Οι παρακάτω σκέψεις αποτελούν καρπό συζήτησης και προβληματισμού που έγινε μαζί με το σύντροφο Γιώργο από το Πουρί. Ο Γιώργος «έφυγε» ξαφνικά την Κυριακή 9/10/05, στα 27 του, από τροχαίο. Εκτός από τον πόνο και το μεγάλο κενό άφησε πίσω του την υποχρέωση της συνέχισης της πάλης, πόσο μάλλον όταν αυτή σχετίζεται με το αύριο του κινήματος, με το αύριο του λαού.

Εκ των πραγμάτων, όταν γίνεται λόγος για τη δράση του Κόμματος στη νεολαία, δεν μπορεί παρά να αφορά την προοπτική του κινήματος, του Κόμματος, άρα συνδέεται στενά με τη στρατηγική του σύμφωνα και με τη λαϊκή ρήση «ό,τι σπείρεις θα θερίσεις».

Εδώ μπαίνει το ζήτημα: Είναι η νεολαία προετοιμασμένη να αποκρούσει τη γενικευμένη επίθεση του κεφαλαίου, να αντιληφθεί το βάθος των αλλαγών, το ρόλο της στο λαϊκό κίνημα;

Οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις αφορούν, στοχεύουν ιδιαίτερα, ξεκινούν από τη νεολαία και τις γυναίκες για να επεκταθούν στην κοινωνία. Το κεφάλαιο εκμεταλλεύεται την ηλικία και το φύλο των ανθρώπων, για να εντείνει την ταξική εκμετάλλευση, να χειραγωγήσει ευκολότερα συνειδήσεις. Η προώθησή τους γίνεται με βάση την ιδεολογία της αγοράς, καλλιεργούνται αυταπάτες, πατούν πάνω στην κοινωνική ανωριμότητα των νέων ηλικιών, στην απειρία από την εργασιακή διαδικασία, στο ότι οι νέοι δε γνωρίζουν πλέον σε μικρό ή μεγάλο βαθμό κατακτήσεις του λαού, κοινωνικές, δημοκρατικές.

Παράδειγμα: Στις σχολικές τροχονόμους στοχεύουν στις νέες μητέρες πλασάροντας ιδεολογήματα περί ασφάλειας των παιδιών, συζυγικών και οικογενειακών υποχρεώσεων, επί της ουσίας όμως καταστρατηγούν κάθε δικαίωμα της νέας, της εργαζόμενης, της μητέρας και προωθούν τη μερική απασχόληση. Επίσης, πόσο εύκολο άραγε είναι να πείσεις ένα φοιτητή, ο οποίος δουλεύει στο τετράωρο του 131 για να συμπληρώσει τις βιοποριστικές ανάγκες του αλλά και για να κάνει τα πρώτα σκιρτήματα στην παραγωγή για την ανάγκη του 8ωρου ή του 7ωρου, το σταθερό ημερήσιο χρόνο εργασίας; Ή ακόμη πώς να πείσεις ένα «νέο» αγρότη πως η πολυπόθητη επιδότηση έρχεται μαζί με την ιδεολογία του κεφαλαίου και τελικά στοχεύει στο ξεκλήρισμά του;

Ενα μεγάλο κεφάλαιο στην προσέγγιση των προβλημάτων της νεολαίας είναι το ζήτημα της Παιδείας και της μόρφωσης μέσα από το σύστημα της Εκπαίδευσης, που συμπυκνώνεται από το τρίπτυχο τι μαθαίνει η νεολαία, πώς το μαθαίνει και για ποιο λόγο. Χωρίς διάθεση υποτίμησης του βάθους και της ποιότητας των μηχανισμών χειραγώγησης της συνείδησης της νεολαίας θα σταχυολογήσω κάποιους προβληματισμούς.

