Παρακολουθώ με μεγάλο ενδιαφέρον την έρευνα του «Ριζοσπάστη», σχετικά με τα ερασιτεχνικά ποδοσφαιρικά σωματεία. Την ίδια ακριβώς έρευνα είχε κάνει η εφημερίδα και στα τέλη της δεκαετίας του '80. Δε χρειάστηκε να ψάξω στα αρχεία μου, για να βρω τι έλεγαν για τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν τότε οι υπεύθυνοι των σωματείων, γιατί τα ίδια, και ίσως πολύ χειρότερα, διατυπώνουν και οι σημερινοί. Ελλειψη υλικοτεχνικής υποδομής, έλλειψη ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, γυμναστές, προπονητές.

Αυτά είναι τα εργαλεία της άθλησης. Γι' αυτά τα αυτονόητα παλεύουμε εδώ και μισόν αιώνα!! Ελεος. Και σήμερα τα πράγματα είναι τρεις φορές χειρότερα, γιατί έχει αυξηθεί η ζήτηση, δηλαδή σήμερα ο κόσμος έχει συνειδητοποιήσει τα καλά της άθλησης και έχει απαιτήσεις. Η πολιτεία, το κράτος, η Τοπική Αυτοδιοίκηση, όπως πάντα στη χώρα μας, βρίσκεται δύο βήματα πίσω από τις ανάγκες μας, κατά τη γνώμη μου εσκεμμένα, για να μας οδηγούν στην εκμετάλλευση του ιδιώτη.

Το ίδιο γίνεται με την Παιδεία, με την Υγεία, με τον Πολιτισμό και, βέβαια, με τον Αθλητισμό. Σπρώχνουν τον κόσμο, και αναφέρομαι στα σπορ, σε μία αμφιβόλου ποιότητας άθληση, η οποία είναι και πανάκριβη. Και το αστείο της υπόθεσης; Κατασκευάζονται αθλητικές εγκαταστάσεις από τους δήμους με δημόσιο χρήμα και στη συνέχεια δίνονται προς εκμετάλλευση σε ιδιώτες. Αυτή είναι σήμερα η κατάσταση, όπως πολύ γλαφυρά την παρουσιάζει η έρευνα του «Ριζοσπάστη», στον ερασιτεχνικό αθλητισμό και όχι μόνον...