Νέα μέτρα σε όφελος και για λογαριασμό των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου αξιώνει η διοίκηση της Τράπεζας της Ελλάδας, βάζοντας πλάτη στην κυβέρνηση να ικανοποιήσει τις αξιώσεις του ΣΕΒ και των άλλων ενώσεων συμφερόντων των μεγαλοεπιχειρηματιών.

Πιπιλώντας την καραμέλα για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας - παραγωγικότητας, η διοίκηση της Τράπεζας της Ελλάδας συνιστά την παραπέρα κατεδάφιση των ασφαλιστικών και εργασιακών δικαιωμάτων καθώς και άλλων κατακτήσεων, εν γνώσει της πως αυτό θα επιδεινώσει τη συνολική θέση των λαϊκών στρωμάτων της χώρας. Κι αυτό, παρά το γεγονός ότι οι αντιλαϊκές πολιτικές γαλαζοπράσινης λιτότητας αποτέλεσαν καθοριστικό παράγοντα στην επικίνδυνη υπερχρέωση των νοικοκυριών στις τράπεζες. Δεν είναι τυχαίο ότι τα κόκκινα δάνεια, παρά τα αυστηρά μέτρα που παίρνουν οι τράπεζες, συνεχίζουν να αυξάνονται με αμείωτους ρυθμούς, καθώς, σύμφωνα με στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδας, σε καθυστέρηση βρίσκεται πλέον το 8,4% των καταναλωτικών δανείων και το 5,2% των στεγαστικών.

Ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, Ν. Γκαργκάνας, κατά την παρουσίαση της «ενδιάμεσης έκθεσης για τη νομισματική πολιτική», ούτε λίγο - ούτε πολύ, εμφάνισε το συμφέρον των εργαζομένων να είναι ταυτισμένο με το πλαίσιο του ευρωμονόδρομου της υποταγής που έχουν αποφασίσει οι Βρυξέλλες και εφαρμόζουν οι κυβερνώντες. Ξεκαθάρισε πως το κάθε βήμα σε αυτή την κατεύθυνση πρόκειται να ακολουθηθεί από πάρα πολλά επόμενα. Οι αναδιαρθρώσεις, η μονόπλευρη λιτότητα θα συνεχίζονται με διασκελισμούς στο διηνεκές και με άλλοθι τη λεγόμενη πραγματική σύγκλιση με τη ζοφερή πραγματικότητα της ΟΝΕ και της ΕΕ.

Η έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδας αυτή τη φορά κάνει ακόμη ένα βήμα παραπέρα: Φτάνει στο σημείο να αξιώσει γενναίες περικοπές στους μισθούς, στα μεροκάματα και στις συντάξεις. Με την ίδια εξόφθαλμα αντιεπιστημονική προσέγγιση η διοίκηση της κεντρικής τράπεζας επιχειρεί να υποστηρίξει την ψευτοθεωρία ότι τάχα για τον πληθωρισμό φταίνε οι αυξήσεις-ψίχουλα σε αυτό που οι μεγαλοεπιχειρηματίες αποκαλούν «μισθολογικό κόστος»! Και ακόμη περισσότερο, πως οι περικοπές σε αυτή την κατεύθυνση θα ήταν σε όφελος όλων (!) γιατί τάχα έτσι θα μειωνόταν ο πληθωρισμός, θα αυξανόταν η ...απασχόληση, η πίτα του ΑΕΠ, κ.ά.!

