Στην κατάμεστη αίθουσα εκδηλώσεων του δημαρχείου, ο Γ. Χουρμουζιάδης, ξεκινώντας την ομιλία του, υπογράμμισε την προσπάθεια που γίνεται στην Κοκκινιά, για να διατηρηθεί η Μικρασιατική μνήμη, προσπάθεια που δε γίνεται πουθενά αλλού. Παρουσιάζοντας το έργο του Δ. Γληνού, επισήμανε το γεγονός πως η ΟΥΝΕΣΚΟ έχει περιλάβει τον Δ. Γληνό μεταξύ των 100 παγκοσμίως κορυφαίων παιδαγωγών. Αναφέρθηκε διεξοδικά στη ζωή και το έργο του και εξήγησε πώς, ο Γληνός, ξεκινώντας ιδεολογικά «από τον «Μηστριώτη έφτασε στον Λένιν». Πώς και γιατί από καθαρευουσιάνος έγινε πρωτοπόρος του δημοτικισμού.

Το αντιλαϊκό, αντιδραστικό σχολείο που αντιπάλεψε ο Γληνός, όπως είπε ο Γ. Χουρμουζιάδης, «είναι σχολείο φράσεων, κανόνων, που δίνει χαρτιά, μακριά από το λαό και τις ανάγκες του. Είναι και το σημερινό σχολείο». Ο ομιλητής επισημαίνοντας το σημερινό γλωσσικό πρόβλημα τόνισε: «Οσο φτωχαίνει η κοινωνία, φτωχαίνει και η γλώσσα. Πολλοί πιστεύουν ότι φτώχυνε η γλώσσα μας, επειδή καταργήθηκαν τα αρχαία ελληνικά στο σχολείο. Αυτή την αντίληψη αντιμετώπισε και πολέμησε στην εποχή του και ο Δ. Γληνός».

Ο Γ. Χουρμουζιάδης αναφέρθηκε και στις απόψεις του Γληνού περί του γόνιμου και άγονου ιστορισμού, υπογραμμίζοντας ότι «πρέπει να καταφεύγουμε στην παράδοση όχι για να τη μιμηθούμε, αλλά για να προάγουμε το καινούριο. Με διάθεση δηλαδή αξιοποιητική και όχι μιμητική, υποδουλωτική». Ως προς το πολιτικό στοιχείο της εκπαίδευσης δράσης του Γληνός, ο ομιλητής επισήμανε την προσπάθεια του Γληνού να αναδείξει την εξάρτηση της εκπαίδευσης από το κοινωνικό σύστημα και τη διαπίστωσή του ότι «εκπαίδευση αταξική δεν μπορεί να υπάρξει. Αρα πρέπει να αλλάξουμε την κοινωνία, για να βρει η εκπαίδευση το σωστό δρόμο». Ο Γ. Χουρμουζιάδης έκλεισε την ομιλία του με απόσπασμα ενός πάντα επίκαιρου λόγου που απηύθυνε ο μεγάλος δάσκαλος του λαού, προς τους νέους εκπαιδευτικούς της εποχής του, τονίζοντά τους: «'Η θα πάτε με το δρόμο της συντήρησης ή της εκπαίδευσης».

Ο δήμαρχος της Νίκαιας Στέλιος Μπενετάτος κλείνοντας τη διάλεξη τόνισε τη σημαντικότητα έργου του Δ. Γληνού και τη διαχρονικότητά του για εκπαιδευτικά και γλωσσικά θέματα, απηχώντας αυτή η διαχρονικότητα τις σύγχρονες κάθε φορά ανάγκες του λαού για μόρφωση.