Μέσα από την εκπαίδευση αυξάνονται οι σκόρπιες γνώσεις, οι μισές αλήθειες, η επιφανειακή θεώρηση των πραγμάτων που δε βοηθούν στην ανάπτυξη κριτικής σκέψης και μεθοδολογίας αντιμετώπισης των προβλημάτων. Η ανάπτυξη της τεχνολογίας γίνεται στην υπηρεσία του κεφαλαίου και όταν εισέρχεται στην εκπαίδευση εξυπηρετεί την ιδεολογία του κεφαλαίου. Πώς φαίνονται για παράδειγμα οι προθέσεις των εκάστοτε υπουργών Παιδείας «όλα τα σχολεία πρόσβαση στο internet» ή σήμερα «όλοι οι φοιτητές με συνδέσεις ADSL» αντί για παράδειγμα σ' όλα τα σχολεία δάσκαλοι, σ' όλους τους φοιτητές δωρεάν συγγράμματα; Η ποσότητα της πληροφορίας αυξάνεται αλλά η ποιότητά της είναι υποβαθμισμένη και μη ελέγξιμη.

Το ίδιο ισχύει και στα ανώτερα και ανώτατα ιδρύματα. Διαχωρισμός θεωρίας από πράξη, κατακερματισμός γνώσεων, αμφιβόλου ποιότητας επιστημονικά αντικείμενα. Ο φοιτητής μαθαίνει στις έτοιμες λύσεις. Δεν μπορεί να συνδέσει διαλεκτικά τις σκόρπιες γνώσεις που συνέλεξε κατά τη διάρκεια των σπουδών του σε μια επιστημονική ολότητα. Νιώθει, καταλαβαίνει, ότι το πτυχίο του ανταποκρίνεται σε μια πιστοποίηση μαθημάτων και όχι σε επιστημονική επάρκεια της ειδίκευσής του. Αυτό έχει αντανάκλαση στην κοινωνική του δραστηριότητα και συμπεριφορά. Επιστημονική επάρκεια και ειδίκευση σημαίνει και αντιστάσεις στον εργασιακό του βίο. Σημαίνει και ότι σαν νέος επιστήμονας έχει αποκτήσει εργαλείο αναζήτησης της αλήθειας και χωρίς να είναι σίγουρο ότι θα το κάνει έχει τη δυνατότητα να αντιληφθεί τον κοινωνικό ρόλο της επιστήμης στην παραγωγή. Σκοπός και περιεχόμενο στη ζωή του δηλαδή.

Σε αντίθετη περίπτωση ο νέος δεν μπορεί παρά να κάνει υποχωρήσεις, συμβιβασμούς, να γίνει υποτακτικός, να ενδίδει στις πιέσεις. «Απειρία, δε γνωρίζω, πρέπει πρώτα να μάθω, να προσαρμοστώ, να δουλέψω και χωρίς χρήματα αν χρειαστεί». Αυτό αντανακλά στη συνείδησή του. Μαθαίνει να συμπεριφέρεται έτσι. Και μετά πάλι κατάρτιση και επανακατάρτιση. Στους σπουδαστές των ΤΕΙ φαίνεται ανάγλυφα αυτό κατά τη διάρκεια της πρακτικής τους άσκησης, αλλά και από την πολύ πιο έντονη προπαγάνδα της οικονομίας της αγοράς που γίνεται στις σχολές τους.

Δεν προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι αφού ο καπιταλισμός εκτοπίζει τα μισά περίπου παιδιά από το σχολείο, προωθεί τα υπόλοιπα στα γρανάζια της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης με πολυπλόκαμο μηχανισμό χειραγώγησης συνειδήσεων.

Στο βαθμό που το Κόμμα θα βαθαίνει την επεξεργασία του πάνω στα προβλήματα που απασχολούν τη νεολαία σαν τη νέα βάρδια της εργατικής τάξης, ως τμήμα του λαϊκού κινήματος, στο βαθμό που θα μελετά τις προεκτάσεις της ζωής της νεολαίας, τα αδιέξοδα και τους προβληματισμούς της θα μπορέσει πραγματικά να μπολιάσει τις συνειδήσεις με τα ιδανικά της τάξης από την οποία προέρχεται. Η συνέχιση της μελέτης των αιτιών ανατροπής του Σοσιαλισμού θα προσφέρει χρήσιμα διδάγματα στο νεολαιίστικο κίνημα.

