε την ένωση των Βαλκανίων, χωρίς αποκλεισμούς θρησκευτικούς ή γλωσσικούς, κάτω από την προσδοκία ενός κόσμου που θα ήτανε ευτυχής, γιατί θα συνειδητοποιούσε πως η καθημερινή του ευτυχία δεν ήτανε δώρο των μεγάλων της Γης, αλλά απόκτημα του δικού του αγώνα. Οπως ευτυχείς πρέπει να είναι και οι σύντροφοι της Ζαγοράς που βιώνουν το μήνυμα του Ρήγα γελώντας, όσο κι αν πλησιάζει η καταιγίδα!