Η αντιλαϊκή και αντεργατική «βεντάλια» που τους τελευταίους μήνες την «κουνά» μανιωδώς ο Σύνδεσμος Ελλήνων Βιομηχάνων, περιλαμβάνει ένα μεγάλο εύρος θέσεων και τοποθετήσεων που ξεκινούν από τα μακροοικονομικά μεγέθη και φτάνουν μέχρι το εκπαιδευτικό σύστημα. Το ασφαλιστικό, οι συλλογικές διαπραγματεύσεις και συμβάσεις, οι αμοιβές, οι εργασιακές σχέσεις, το φορολογικό, η χρηματοδοτική πολιτική για τις επιχειρήσεις, ο ρόλος αλλά και το μέγεθος του δημόσιου τομέα, καθώς και άλλα θέματα έχουν βρεθεί στο στόχαστρο των μεγαλοβιομηχάνων. Και δεν είναι παράξενο ότι τοποθετούνται επί παντός επιστητού, είναι όμως ενδεικτικό της πολιτικής επιρροής τους ότι προκαλούν επίμονα και άφοβα, με την «ευγενική χορηγία» και διευκόλυνση του υποταγμένου συνδικαλιστικού κινήματος, όπως αυτό εκφράζεται μέσα από τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ.

Ανεξάρτητα από τις λεκτικές φιοριτούρες τους, που υπαγορεύονται κατά διαστήματα από τις δεδομένες συνθήκες, οι μεγαλοβιομήχανοι έχουν επιδοθεί σε ένα αντεργατικό ντελίριο, την ίδια περίοδο που η κυβέρνηση έχει, με τη σειρά της, επιδοθεί σε ένα μπαράζ νομοθετημάτων που ικανοποιεί αιτήματά τους, προσφέρει νέα προνόμια και τους ευνοεί φανερά. Στον αντίποδα, εργαζόμενοι, μικροί αγρότες, αυτοαπασχολούμενοι και μικροί επαγγελματίες, βιοτέχνες, έμποροι, καλούνται να «πληρώσουν το μάρμαρο», να γίνουν συνένοχοι και συνεργοί στην αποψίλωση δικαιωμάτων και κατακτήσεων, να σφίξουν περισσότερο τις αλυσίδες τους.

Χαρακτηριστικές είναι οι παρεμβάσεις τους από τον Απρίλη του 2005, όταν ο ΣΕΒ εξαπέλυσε μια ευθεία επίθεση στις συλλογικές διαπραγματεύσεις και συμβάσεις, μέχρι πριν από λίγες μέρες, όταν απαίτησε ακόμη πιο σκληρά μέτρα στο πλαίσιο του «Εθνικού Προγράμματος Μεταρρυθμίσεων» για την υλοποίηση της στρατηγικής της Λισαβόνας.

Στις 5 του Απρίλη, στην τακτική συνέντευξη Τύπου, ο πρόεδρος του ΣΕΒ Ο. Κυριακόπουλος, απαντώντας σε ερώτηση του «Ρ» για το πώς θα ήθελε ο ΣΕΒ να διαμορφώνονται οι μισθοί, είπε ότι στην Ελλάδα έχει ιστορική βάση η «διαμεσολάβηση» και όχι η απευθείας συνεννόηση εργοδότη - εργαζόμενου. «Πρέπει να μας προβληματίσει εάν θα συνεχιστεί αυτή η τακτική που επικράτησε όλα αυτά τα χρόνια, να δούμε τις συνέπειές της», τόνισε στη συνέχεια. Στην ίδια περίσταση και μιλώντας για την «ανταγωνιστικότητα» και το πώς εννοεί ο ΣΕΒ την ενίσχυσή της, επισήμανε: «Δεν μπορούμε να ζητάμε μεγάλες αυξήσεις, συντάξεις και κοινωνικές παροχές από το κράτος και να μη θέλουμε να πληρώνουμε γι' αυτά». Οσο για το «λιγότερο κράτος» στο οποίο συχνά αναφέρονται οι βιομήχανοι, ο πρόεδρός τους το όρισε μέσα από το... αντίθετό του, λέγοντας ότι «περισσότερο κράτος» είναι οι αυξήσεις στους μισθούς, στις συντάξεις και στις κοινωνικές παροχές!