Αυτού του τύπου οι «προσεγγίσεις» αποδείχνουν ανάγλυφα το πού πραγματικά το πάνε οι κυβερνήσεις και οι πάτρωνές τους. Η διοίκηση της Τράπεζας της Ελλάδας ούτε αυτόφωτη είναι ούτε αυτόνομη. Αντίθετα, έρχεται να υπαγορεύσει - με τη δική της φρασεολογία ορισμένες φορές - την πολιτική της ΕΕ και των πολιτικών εκφραστών της. Σε αυτό το πλαίσιο ο Ν. Γκαργκάνας επαίνεσε τις κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ λέγοντας ότι έχουν κάνει «σημαντικά βήματα», για να προσθέσει πως «χρειάζονται και άλλα». Δίνοντας το στίγμα αυτού του «βηματισμού» είπε πως «δεν έχουν θιγεί τα μεγάλα διαρθρωτικά προβλήματα», επισημαίνοντας πως η «βελτίωση της παραγωγικότητας είναι το κλειδί για την ανταγωνιστικότητα».

Η ενδιάμεση έκθεση για τη νομισματική πολιτική του 2005 υποδείχνει τις παρακάτω κατευθύνσεις:

• Μισθοί: Αποδέχονται πως ο «ρυθμός αύξησης των μισθών έχει επιβραδυνθεί το 2005» για να προσθέσουν πως «παραμένει υψηλός». Σύμφωνα με τους ίδιους, το «κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος» είναι υπεύθυνο για τη ...διάβρωση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας. Καλούν τους ...κοινωνικούς εταίρους (διάβαζε τους μισθωτούς) ενόψει των συλλογικών διαπραγματεύσεων να συναινέσουν σε «αυξήσεις» με βάση όχι τον ντόπιο (επίσημο) πληθωρισμό αλλά το μέσο όρο στην ευρωζώνη. Με άλλα λόγια, λένε στους εργαζόμενους να κατεβάσουν τις διεκδικήσεις τους πολύ πάνω από μια ποσοστιαία μονάδα (τουλάχιστον μια μονάδα από τις διαφορές στους πληθωρισμούς συν τη ...διαφορά στην παραγωγικότητα). Στην ψευτοανάλυση (...«προσομοίωση με οικονομετρικό υπόδειγμα» τη βαφτίζουν) επιχειρούν μια ακόμη λαθροχειρία: Μειώνουν «υποθετικά» τις σωρευτικές αυξήσεις που δόθηκαν στους μισθούς κατά την 4ετία 2002-2005 σχεδόν κατά μία ποσοστιαία μονάδα. Στη συνέχεια εξάγουν διάφορα ατεκμηρίωτα συμπεράσματα για την ...«αύξηση της απασχόλησης» και άλλα ανάλογα που υποτίθεται πως θα ευνοούσαν τους μισθωτούς και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Επειδή βέβαια και οι ίδιοι κατανοούν πάρα πολύ καλά ότι το σενάριο είναι τελείως σαθρό και έξω από κάθε πραγματικότητα σημειώνουν - εντός παρενθέσεως (!) - πως η σεναριολογία θα είχε (κάποιο) νόημα μόνο εφόσον «η συγκράτηση των ονομαστικών αποδοχών δε θα οδηγούσε, π.χ., σε διεύρυνση των περιθωρίων κέρδους» (sic!). O εμπαιγμός - και μάλιστα με ψευδοεπιστημονικά κριτήρια - είναι ολοφάνερος
• Ασφαλιστικό: Επανέρχονται στο γνωστό τροπάρι της «γήρανσης του πληθυσμού» αξιώνοντας την «έγκαιρη μεταρρύθμιση του συστήματος της Κοινωνικής Ασφάλισης ώστε να αντιμετωπιστούν τα σοβαρά αναλογιστικά ελλείμματα» και η «βιωσιμότητα» του συστήματος. Εξαίρουν τα πρόσφατα αντιλαϊκά βήματα της κυβέρνησης απαιτώντας την έναρξη ...«διαλόγου»
• Δημοσιονομικά: Αξιώνουν νέα «διαρθρωτικά μέτρα μόνιμου χαρακτήρα», «μόνιμη μείωση των λειτουργικών δαπανών», «αύξηση των εσόδων», κ.ά. Εν κατακλείδι η έκθεση σημειώνει πως οι «προσπάθειες δημοσιονομικής προσαρμογής πρέπει να συνεχιστούν τα επόμενα έτη».