Το ξήλωμα του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος μέσα από μια σειρά αντιασφαλιστικούς νόμους που επιφέρουν αλλαγές σε αντιλαϊκή κατεύθυνση και προβάλλονται από το μεγάλο κεφάλαιο ως αναγκαίες, δεν έχει ούτε αποσπασματικό χαρακτήρα, ούτε είναι προσωρινό. Είναι ενταγμένο στις λεγόμενες αναδιαρθρώσεις του κοινωνικοοικονομικού συστήματος της ΕΕ που επιβάλλει η ΟΝΕ για την πλήρη «απελευθέρωση» της «οικονομίας της αγοράς», για τη συγκέντρωση του πλούτου σε όλο και λιγότερα χέρια. Τα παραπάνω καταγγέλλει το ΔΣ της Ομοσπονδίας Εμπορικών Συλλόγων Βορειοδυτικής Ελλάδας και Νήσων στις θέσεις του για το ασφαλιστικό και την υγεία όπου καλεί τους εμπόρους να συστρατευτούν με τους επαγγελματοβιοτέχνες, με τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους για τη διεκδίκηση μιας άλλης, φιλολαϊκής πολιτικής σε αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση και στον τομέα της κοινωνικής ασφάλισης.

Ο «Ρ» δημοσιεύει σήμερα εκτενή αποσπάσματα από την απόφαση του ΔΣ της Ομοσπονδίας:

ΠΡΩΤΟ: Ιδιαίτερα τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια γινόμαστε μάρτυρες μιας γενικότερης επίθεσης στα όποια δεδομένα υπήρχαν και στον τομέα της κοινωνικής ασφάλισης - υγείας που ως ένα βαθμό λειτουργούσαν προστατευτικά για τους ασφαλισμένους.

1. Μια σειρά αντιασφαλιστικοί νόμοι και υπουργικές αποφάσεις των κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ είχαν σαν αποτέλεσμα:

• Τη σταδιακή αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης στα 65 και των συντάξιμων χρόνων από 20 σε 25.
• Τη σταδιακή κατάργηση των κατώτερων συντάξεων και της αναπροσαρμογής των συντάξεων με βάση την εθνική συλλογική σύμβαση.
• Την υπέρογκη αύξηση στις εισφορές των ασφαλισμένων.
• Τη διαχείριση τρισεκατομμυρίων των αποθεματικών των ταμείων από το υπουργείο Εθνικής Οικονομίας. Πριν, κατατεθειμένα στην Τράπεζα της Ελλάδας με μηδενικό έως 4% τόκο, τώρα και στον τζόγο του χρηματιστηρίου.
• Την ενοποίηση των ταμείων ΤΑΕ - ΤΕΒΕ - ΤΣΑ στο νέο φορέα, Οργανισμός Ασφάλισης Ελευθέρων Επαγγελματιών χωρίς η κυβέρνηση να κάνει δεκτή καμία από τις βασικές προτάσεις των διοικήσεών τους.

Ετσι, οι κεντρικοί άξονες λειτουργίας, οι αρμοδιότητες και η αυτοτέλεια του ΟΑΕΕ παραπέμφθηκαν σε Προεδρικά Διατάγματα και υπουργικές αποφάσεις, δεν καλύφθηκε με κρατική επιχορήγηση το έλλειμμα του ΤΣΑ, δεν υπήρξε δέσμευση για σταθερή και μόνιμη χρηματοδότηση του κράτους. Από 42% η επιχορήγηση το 1990, μειώθηκε το 2000 στο 13,7% των εσόδων με αποτέλεσμα σήμερα ο ΟΑΕΕ να είναι ελλειμματικός.

2. Ο νόμος 2519/97 για την υγεία πρόσθεσε νέα προβλήματα στην απαράδεκτη κατάσταση που επικρατούσε στο χώρο και στα ασφαλιστικά ταμεία αφού:

• Περιορίζει την κρατική χρηματοδότηση των δημόσιων νοσοκομείων μόνο για τους μισθούς του υγειονομικού προσωπικού φορτώνοντας τα βάρη στους ασφαλισμένους και στα ταμεία.
• Καταργεί την κρατική χρηματοδότηση για την πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας μεταφέροντάς την εξ ολοκλήρου στα ταμεία.
• Διευκολύνει ακόμη περισσότερο την ιδιωτικοποίηση και την κερδοσκοπία του μεγάλου κεφαλαίου στο χώρο της υγείας με την παραχώρηση βασικών λειτουργιών. Π.χ. η αποκατάσταση και η αποθεραπεία των ασθενών κ.ά.

