Στην Ελασσόνα υπάρχουν, περίπου, 2.000 άδειες καλλιέργειας καπνού, εκ των οποίων καλλιεργούνται μόνο οι 1.300 και οι υπόλοιπες δεν αξιοποιούνται, λόγω της αδυναμίας πολλών καπνοπαραγωγών να συνεχίσουν την καλλιεργητική δραστηριότητά τους. Αξίζει να σημειωθεί ότι το 1992 οι άδειες καπνοκαλλιέργειας έφταναν, συνολικά, στην επαρχία τις 2.600, πράγμα που σημαίνει ότι από τότε μέχρι σήμερα το 50% των καπνοπαραγωγών εγκατέλειψε την καπνοκαλλιέργεια, καθώς είναι ασύμφορη μια και το κόστος παραγωγής αυξάνεται, ενώ οι τιμές πέφτουν.

Ετσι, οι καπνοπαραγωγοί της περιοχής, που στην πλειοψηφία τους είναι μικροκληρούχοι - ο μέσος όρος κλήρου είναι 15 στρέμματα - δεν έχουν κέρδος και πολλές φορές χρεώνονται μέχρι τα μπούνια. Είναι χαρακτηριστικό ότι φέτος οι τιμές του καπνού έπεσαν, σε πολλές περιπτώσεις, από 50% μέχρι και 70% σε σχέση με πέρσι, ενώ όσον αφορά στη νέα καλλιεργητική περίοδο οι καπνέμποροι, συνεχίζοντας την εκβιαστική τους τακτική, αφήνουν να εννοηθεί ότι δε θα πάρουν όλες τις παραχθείσες ποσότητες καπνού. Κατά συνέπεια, με δεδομένο το καθεστώς της ολικής αποδέσμευσης και το γεγονός ότι το κόστος παραγωγής ξεπερνά την εμπορική τιμή πώλησης του προϊόντος, οι φτωχοί αλλά και πολλοί μεσαίοι καπνοπαραγωγοί θα αναγκαστούν να εγκαταλείψουν την καπνοκαλλιέργεια και, γενικότερα, τη γεωργία, θα πεταχτούν στον «καιάδα» της ανεργίας, η ερήμωση που θα συνεχιστεί θα «σβήσει» την επαρχία. Από τους μεγάλους χαμένους της νέας ΚΑΠ, θα είναι οι νέοι αγρότες καθώς στην επαρχία Ελασσόνας οι καπνοπαραγωγοί, κάτω των 50 ετών, φτάνουν τους 550.

Η συνολική παραγωγή στις ποικιλίες «Μπασμάς», «Κατερίνης» και «Βιρτζίνια» έφτασε, το 2005, στην Ελασσόνα στους 4.000 τόνους, εκ των οποίων οι 1.800 τόνοι είναι «Βιρτζίνια», τα οποία οι καπνέμποροι αρνούνται να αγοράσουν, ενώ αυξάνονται οι αθρόες εισαγωγές από άλλες χώρες.

Είναι ορατός, λοιπόν, ο κίνδυνος άμεσου ξεκληρίσματος των καπνοπαραγωγών και τ' αδιέξοδα για την επιβίωση των οικογενειών τους είναι τραγικά. Οπως τονίζει, μιλώντας στον «Ρ», ο Μ. Μπουγάτσας, μέλος της διοίκησης της Ομάδας Καπνοπαραγωγών Ελασσόνας, «οι καπνοπαραγωγοί, πλέον, είναι υπό εξαφάνιση, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την επαρχία μας και γενικότερα για τις καπνοπαραγωγές περιοχές της χώρας».

Και συνεχίζει: «Με την εφαρμογή της νέας ΚΑΠ της ΕΕ οδηγούμαστε, με μαθηματική ακρίβεια, σε μαζικό ξεκλήρισμα, αφού με το "επίδομα ανεργίας", που θα παίρνουν οι καπνοπαραγωγοί δε θα μπορούν να συνεχίζουν την καλλιέργεια καπνού, ούτε και να ζουν ανθρώπινα. Κυβέρνηση και ΕΕ θέλουν να μας αποτελειώσουν. Ολα τα προηγούμενα χρόνια, η κατάσταση πήγαινε από το κακό στο χειρότερο, με αποτέλεσμα τα χωριά μας να ερημώνουν. Πολλοί αγρότες, είτε έχουν πάρει το δρόμο της ξενιτιάς, ή "στοιβάχτηκαν" στις μεγαλουπόλεις της ανεργίας και της υποαπασχόλησης. Τώρα, το φαινόμενο αυτό θα ενταθεί, καθώς ο περαιτέρω οικονομικός και κοινωνικός μαρασμός της επαρχίας είναι προδιεγεγραμμένος.

Οι καπνοπαραγωγοί αντιλαμβάνονται ότι φτάνει το τέλος της καπνοκαλλιέργειας. Πρέπει να συνειδητοποιήσουν, όμως, πως αν μείνουν με σταυρωμένα τα χέρια και κλαίνε τη μοίρα τους, τότε η καταδίκη τους σε φτώχεια κι εξαθλίωση θα είναι οριστική και αμετάκλητη. Γι' αυτό επιβάλλεται να σηκώσουν κεφάλι ενάντια στην αντιαγροτική πολιτική της ΕΕ, που εφαρμόζουν πιστά οι ελληνικές κυβερνήσεις. Να παλέψουν για να μην εφαρμοστεί η νέα ΚΑΠ, για την ανατροπή αυτής της πολιτικής και για την εφαρμογή μιας άλλης, φιλοαγροτικής, που θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα της μικρομεσαίας αγροτιάς».

Καταλήγοντας ο Μ. Μπουγάτσας σημειώνει: «Απαραίτητη προϋπόθεση για να είναι αποτελεσματικός ο αγώνας αποτελεί ο συντονισμός της δράσης της μικρομεσαίας αγροτιάς με την εργατική τάξη και τ' άλλα λαϊκά στρώματα, καθώς κοινός είναι ο αντίπαλος, κοινά τα συμφέροντα και οι στόχοι μας.

Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα της επαρχίας Ελασσόνας, όπου η συρρίκνωση της καπνοκαλλιέργειας δε χτυπά μόνο τους καπνοπαραγωγούς, αλλά το σύνολο των κατοίκων της επαρχίας, είτε αυτοί είναι εργαζόμενοι, είτε μικρέμποροι που εξαρτώνται από το αγροτικό εισόδημα. Χωρίς την καλλιέργεια καπνού στην περιοχή μας, θα μείνουν κι άλλοι, εκτός από τους αγρότες, χωρίς δουλιά και χωρίς εισόδημα.

Είναι, λοιπόν, μονόδρομος η ανάπτυξη κοινών αγώνων, που θα στοχεύουν στην αλλαγή του συσχετισμού των πολιτικών δυνάμεων, στην επιβολή της Λαϊκής Εξουσίας και της Λαϊκής Οικονομίας, στα πλαίσια της οποίας θα εφαρμοστεί μια άλλη αγροτική πολιτική, με βασικό μοχλό αγροτικής ανάπτυξης τον παραγωγικό συνεταιρισμό και με αντιμετώπιση όλων των κοινωνικών προβλημάτων των μικρομεσαίων αγροτών και, γενικότερα, των κατοίκων της υπαίθρου».