Δεν είναι το νέο αίμα που χρειάζεται να έρθει στο Κόμμα για να προσεγγίσει τη νέα γενιά. Πολλές φορές μεγαλύτεροι σε ηλικία έχουν να πούνε περισσότερα. Είναι η πολιτική του Κόμματος που αφουγκράζεται τις ελπίδες και τα όνειρα των νέων, που μετατρέπει τον νεανικό ριζοσπαστισμό και αυθορμητισμό σε ενεργό δράση και δύναμη στο πλάι της εργατικής τάξης, του λαϊκού κινήματος. Είναι λοιπόν το νέο αίμα που χρειάζεται να έρθει στο Κόμμα για θα πάρει ενεργό μέρος στην οικοδόμηση του Μετώπου και τη σκυτάλη οικοδόμησης του Σοσιαλισμού.

Με αυτό τον τρόπο, το Κόμμα θα μπορέσει να στηρίξει, να συμβάλει ουσιαστικά στην παρέμβαση της ΚΝΕ στη νεολαία και το κίνημά της. Αναμφίβολα το Κόμμα έχει διαπαιδαγωγητικό και καθοδηγητικό ρόλο στη νέα γενιά των κομμουνιστών. Εδώ οι απαιτήσεις όμως είναι πολύ μεγαλύτερες. Δεν μπορεί να είναι διαφορετικά, αφού και ο αντίπαλος έχει επεξεργασμένο σχέδιο και πολύ περισσότερες δυνατότητες.

Επίσης, όσο το Κόμμα βρίσκεται σε αρμονία και αναπτύσσει τα κομμουνιστικά χαρακτηριστικά του, δημοκρατικός συγκεντρωτισμός, έλεγχος, συλλογικότητα, κριτική και αυτοκριτική και αντιπαρατίθεται με συνεπή επαναστατική γραμμή στον οπορτουνισμό και σε κάθε μορφή συμβιβασμού διαπαιδαγωγεί τη νεολαία και το κίνημά της.

Η αφομοίωση της πολιτικής και της ιδεολογίας του Κόμματος από τη νέα γενιά είναι πολυσύνθετο καθήκον. Εκφράστηκαν και μέσα από το διάλογο σκέψεις και προβληματισμοί για το πώς γίνεται ορισμένα μέλη να μην σπρώχνουν τα παιδιά τους στην ΚΝΕ. Είναι ρηχή ανάλυση να ρίξουμε όλη την ευθύνη πάνω τους. Το κάθε μέλος πρέπει να αντιμετωπίζεται όχι σαν μονάδα αλλά σαν άτομο, που έχει ιδιαίτερες δυνατότητες και δυσκολίες. Πολλές φορές πάνω στην πίεση της καθημερινής πάλης λείπουν οι συμβουλές, η προσωπική φροντίδα απέναντι σε μέλη αλλά και στελέχη της ΚΝΕ. Η στάση ζωής του μέλους της ΚΝΕ στην εργασία του, απέναντι στην οικογένειά του, το σχολείο ή τη σχολή του, τα μαθήματά του, τις σχέσεις του πρέπει να αποτελεί πηγή μόνιμου ενδιαφέροντος από την ΚΝΕ αλλά και το Κόμμα. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Η στάση ζωής του μέλους της ΚΝΕ αποτελεί και πρέπει να αποτελεί πρότυπο για τη νεολαία. Να ανταποκρίνεται στο σύνθημα που βάζουν οι Θέσεις: ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΙ ΣΤΗ ΜΟΡΦΩΣΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ - ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ.

Είναι αλήθεια ότι οι νέοι και νέες της ΚΝΕ είναι οι σημερινοί μικροί Μπελογιάννηδες. Αλλά ορισμένοι σύντροφοι που δε λύγισαν στους τόπους εξορίας, λύγισαν αργότερα. Γι' αυτό και οι νέοι κομμουνιστές δεν είναι και δεν πρέπει να είναι για τα «εύκολα» που προβάλλει το σύστημα αξιών του καπιταλισμού.

Τσαπράζης Βασίλης

Ζαγορά Μαγνησίας