Δυο εικόνες, όμως ποια η πραγματική... Αν και στη σημερινή εποχή το αληθινό από την ψευδαίσθηση για τους περισσότερους εμπεριέχει θολά όρια, σε ορισμένα η αλήθεια δεν μπορεί να κρυφτεί έστω και εάν για λίγο σκεπαστεί από τα φλας και τα φώτα των καμερών, τις μεγαλόστομες δηλώσεις, τις ευχές για το νέο μέλλον που (ξανα)ξεκινάει...

Στο χώρο του ελληνικού μπάσκετ ο περασμένος Σεπτέμβρης θύμισε κάτι από καλοκαίρι 2004, (της Ελλάδας, όπως το ονόμασαν κάποιοι μετά την επιτυχία στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ποδοσφαίρου και τους Ολυμπιακούς Αγώνες), ή αν θέλετε καλοκαίρι του 1987. Μετά από 18 χρόνια η Εθνική ανδρών ανέβηκε στο βάθρο του πρωταθλητή Ευρώπης για δεύτερη φορά επικρατώντας στον τελικό του 34ου Ευρωμπάσκετ, στο Βελιγράδι, της Γερμανίας με 78-62. Τα όσα ακολούθησαν είναι βγαλμένα από το παρελθόν. Είτε το μακρινό (1987) είτε το πιο πρόσφατο (2004). Εθνική υπερηφάνεια, χαρακτηρισμοί για άθλο ίσως και πάλι να θριάμβευσαν και τα γονίδια του Ελληνα (αν και τουλάχιστον αυτήν τη φορά τέτοιου είδους χαρακτηρισμοί ήταν πιο περιορισμένοι). Ο φετινός Σεπτέμβρης θύμισε καλοκαίρι... Μόνο που δυστυχώς για κάποιους, άλλο το τι θύμιζε και άλλο το τι ακολούθησε. Ο χειμώνας ήρθε και όση υπερηφάνεια κάποιων δεν ήταν ικανή να σταματήσει την έλευσή του. Ενα μήνα μετά την κατάκτηση του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος από την Εθνική ανδρών, το αίμα και η βία έκαναν την εμφάνισή τους στους αγώνες του Κυπέλλου Ελλάδας, μεταξύ Ηρακλή - Παναθηναϊκού (72-87) στο «Ιβανώφειο» και σε μεγαλύτερη μορφή στο ΣΕΦ στο ντέρμπι Ολυμπιακού - Παναθηναϊκού (51-81). Συμπλοκές εντός και εκτός σταδίου, πετροπόλεμος, ρίψη αντικειμένων, επίθεση σε δημοσιογράφους, ακόμα και εκρηκτικός μηχανισμός σε ηλεκτρικό σταθμό ήταν το σκηνικό που σύνθεσε την πραγματικότητα. Και όπως μετά τις επιτυχίες ακολουθεί η καπήλευση από τους αρμοδίους, έτσι και εδώ ακολούθησαν τα γνωστά κροκοδείλια δάκρυα. Η διάκριση σε κακούς και καλούς οπαδούς, τα νέα μέτρα που θα εκλείψουν το φαινόμενο της βίας. Και βέβαια καμιά κουβέντα για το όλο σύστημα, που συντηρεί και αναπαράγει αυτά τα φαινόμενα, στα πλαίσια ενός άκρατου επαγγελματισμού.

Περίπου δυο μήνες μετά και τα πράγματα όσον αφορά τα πρωταθλήματα μπάσκετ στην Ελλάδα θυμίζουν αυτό που λένε, κάθε πέρσι και καλύτερα. Το άθλημα κινείται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, τόσο στη μεγάλη κατηγορία της Α1 με τα δικά της προβλήματα, όσο και στις μικρότερες, όπου επικρατεί το χάος. Αδειες εξέδρες, εκκλήσεις παραγόντων ακόμα και των λεγόμενων ισχυρών (Γιαννακόπουλος, Φιλίππου) προς τους οπαδούς να στηρίξουν ένα «προϊόν» που πλέον δεν... πουλάει όσο υπολόγιζαν. Ενα προϊόν που, στην προσπάθειά τους για όσο το μεγαλύτερο κέρδος, παραδόθηκε «βορά» στις ορέξεις των μάνατζερ και των μεγαλοπαραγόντων, που έψαχναν την ευκαιρία για γρήγορο και άμεσο κέρδος. Η πολύμορφη εκμετάλλευση έφερε τα πάνω κάτω.

Και όταν η «γη κάηκε», έφυγαν σαν κύριοι αφήνοντας άλλους να πληρώσουν τα σπασμένα. Τα παχυλά συμβόλαια και το χρήμα με... ουρά έδωσαν τη θέση τους στα νομοσχέδια περί οικονομικής εξυγίανσης, με τον ελληνικό λαό να πληρώνει τη... νύφη, καθώς και στους απλήρωτους αθλητές. Και αυτά όσον αφορά τη μεγάλη κατηγορία, γιατί από κει και πέρα, στις μικρότερες κατηγορίες, τα προβλήματα συνεχώς μεγαλώνουν. Ελλειψη υποδομών, ομάδες που εγκαταλείπουν τις αγωνιστικές υποχρεώσεις εξαιτίας οικονομικών προβλημάτων, καμιά μέριμνα για να αναπτυχθεί το άθλημα σε μαζική λαϊκή μορφή ως κοινωνικό αγαθό, τμήματα υποδομών που φυτοζωούν. Αλλωστε κάνεις δεν πρόκειται να ενδιαφερθεί γι' αυτά που δεν πουλάνε και δεν προσφέρουν κέρδος.