Βασικό στοιχείο της αρχιτεκτονικής ραβδοεπαφών είναι ο διακόπτης νανοκλίμακας, που μπορεί να «ανοίγει» και να «κλείνει», εφαρμόζοντας την κατάλληλη διαφορά δυναμικού στα σύρματα που συνδέει.

Μια από τις υλοποιήσεις της αρχιτεκτονικής που έχουν δοκιμαστεί μέχρι τώρα, σχηματίζει το διακόπτη στο σημείο τομής δύο κάθετα τεμνόμενων νανοσυρμάτων, που διαχωρίζονται από ένα μονομοριακό στρώμα. Ο διακόπτης αρχικά εμφανίζει μεγάλη αντίσταση στη ροή του ρεύματος, εμποδίζοντας τη ροή ηλεκτρονίων ανάμεσα στα δύο σύρματα («Ανενεργός», επισήμανση με κόκκινο χρώμα στην εικόνα). Οταν εφαρμοστεί τάση κατάλληλου μεγέθους και με τη σωστή πολικότητα (κίτρινο και πορτοκαλί σύρμα), τότε ο διακόπτης απότομα περνάει σε κατάσταση μειωμένης αντίστασης, επιτρέποντας εύκολα τη μεταπήδηση ηλεκτρονίων από σύρμα σε σύρμα («Ενεργός», επισήμανση με πράσινο χρώμα). Ο διακόπτης μένει σε αυτή την κατάσταση χαμηλής αντίστασης, μέχρι μια αρκετά μεγάλη αντίστροφη τάση να τον επαναφέρει στην αρχική του κατάσταση. Οσο η τάση παραμένει μεταξύ του θετικού και του αρνητικού ορίου αλλαγής κατάστασης, ο διακόπτης παραμένει στην κατάσταση που επιβλήθηκε σ' αυτόν την τελευταία φορά που ξεπεράστηκε ένα από τα όρια. Σε ορισμένες περιπτώσεις, διαπιστώθηκε ότι η σταθερότητα των διακοπτών είναι τέτοια που μπορεί να διατηρήσουν την κατάστασή τους επί 3 και πλέον χρόνια. Αφού οι διακόπτες μπορούν να αλλάζουν κατάσταση πολλές φορές, μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την κατασκευή μνήμης τυχαίας προσπέλασης (RAM), αλλά και σε επαναπρογραμματιζόμενα λογικά κυκλώματα.

Στις φωτογραφίες από ατομικό μικροσκόπιο (δεξιά) φαίνεται μια διάταξη 34 νανοσυρμάτων, πλάτους 30 νανόμετρων το καθένα που διασταυρώνονται με 34 ίδια σύρματα. Η λεπτομέρεια (κάτω δεξιά) δείχνει πώς μια ομάδα νανοσυρμάτων τέμνει τα νανοσύρματα που βρίσκονται από κάτω της. Η επαφή δύο νανοσυρμάτων έχει μέγεθος μικρότερο από το μέγεθος ενός συνηθισμένου βιολογικού ιού.