Ούτε «Τρίτος Δρόμος», ούτε «Νέο Κέντρο», ούτε τίποτα απ' όλα αυτά τα ιδεολογήματα... Ο Γερμανός καγκελάριος κατόρθωσε να λάβει ψήφο εμπιστοσύνης από τους περίπου 500 αντιπροσώπους που έλαβαν μέρος στο τακτικό Συνέδριο των Σοσιαλδημοκρατών, αφού επανεκλέχτηκε με το 86% των ψήφων, χωρίς να πει τίποτα.

Οσοι ανέμεναν, μάλλον όσοι έτρεφαν ψευδαισθήσεις, ότι με δεδομένη την εκλογική κακοδαιμονία και τις συνεχείς ταπεινωτικές ήττες, το Συνέδριο θα πιέσει τον Σρέντερ ούτως ώστε να διαφοροποιήσει το αντιλαϊκό οικονομικό πρόγραμμα του «κοκκινοπράσινου κυβερνητικού συνασπισμού» γελάστηκε οικτρά. Ουδεμία «αριστερή πτέρυγα» ή συναφείς προς τα αριστερά ομάδες έκαναν τίποτα. Ούτε και το φάντασμα του Οσκαρ Λαφοντέν. Ειδικά για τον Λαφοντέν η αίσθηση που επικράτησε ήταν σαν να μην υπήρξε ποτέ και ας έχουν περάσει μόλις επτά μήνες που παραιτήθηκε τόσο από την κυβέρνηση όσο και την ηγεσία του Κόμματος.

Η καρέκλα της εξουσίας αποδείχτηκε - υποβοηθούμενη και από το σκάνδαλο Κολ - πιο γλυκιά από οποιαδήποτε άλλη «ιδεολογική προσέγγιση». Ετσι μάλλον ήταν εύκολο ο Σρέντερ να πείσει τους συνέδρους ότι, αφ' ενός, η πυξίδα του κόμματος και της κυβέρνησης παραμένει η κοινωνική δικαιοσύνη με αθρόες περικοπές των κοινωνικών δαπανών και, αφ' ετέρου, για τη δημιουργία μιας «κοινωνίας των πολιτών που να αντέχει τις δοκιμασίες του μέλλοντος», ούτως ειπείν εκσυγχρονισμός του κράτους και της χώρας για να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της παγκοσμιοποίησης. Ετσι, αυτό που απομένει είναι βάλει σε κάποια σχετική τάξη το κόμμα και την ενότητά του μετά από τόσους μήνες σκληρών αντιπαραθέσεων για την «ιδεολογική ταυτότητα», που πλέον κρίνεται μη αναγκαία.