Να εξωραΐσει τη βαρβαρότητα της αντιλαϊκής επίθεσης, όπως αυτή «αποτυπώνεται» στον προϋπολογισμό του 2006, επιχείρησε, ανεπιτυχώς, ο Κ. Καραμανλής, επιστρατεύοντας πλήθος ψεμάτων, κούφια λόγια παρηγοριάς στα «θύματα» της αντιλαϊκής επίθεσης και ανέξοδες υποσχέσεις για «καλύτερες μέρες» στο αόρατο μέλλον.

Στην πραγματικότητα, ο πρωθυπουργός μιλώντας χτες το βράδυ στην «πανηγυρική» συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου, επέδειξε αξιοσημείωτη στοχοπροσήλωση και συνέπεια στην ταξική πολιτική του, περιφρονώντας πλήρως τις οξυμένες ανάγκες των λαϊκών στρωμάτων.

Το περιτύλιγμα με το οποίο επιχείρησε να πλασάρει τον βαθύτατα ταξικό προϋπολογισμό περιλάμβανε το εξοργιστικό πλέον ευφυολόγημα περί «ήπιας, αλλά αποτελεσματικής δημοσιονομικής προσαρμογής», κοπανιστό αέρα για αφελείς, όπως ότι «αντιμετωπίζουμε τα αίτια των ελλειμμάτων, την κατασπατάληση δημοσίων πόρων, τη φοροδιαφυγή και την εισφοροδιαφυγή» και παχιά λόγια του τύπου «είμαστε περισσότερο από σίγουροι ότι ο δρόμος αυτός οδηγεί σε ένα καλύτερο μέλλον».

Για τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού, στην οποία μετακυλίει εξ ολοκλήρου τα βάρη του προϋπολογισμού, ο Κ. Καραμανλής είχε μια παρηγορητική αναφορά «κατανόησης» στο τέλος της ομιλίας του, εν είδει «υποσημείωσης»: «Υπάρχουν προβλήματα στην κοινωνία. Δεν τα αρνούμαστε. Συναισθάνομαι (όλα τα μέλη της κυβέρνησης συναισθανόμαστε) τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι οικονομικά ασθενέστεροι πολίτες. Οι χαμηλοσυνταξιούχοι, οι χαμηλόμισθοι, οι άνεργοι», ήταν η μεγαλόψυχη διαπίστωσή του, ενώ δε δίστασε να ζητήσει και τα ρέστα, λέγοντας ότι «δε συνιστά κοινωνική ευθύνη η εξαγγελία μέτρων, που ακούγονται προσωρινά ευχάριστα και αποβαίνουν μεσοπρόθεσμα σε βάρος των πιο ευπαθών ομάδων του πληθυσμού».

Δεν παρέλειψε, βέβαια, να επικαλεστεί τα σαθρά θεμέλια της οικονομίας που παρέλαβε από το ΠΑΣΟΚ προκειμένου να μοιραστούν οι ευθύνες, ενώ επισήμανε σε όλους τους υπουργούς του να βάλουν πλάτη κυρίως μέσω της «αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας» και του περιορισμού των καταναλωτικών δαπανών των υπουργείων τους...