Ολες αυτές οι αρνητικές εξελίξεις στην κοινωνική ασφάλιση - υγεία θα είχαν αποτραπεί ή έστω θα είχαν περιοριστεί αν οι πλειοψηφίες των συνδικαλιστικών ηγεσιών των τριτοβάθμιων οργάνων ΕΣΕΕ και ΓΣΕΒΕΕ πρωτοστατούσαν, ενημέρωναν και κινητοποιούσαν τους συναδέλφους με συνεχείς αγώνες ενάντια σ' αυτές τις αντιλαϊκές αλλαγές που ωφελούν την πλουτοκρατία και εάν διεκδικούσαν μια άλλη φιλολαϊκή πολιτική και στο χώρο της ασφάλισης - υγείας. Αντίθετα, με τη συμμετοχή τους στον «κοινωνικό διάλογο» - φιάσκο για το «μίνι ασφαλιστικό» καλλιέργησαν αυταπάτες, πρόσφεραν το άλλοθι του διαλόγου στην κυβέρνηση και σιγοντάρισαν την αντιλαϊκή πολιτική της. Οι ίδιοι αναγκάστηκαν να ομολογήσουν ότι ο υπουργός «πέταξε στο καλάθι των αχρήστων» όλες τις «προτάσεις τους».

ΔΕΥΤΕΡΟ: Η κυβέρνηση ενόψει του δεύτερου γύρου του «κοινωνικού διαλόγου» - παρωδία για το «μεγάλο πακέτο» του ασφαλιστικού, σχεδιάζει όχι επιμέρους ψαλιδίσματα, αλλά ένα συντριπτικό και συνολικό χτύπημα που θα γκρεμίσει εκ θεμελίων τα βασικά χαρακτηριστικά της ασφάλισης, δηλαδή τον κοινωνικό, το δημόσιο και υποχρεωτικό χαρακτήρα της με παράλληλη ενίσχυση του ιδιωτικού τομέα. Βασικές «μεταρρυθμιστικές» επιδιώξεις της είναι:

• Οι αυξήσεις στα όρια συνταξιοδότησης 65 μέχρι και 72 και του ελάχιστου χρόνου για συνταξιοδότηση από 15 στα 20 χρόνια.
• Η σταδιακή μείωση μέχρι και κατάργηση της κρατικής συμμετοχής ώστε να οδηγηθούν τα ταμεία στην πλήρη ανταποδοτικότητα με αντίστοιχη αύξηση των εισφορών των ασφαλισμένων.
• Η μείωση της κύριας σύνταξης μέχρι και 50%.
• Η κατάργηση του θεσμού της κατώτερης σύνταξης και η συνέχιση της μη σύνδεσης των συντάξεων με τους μισθούς και τις αυξήσεις του πληθωρισμού.

Ολες αυτές οι αλλαγές που προωθεί η κυβέρνηση δεν έχουν ούτε αποσπασματικό χαρακτήρα ούτε είναι προσωρινές. Είναι ενταγμένες στις λεγόμενες αναδιαρθρώσεις του κοινωνικοοικονομικού συστήματος της ΕΕ που επιβάλλει η ΟΝΕ για την πλήρη «απελευθέρωση» της «οικονομίας της αγοράς» και έχουν σαν στόχο τη συγκέντρωση του πλούτου σε όλο και λιγότερα χέρια, τη συρρίκνωση των μικρομεσαίων και την εξαθλίωση των λαϊκών στρωμάτων. Προβάλλονται σαν αναγκαίες από το μεγάλο κεφάλαιο και τους διεθνείς οργανισμούς για την αποκόμιση ακόμη μεγαλύτερων κερδών. Απαιτούν τη μείωση του μη μισθολογικού κόστους με άμεση μείωση (50%) σε πρώτη φάση της εργοδοτικής εισφοράς. Κινδυνολογούν περί επικείμενης κατάρρευσης του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος και ότι αν δεν υπάρξει σύντομα «μεταρρύθμιση» θα βάλει σε μεγάλο κίνδυνο την ανταγωνιστικότητα της ευρωπαϊκής οικονομίας. Δε διστάζουν ακόμη δημόσια να δηλώνουν ότι οι συνταξιούχοι στην ΕΕ ζουν υπερβολικά και οι συντάξεις «κοστίζουν» και αποτελούν επιβαρυντικό παράγοντα για το ασφαλιστικό σύστημα.