Είναι γνωστό ότι ο κάθε άνθρωπος αγαπά πιο πολύ τον τόπο που γεννήθηκε. Ο τόπος αυτός τον φωνάζει να πάει κοντά του, να τον δει, να τον περπατήσει και να τον χαρεί. Ετσι και εγώ, φέτος, πέρασα ένα μικρό διάστημα ξεκούρασης στο χωριό ΜΕΣΟΛΟΥΡΙ ΓΡΕΒΕΝΩΝ, πατρίδα της γυναίκας μου.

Το χωριό γύρω - τριγύρω περιβάλλεται από πευκοδάση. Τα σπίτια περίπου όλα είναι καινούρια. Υπάρχουν μερικά παλιά παραδοσιακά χτισμένα με πέτρα. Οι δρόμοι περίπου όλοι είναι ασφαλτοστρωμένοι. Υπάρχουν όλα τα αναγκαία (φως, νερό, τηλέφωνο, αποχέτευση).

Το χωριό συνορεύει με τους Φιλιππαίους και το Δοτσικό. Το υψόμετρο είναι γύρω στα 1.300 μέτρα. Η ονομασία του χωριού προέρχεται από τις λέξεις Μέσο και Λούρος. Η παράδοση λέει, ότι την έδωσε ένας πασάς που είχε τσιφλίκι τον Λούρο των Ιωαννίνων και αγοράζοντας τον τόπο αυτό που ήταν μισός από τον Λούρο, τον ονόμασε Μεσολούρι. Το πραγματικό όνομά του είναι Μεσοβούνι. Οι κάτοικοί του είναι γνωστοί με το παρατσούκλι κοπατσαραίοι, η προέλευση του οποίου κατά τους παλαιότερους, έρχεται από τον καιρό της Τουρκοκρατίας όταν οι κλέφτες κρύβονταν στους μικρούς θάμνους των βουνών που στα λατινικά λέγονται κοπατσαραίοι.

Οι κάτοικοι του χωριού σήμερα καταπιάνονται με κτηνοτροφία και λίγο τουρισμό έχοντας έναν ξενώνα που λειτουργεί χειμώνα - καλοκαίρι. Στο χωριό έγιναν πολλά έργα. Υπάρχουν όμως πολλά προβλήματα ακόμα που πρέπει να λυθούν, όπως:

Δρομολόγηση λεωφορειακής γραμμής ΚΤΕΛ Γρεβενά - Μεσολούρι και αντιστρόφως προπάντων για τους θερινούς μήνες και τουλάχιστον μία φορά τη βδομάδα. Απομάκρυνση κτηνοτροφικών μονάδων από το χωριό. Επέκταση κοινοτικού φωτισμού κλπ.

Δ. θ. ΛΑΓΚΑΔΙΩΤΗΣ - ΤΑΚΗΣ