Οι αντιλήψεις αυτές, μέσα από την επιλεκτική προβολή τους από τα αστικά μέσα μαζικής χειραγώγησης, επιχειρούν να συσκοτίσουν στη συνείδηση της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων την πραγματική φύση του ιμπεριαλισμού και των ιμπεριαλιστικών ενώσεων. Πρόκειται, στον πυρήνα τους, για «εκμοντερνισμένες» επαναλήψεις παλιότερων ιδεολογημάτων, που είχαν στο παρελθόν αντιμετωπιστεί, πολιτικά και ιδεολογικά, από τη μαρξιστική - λενινιστική θεωρία και τα Κομμουνιστικά Κόμματα. Οι αντεπαναστατικές ανατροπές στις σοσιαλιστικές χώρες έδωσαν στις αντιλήψεις αυτές μια νέα παράταση ζωής.

Οι θεωρίες αυτές συγκαλύπτουν το γεγονός ότι τα σημερινά επίπεδα διεθνοποίησης της παραγωγής, των επενδύσεων και του εμπορίου είναι γεννήματα και εσωτερικά στοιχεία της ανάπτυξης του καπιταλισμού. Η αυξανόμενη διεθνοποίηση των καπιταλιστικών οικονομιών, το πλάτεμα και το βάθεμα της παγκόσμιας αγοράς, δεν έλυσαν, ούτε μπορούσαν να λύσουν, τις αντιθέσεις του καπιταλισμού. Οι σχέσεις που αναπτύσσονται ανάμεσα στις καπιταλιστικές οικονομίες, οι διάφορες διακρατικές συμφωνίες, συμμαχίες και ενώσεις (όπως η ΕΕ), εκφράζουν τη μια τάση που εκδηλώνεται, την τάση ενοποίησης του καπιταλισμού. Αντανακλούν πάντα το συσχετισμό δύναμης ανάμεσα στην τάξη του κεφαλαίου στις διάφορες χώρες, περιλαμβανομένης και της Ελλάδας. Δεν καταργούν όμως την ανισόμετρη ανάπτυξη του καπιταλισμού, τις αντιθέσεις μεταξύ διαφορετικών κρατών, μεταξύ μονοπωλιακών ομίλων, τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και τον πόλεμο. Δεν καταργούν τα εθνικά καπιταλιστικά κράτη και το ρόλο τους στη χάραξη, στην υλοποίηση και την εξειδίκευση των φιλομονοπωλιακών πολιτικών (π.χ. οι δεκάδες χώρες που βοήθησαν τις ΗΠΑ στο Ιράκ, ή οι πολιτικές αποφάσεις σε κάθε χώρα για την ενιαία προώθηση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων).

Στις μέρες μας, διατηρεί ακέραια την επικαιρότητά της η κομβική θέση του Λένιν ότι στις συνθήκες του ιμπεριαλισμού «είναι δυνατή η νίκη του σοσιαλισμού στην αρχή σε λίγες ή ακόμα και σε μία μονάχα χωριστά παρμένη χώρα. Το νικηφόρο προλεταριάτο αυτής της χώρας, απαλλοτριώνοντας τους καπιταλιστές και οργανώνοντας στη χώρα του τη σοσιαλιστική παραγωγή, θα ορθωνόταν ενάντια στον υπόλοιπο κόσμο, παίρνοντας μαζί του τις καταπιεζόμενες τάξεις των άλλων χωρών». Κόντρα στις δυνάμεις του Φόρουμ, που προσανατολίζουν λαθεμένα την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα στο να αντιπαλέψουν κάποια «παγκόσμια δίκτυα» εταιριών, να αντιπαρατεθούν κατά κύριο λόγο στους παγκόσμιους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και συμφωνίες (ΠΟΕ, ΔΝΤ, NAFTA, FTAA κτλ.) ή προβάλλουν ανιστόρητες απόψεις ότι «σοσιαλισμός δεν μπορεί να εγκαθιδρυθεί σε μια μόνη χώρα, πόσο μάλλον όταν η χώρα αυτή είναι μικρή και οικονομικά αδύνατη», τα συνεπή Κομμουνιστικά Κόμματα οφείλουν να καθοδηγούν τους λαούς στην αντιπαράθεση, πρώτα και κύρια, με τις αστικές τάξεις των χωρών τους, στη λύση του ζητήματος της εξουσίας στο επίπεδο της κάθε χώρας και στην αποδέσμευσή της από τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις. Ενας τέτοιος προσανατολισμός της πάλης αποτελεί ουσιαστική συμβολή στην ανάπτυξη της πάλης και του παγκόσμιου κινήματος, εκφράζει έμπρακτα την αρχή του προλεταριακού διεθνισμού.

Μέσα σε πλατύτερα τμήματα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων διαμορφώνονται ριζοσπαστικές διαθέσεις, ψήγματα της συνείδησης ότι δεν αρκεί να αντιπαλεύει κανείς τα αποτελέσματα των ευρωενωσιακών πολιτικών, αλλά ότι χρειάζεται ρήξη και σύγκρουση με το ίδιο το οικοδόμημα της ΕΕ. Αντανάκλαση αυτών των διαθέσεων, της μεγαλύτερης αποδοχής των θέσεων του ΚΚΕ, ήταν και τα θετικά αποτελέσματα των ευρωεκλογών του 2004.

Από την άλλη πλευρά, είναι σίγουρο ότι οι θετικές αυτές διεργασίες στις λαϊκές συνειδήσεις ανησύχησαν την αστική τάξη και τα επιτελεία της, της έκαναν φανερό ότι η πολιτική των αναχωμάτων που είχε επεξεργαστεί, και στην οποία κεντρικό ρόλο έπαιξε και παίζει ο ΣΥΝ, δεν έφερνε τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Απαιτούνταν αναπροσαρμογές, ευλυγισία, βάπτισμα του ΣΥΝ στη μεγάλη κολυμπήθρα των «κοινωνικών κινημάτων», ώστε να γίνει θελκτικός στα στρώματα της εργατικής τάξης και της νεολαίας που ριζοσπαστικοποιούνταν. Σε αυτήν την κατεύθυνση άμβλυνσης των συνειδήσεων, φτιασιδώματος του ευρωενωσιακού οικοδομήματος και αποτροπής της προσέγγισης των λαϊκών στρωμάτων προς το ΚΚΕ, με την κατηγορία - καρικατούρα του «δογματικού» και του «απομονωμένου», θα λειτουργήσει και το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ στην Αθήνα το 2006. Ηδη, κόντρα στην ξεκάθαρη θέση του ΚΚΕ για ένα διπλό ΟΧΙ σε «ευρωσύνταγμα» και ΕΕ, το Κοινωνικό Φόρουμ επικεντρώνει παραπλανητικά στη διεξαγωγή δημοψηφίσματος, απορρίπτοντας το συγκεκριμένο μόνο ευρωσύνταγμα «γιατί δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες μας».

Αναδημοσιεύεται από άρθρο που δημοσιεύτηκε στην «Κομμουνιστική Επιθεώρηση», τεύχος 2 του 2005.

(Συνεχίζεται)