Περίπου δυόμισι μήνες μετά, στις 15 του Ιούνη και αφού έχει μεσολαβήσει το Συνέδριο του ΣΕΒ όπου τα «έσουρε» στην κυβέρνηση επειδή δεν... τολμά, και είδε το δικομματισμό να υποκλίνεται στην «ανταγωνιστικότητα» και την «επιχειρηματικότητα», η ηγεσία των βιομηχάνων σε μια προσπάθεια να πείσει ότι οι εργαζόμενοι «δεν έχουν ανάγκη», έκανε λόγο για την υποχρέωση να ενισχυθούν οι... συνταξιούχοι και μάλιστα αυτοί των 500 ευρώ! Μόνο που όταν ο Ο. Κυριακόπουλος ρωτήθηκε πόσο πάνω από τα 500 ευρώ θα μπορούσαν να φτάσουν αυτές οι συντάξεις, είπε: «Δεν ξέρω. Ο,τι αντέχει η τσέπη μας»! Βεβαίως ο ΣΕΒ - θέτοντας και ένα πλαίσιο για τις «αντοχές» - δεν παύει να μιλά για τον κίνδυνο κατάρρευσης του ασφαλιστικού συστήματος εάν δε ληφθούν νέα αντιασφαλιστικά μέτρα.

Την ίδια μέρα οι «οδηγίες» του ΣΕΒ για την παραπέρα διαμόρφωση της κυβερνητικής πολιτικής, περιελάμβαναν:

• Ολες οι πρώην ΔΕΚΟ «πρέπει να περάσουν ολοκληρωτικά στους ιδιώτες».
• «Σε καθεστώς ιδιωτικού τομέα δε νοείται μονιμότητα», οπότε το παράδειγμα του ΟΤΕ πρέπει να επεκταθεί.
• «Οι δημόσιοι υπάλληλοι αμείβονται πολύ σε σχέση με αυτό που παράγουν», παρόλο που οι αμοιβές τους δεν είναι υψηλές.
• «Μια μείωση προσωπικού στο δημόσιο, π.χ. κατά το ήμισυ, θα βελτίωνε τις αποδοχές αυτών που θα έμεναν», οι οποίοι θα ήταν και οι καλύτεροι.
• «Ο ΣΕΒ δεν έχει διαμορφώσει θέση για τη μονιμότητα στο στενό δημόσιο τομέα, ωστόσο υπάρχουν οι προσωπικές απόψεις των μελών του» και, όπως είπε ο Ο. Κυριακόπουλος, «με βάση τις γενικότερες τοποθετήσεις, τα συμπεράσματα είναι εύλογα».

Εναν και κάτι μήνα μετά, στις 20 του Ιούλη, στην επόμενη συνάντηση του ΣΕΒ με τους δημοσιογράφους, μια νέα πρόκληση αποκαλύπτει τους - όχι και τόσο - «μύχιους πόθους» των βιομηχάνων: Ο πρόεδρός τους παρατήρησε ότι ο δείκτης «ανταγωνιστικότητας», όσον αφορά στο εργατικό κόστος έχει χειροτερεύσει κατά 20%, σπεύδοντας στη συνέχεια να διευκρινίσει ότι σε αυτή τη φάση δε ζητούν ακόμα... μείωση των μισθών, λέγοντας: «Μια μείωση 20 - 30% στους μισθούς θα ήταν σοβαρή τόνωση για την ανταγωνιστικότητα, αλλά ας είμαστε ρεαλιστές»!!!

Πριν από λίγες μέρες, ο ΣΕΒ επανήλθε έμμεσα στο προσφιλές θέμα των εργασιακών σχέσεων και των απολύσεων. Μέσα από τα στοιχεία του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ για την ανταγωνιστικότητα της Ελλάδας το 2005, η θέση της χώρας ήταν από τις χειρότερες στη γενική κατάταξη στα θέματα της «ευελιξίας» των μισθών και τις τακτικές των προσλήψεων και απολύσεων. Φαίνεται ότι ο «ρεαλισμός» των κεφαλαιοκρατών καθορίζεται καταλυτικά από την ένταση με την οποία η κυβέρνηση προσπαθεί να εφαρμόσει την πολιτική της υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου και την έντεχνη υποστήριξη από το ΠΑΣΟΚ, τον ΣΥΝ και τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες.