Οι γεωγράφοι του 17ου και 18ου αιώνα ανέφεραν στους χάρτες τους την ύπαρξη μιας μυστηριακής γης στο νότιο ημισφαίριο με την ονομασία TERRA AUSTRALIS INCOGNITA (Αγνωστη Γη του Νότου). Πρόκειται για τη σύγχρονη Αυστραλία, που στα μέσα του Σεπτέμβρη ετοιμάζεται να υποδεχτεί τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Σίδνεϊ. Αυτή η όμορφη και μοντέρνα μεγαλούπολη, που θα φιλοξενήσει σε λίγο τους φετινούς Ολυμπιακούς, έγινε πριν λίγες μέρες μάρτυρας της μεγαλύτερης διαδήλωσης στην Αυστραλία για τα δικαιώματα του γηγενούς πληθυσμού που έχει υποστεί σωστή γενοκτονία από την κυρίαρχη τάξη των λευκών.

Πάνω από 200 χιλιάδες λαού ξεχύθηκαν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν για την άδικη μεταχείριση και στυγνή καταπίεση των ιθαγενών της χώρας, των Αμπορίτζινις, από την καπιταλιστική πλουτοκρατία και τον κρατικό της μηχανισμό. Μόνο στην περίοδο του πολέμου στο Βιετνάμ είχε δει το Σίδνεϊ διαδηλώσεις 150 και 180 χιλιάδων κόσμου. Δε χωρά αμφιβολία ότι το κίνημα αντίστασης των Αμπορίτζινις και οι προοδευτικές οργανώσεις του εργατικού και δημοκρατικού κινήματος της χώρας, που πρωτοστάτησαν στην κινητοποίηση για την επιτυχία αυτής της μεγάλης εκδήλωσης, διάλεξαν την περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων για να δώσουν ένα ισχυρό μήνυμα όχι μόνο στο κατεστημένο της Αυστραλίας, αλλά και στο παγκόσμιο σύστημα καταπίεσης, ότι οι λαοί δεν ξεχνούν τα εγκλήματα σε βάρος εθνικών και φυλετικών μειονοτήτων. Μπορεί να τα ανέχονται ή να μην αντιδρούν δυναμικά σ' αυτά για μεγάλο διάστημα, όμως έρχεται η στιγμή που νιώθουν την ανάγκη να ξεπλύνουν την «ένοχη συνείδησή» τους.

Ποιο όμως είναι το «συλλογικό έγκλημα» κατά των Αμπορίτζινις και η εθνική ντροπή που ο λαός του Σίδνεϊ θέλησε να ξεπλύνει μ' αυτή την πράγματι εντυπωσιακή του μαζική διαδήλωση; Πρέπει κατ' αρχάς να τονίσουμε ότι το έγκλημα και η ντροπή δεν είναι του λαού, αλλά της άρχουσας εκμεταλλευτικής τάξης της χώρας. Επειδή όμως η τάξη αυτή δε διακρίνεται από ευαισθησίες «ένοχης συνείδησης», ο απλός λαός είναι πάντα αυτός που νιώθει την ανάγκη να στιγματίσει και να καταδικάσει την κοινωνική αδικία στην κάθε της μορφή.

Το έγκλημα ή καλύτερα γενοκτονία σε βάρος των Αμπορίτζινις αρχίζει από πολύ παλιά. Σ' αυτή τη μακρινή και «άγνωστη» (για τους λευκούς) χώρα του Νότου ζούσαν, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των ανθρωπολόγων και κοινωνιολόγων, 500 περίπου χιλιάδες ιθαγενείς, Αμπορίτζινις, όταν κατέφθασαν οι λευκοί για να εποικίσουν τη μεγάλη χώρα, που πριν από λίγο είχε ανακαλύψει ο Αγγλος θαλασσοπόρος Τζέιμς Κουκ, πριν 200 περίπου χρόνια.

Θα έπρεπε υπό ομαλές συνθήκες ο πληθυσμός των Αμπορίτζινις να είχε φτάσει τώρα, μετά από διακόσια χρόνια, τουλάχιστο τα δύο εκατομμύρια. Τα στατιστικά στοιχεία όμως του 1995 έδειχναν ότι ο καθαρόαιμος πληθυσμός των Αμπορίτζινις της Αυστραλίας δεν ξεπερνούσε τις 40 χιλιάδες! Εφτασαν 200 χρόνια «εκπολιτιστικής» δραστηριότητας των λευκών αποικιοκρατών για να εξαφανίσουν από το πρόσωπο της πανάρχαιης αυτής γης έναν πληθυσμό με παρουσία στην 6η ήπειρο, πάλι σύμφωνα με τους ανθρωπολόγους, 40.000 χρόνων.

Σ' όλη αυτή τη μακρά περίοδο οι Αμπορίτζινις ζούσαν σε πλήρη αρμονία με το φυσικό περιβάλλον και όταν κατέφθασε η «πρώτη αρμάδα», που ξεφόρτωσε στις ακτές του Πορτ Τζάκσον, το σημερινό λιμάνι του Σίδνεϊ, την ανθρώπινη πραμάτεια της, οι Αμπορίτζινις βρίσκονταν στο στάδιο του πρωτόγονου κοινοτικού συστήματος.

Απόλυτα ειρηνικοί, ο πόλεμος ήταν άγνωστος σ' αυτούς, δε χρησιμοποιούσαν ποτέ βία για να λύσουν διαφορές ανάμεσα στις φυλές, δεν κατείχαν από ατομική ιδιοκτησία και ήταν άρρηκτα δεμένοι με τη γη που δεν είχε σύνορα, ούτε φράχτες, αλλά ήταν κοινή πηγή ζωής για όλους. Οταν οι νεοφερμένοι έφτιαξαν τις αποικίες - στρατόπεδα των κατάδικων, που αποτελούνταν κυρίως από Ιρλανδούς, Σκοτσέζους και Ουαλούς ανυπότακτους, που δεν ανέχονταν την υποταγή των χωρών τους από τους Αγγλους και ανάμεσά τους και 8 Ελληνες, Επτανησιώτες, που είχαν δράση ενάντια στην αγγλική κατοχή των Ιόνιων νησιών και έχτισαν τα κονάκια των «ευγενών» αφεντάδων τους, βγήκαν στο κυνήγι της γης και του πλούτου της απέραντης χώρας. Οταν οι Αμπορίτζινις είδαν κατάπληκτοι τους λευκούς να περιφράζουν τη γη με παλούκια, ρίχτηκαν να τα γκρεμίσουν, γιατί στον τρόπο ζωής το δικό τους και τον πολιτισμό τους η γη δεν ανήκει σε κανέναν, αλλά σε όλους τους κατοίκους.

Τότε δέχτηκαν τα πρώτα δολοφονικά πυρά των «πολιτισμένων» καταπατητών της γης τους και έστρωσαν με τα κορμιά τους την παρθένα γη των προγόνων τους. Από τότε ξεκίνησε μια συστηματική εκστρατεία εξόντωσης του ιθαγενούς πληθυσμού, μια πραγματική γενοκτονία. Σε μία πολιτεία της Αυστραλίας, την Τασμανία, το μεγάλο νησί στο νοτιότερο άκρο της Αυστραλιανής ηπείρου, υπήρχαν 2.500 Αμπορίτζινις όταν έφθασαν οι πρώτοι λευκοί άποικοι, το 1804. Μέσα σε 25 χρόνια εξολοθρεύτηκαν όλοι. Οσους δεν μπορούσαν να σκοτώσουν με τα τουφέκια, έριχναν δηλητήριο στις νερομάνες απ' όπου έπαιρναν νερό οι ιθαγενείς και πέθαιναν οι άνθρωποι κατά εκατοντάδες. Σώθηκαν μόνο 200, τους οποίους οι λευκοί συγκέντρωσαν σαν ζώα το 1832, τους έβαλαν σε πλεούμενα και τους μετέφεραν σε ένα νησί, το Μπας Στρέιτ, της θαλάσσιας περιοχής ανάμεσα στην Τασμανία και την κυρίως Αυστραλία, για να απαλλαγούν από την ενοχλητική παρουσία τους! Λες και δεν τους χώραγε ο τόπος τους. Η Τασμανία έχει έκταση πάνω από δυο φορές την έκταση της Ελλάδας και ακόμα και σήμερα ο πληθυσμός της είναι γύρω στις 550 χιλιάδες.

Σήμερα στην πολιτεία αυτή δεν υπάρχει Αμπορίτζινι ούτε για δείγμα! Αλλά και στις άλλες πολιτείες τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν πολύ καλύτερα. Οσοι κατάφεραν να γλιτώσουν απ' τη φονική φωτιά των λευκών, αποξενώθηκαν βίαια από το φυσικό τους περιβάλλον, τη γη τους, τον τρόπο ζωής τους, τον πολιτισμό τους. Εχουν υποχρεωθεί να αποδεχτούν τον τρόπο ζωής, την ηθική, το δίκιο, τις αξίες του πολιτισμού των λευκών, ενός πολιτισμού ξένου μ' αυτούς και ταυτόχρονα εχθρικού, αφού ευθύνεται για τη γενοκτονία των συμπατριωτών τους.

