Η είδηση ότι ο πρώην καγκελάριος, Γκέρχαρντ Σρέντερ, θα συμμετέχει στο διοικητικό συμβούλιο της «Γκάζπρομ», της μεγάλης ρωσικής εταιρίας φυσικού αερίου, έπεσε σαν κεραυνός στην πολιτική ζωή της Γερμανίας και όχι μόνον.

Οι περισσότερες απόψεις που εκφράστηκαν, είτε από τους πολιτικούς αντιπάλους, είτε από τους φίλους του σοσιαλδημοκράτη πολιτικού, ήταν ιδιαίτερα επικριτικές. Το ερώτημα ήταν σαφές: Μπορεί ένας ηγέτης μιας χώρας, όπως η Γερμανία, να αναλαμβάνει καθήκοντα έμμισθου συμβούλου σε μια ξένη εταιρία;

Στην περίπτωση του Σρέντερ, το θέμα παρουσίαζε μια περιπλοκή. Ο πρώην καγκελάριος, δέκα μέρες πριν από τις εκλογές, είχε υπογράψει συμφωνία με το Πρόεδρο της Ρωσίας, Βλαντιμίρ Πούτιν, για την κατασκευή υποθαλάσσιου αγωγού μεταφοράς φυσικού αερίου από τη Ρωσία στη Γερμανία, μέσω της Βαλτικής. Το έργο κατασκευής του αγωγού θα αναλάμβανε κατά το μεγαλύτερο μέρος η «Γκάζπρομ», η οποία είναι και η μεγαλύτερη παραγωγός φυσικού αερίου στον κόσμο.

Δηλαδή, ο καγκελάριος υπέγραψε συμφωνία υπέρ των συμφερόντων εταιρίας, στην οποία ανέλαβε κατόπιν διοικητικά καθήκοντα!

Παρά το προφανές σκάνδαλο (Σρέντερ κερνάει και Σρέντερ πίνει...), η υποκρισία στις αντιδράσεις του πολιτικού κόσμου στη Γερμανία περισσεύει, αφού ζούμε σε μια εποχή, όπου τα μονοπώλια, έχοντας εγκαταλείψει την παραδοσιακή συνταγή της χειραγώγησης του πολιτικού προσωπικού, καθιερώνουν τη στελέχωση των «θεσμών» (κυβερνήσεων, Κοινοβουλίων, δικαστηρίων, κλπ.) απευθείας με τους ανθρώπους τους.

Και το παράδειγμα δίνει ο πρώτος διδάξας της δικτατορίας των μονοπωλίων, δηλαδή οι ΗΠΑ, των οποίων η κυβέρνηση συγκροτείται από στελέχη (πρώην, νυν, κατόπιν) των πετρελαϊκών εταιριών, των πολεμικών βιομηχανιών, των πολυεθνικών φαρμακοβιομηχανιών, των κολοσσών του κατασκευαστικού τομέα, κ.ά. Και όλα αυτά, χωρίς προσχήματα, με ονόματα και διευθύνσεις.