Τα απομεινάρια του λαού, που άλλοτε ήταν κυρίαρχος της απέραντης χώρας του, σήμερα ζουν ή περιορισμένοι σε ειδικά στρατόπεδα (Reserves), ή απασχολούνται στην εκτατική κτηνοτροφία στο ρόλο του κάου μπόι της Αυστραλίας στα τεράστια αγροκτήματα της Βόρειας και Κεντρικής Αυστραλίας, ή έχουν στοιβαχτεί στις φτωχογειτονιές των πόλεων και ζουν όλοι κάτω από άθλιες συνθήκες, στο κοινωνικό περιθώριο.

Πριν από μερικά χρόνια δε θεωρούνταν ούτε καν Αυστραλοί! Στη μεταπολεμική Αυστραλία, μέχρι σχεδόν τα μέσα της δεκαετίας του '70, υπήρχαν 3 κατηγορίες πολιτών: οι λευκοί απόγονοι των πρώτων αποίκων, που είχαν εξελιχθεί στην κυρίαρχη τάξη, οι μετανάστες και οι Αμπορίτζινις. Αυτοί ήταν πάντα στον πάτο της κοινωνικής κλίμακας. Υπήρχαν απαγορευτικοί γι' αυτούς νόμοι εξωφρενικού ρατσιστικού περιεχομένου. Για παράδειγμα νόμος που απαγόρευε στους ιθαγενείς την είσοδο στις μπιραρίες και την αγορά μπίρας και άλλα παρόμοια. Ολο αυτό το νομικό πλέγμα συνοψίζεται στη λεγόμενη πολιτική της λευκής Αυστραλίας.

Το πιο χαρακτηριστικό ίσως παράδειγμα θύματος των νόμων αυτών είναι η περίπτωση του διάσημου εθνικού ζωγράφου της Αυστραλίας, Αλμπερτ Ναματζίρα, που στις αρχές της δεκαετίας του '60 πέθανε από κατάθλιψη στη φυλακή, όπου τον είχαν στείλει με την κατηγορία ότι έδωσε ένα μπουκάλι μπίρα σε ένα συμπατριώτη του έξω από μια μπιραρία! Σήμερα τα έργα του Ναματζίρα κοσμούν τις μεγαλύτερες κρατικές πινακοθήκες της Αυστραλίας και πολλών άλλων χωρών.

Η μεγάλη διαδήλωση του Σίδνεϊ απαιτούσε από τον πρωθυπουργό της χώρας, κ. Τζον Χάουαρντ, να ζητήσει δημόσια συγνώμη από τους Αμπορίτζινις για τη γενοκτονία που έχουν υποστεί. Ο πρωθυπουργός φυσικά καταλαβαίνει πολύ καλά, όπως το γνωρίζουν και οι Αμπορίτζινις, ότι ένα συγνώμη δε λέει τίποτα. Η επανόρθωση των συνεπειών του εγκλήματος και η οικονομική και κοινωνική αποκατάσταση των Αμπορίτζινις είναι που απασχολεί τον κύριο πρωθυπουργό, γιατί ξέρει ότι αυτό σημαίνει πολλά δισεκατομμύρια δολάρια. Γι' αυτό και αρνείται πεισματικά να παραδεχτεί ότι υπήρξε άδικη μεταχείριση.

Αλλά και τους ίδιους τους Αμπορίτζινις δεν τους ενδιαφέρει η δημόσια συγνώμη αυτή καθ' αυτή, αλλά το κύριο αίτημά τους είναι τι θα γίνει με τη γη που τους έκλεψαν; Τώρα ήρθε η ώρα γι' αυτούς να διεκδικήσουν τη γη των προγόνων τους. Το κυριότερο σύνθημα που διαπερνά τις γραμμές του κινήματος για τα δικαιώματα των Αμπορίτζινις στη γη τους είναι «Θέλουμε τη γη μας πίσω».

Η άρχουσα τάξη της Αυστραλίας αισθάνεται ότι πλησιάζει ίσως ο καιρός που θα αντιμετωπίσει τη γενική απαίτηση του λαού να πληρώσει για τη ρατσιστική μεταχείριση και γενοκτονία του ιθαγενούς πληθυσμού. Και αυτή η προοπτική κάνει τους κυβερνώντες να «μουλαρώνουν» ακόμα περισσότερο και να εμμένουν στις θέσεις τους, που πηγάζουν από το δίκαιο του ισχυροτέρου. Ο λαός της Αυστραλίας συνεπώς βρίσκεται μπροστά σε μεγάλους και δύσκολους ακόμα αγώνες για τη δικαίωση των ιθαγενών συμπολιτών τους. Η μεγάλη διαδήλωση του Σίδνεϊ ήταν μια καλή αρχή. Ο αγώνας όμως δεν τελειώνει εδώ. Χρειάζεται να γίνουν πολλά ακόμα.