Πρόκληση για το σύνολο της εργατικής τάξης αποτελεί η απόφαση του Πρωτοδικείου Αθηνών να κρίνει παράνομες και καταχρηστικές τις απεργιακές κινητοποιήσεις (4ωρες στάσεις εργασίας ανά βάρδια) των εργαζομένων στη «Σόφτεξ», που εδώ και δυο μήνες αγωνίζονται για το σταμάτημα των απολύσεων και τη διασφάλιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, τα οποία η πολυεθνική ιδιοκτήτρια της «Αθηναϊκής Χαρτοποιίας» έχει βάλει στο στόχαστρό της. Τόσο το σκεπτικό της απόφασης, όσο και η απαγόρευση στο σωματείο να προχωρήσει ξανά σε κινητοποιήσεις της ίδιας μορφής και με παρεμφερή αιτήματα (!), αποδεικνύει περίτρανα ότι το λεγόμενο «εργατικό δίκαιο», στην πλειοψηφία των διατάξεών του, είναι κομμένο και ραμμένο στα εργοδοτικά συμφέροντα.

Το δικαστικό φιρμάνι επί της ουσίας κρίνει παράνομη την αγωνιστική διεκδίκηση των αιτημάτων που προβάλλει το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα (7ωρο - 5ήμερο - 35ωρο, 1.300 βασικό μισθό, σύνταξη στα 60 για τους άνδρες και στα 55 για τις γυναίκες) με την αιτιολογία ότι τέτοιου είδους αιτήματα δεν μπορούν να ικανοποιηθούν από την εργοδοσία, αλλά μόνο από την κρατική εξουσία και κατά συνέπεια μπορούν να αποτελούν το διεκδικητικό πλαίσιο μιας πολιτικής μόνο απεργίας! Με άλλα λόγια, η ικανοποίηση των σύγχρονων και πραγματικών αναγκών των εργαζομένων δεν επιτρέπεται σε καμιά περίπτωση να αποτελεί αίτημα μιας απεργίας και είναι επί της ουσίας παράνομη...

Το επίμαχο απόσπασμα της απόφασης αναφέρει αυτολεξεί: «Σε ό,τι αφορά τώρα τα απεργιακά αιτήματα που προτάθηκαν κατά τη διάρκεια των επίμαχων απεργιακών κινητοποιήσεων για μείωση των ορίων συνταξιοδότησης, νομοθέτηση 7ωρου και εβδομαδιαίου 35ωρου και αύξηση των ελαχίστων νομίμων αποδοχών, τα αιτήματα αυτά παρίστανται καταχρηστικά και εκ τούτου παράνομα, καθόσον η ικανοποίηση των αιτημάτων εξαρτάται από κρατική εξουσία και όχι από την ενάγουσα (δέκτη απεργίας)».

Το δικαστήριο αποφάνθηκε ακόμα ότι, βάσει της ισχύουσας νομοθεσίας, η μορφή πάλης που επέλεξε το σωματείο είναι παράνομη και καταχρηστική επειδή μπορεί να προκληθεί βλάβη στα μηχανήματα της εταιρίας (την αξία των οποίων μάλιστα ορίζει στα 100.000.000 ευρώ) από το σταμάτημα και την επανεκκίνηση της λειτουργίας τους κατά τη διάρκεια των στάσεων εργασίας! Ισχυρίζεται μάλιστα ότι η εταιρία ζημιώνεται μηνιαίως με 130.000 ευρώ «από άεργη ηλεκτρική ενέργεια, προκειμένου να μειωθούν οι κίνδυνοι με τη διατήρηση των ως άνω μηχανημάτων στο ρελαντί, δηλαδή χωρίς να κλείνουν».

Και σε άλλο σημείο της απόφασης το δικαστήριο εκφράζει τον «πόνο» του για την οικονομική ζημιά που προκαλούν στην εταιρία οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων, οι οποίες - κατά συνέπεια και πάντα βάσει του νόμου - πρέπει να κριθούν παράνομες. Συγκεκριμένα, στην απόφαση σημειώνεται ότι η απεργία «έχει και άλλες βαρύτατες οικονομικές συνέπειες για την τελευταία (σ.σ. την εταιρία) η οποία επί σειρά ετών ήταν σε κακή οικονομική κατάσταση και μόλις κατά τη χρήση του έτους 2004 κατάφερε να εμφανίζει κέρδος 429.748,22 ευρώ».

Επικίνδυνο και προκλητικό είναι το σύνολο του σκεπτικού της απόφασης που αφορά στα αιτήματα των εργαζομένων. Το αίτημα για την ανάκληση των απολύσεων κρίνεται παράνομο και καταχρηστικό «και για το λόγο ότι αποβλέπει σε εξαναγκασμό της ενάγουσας για εξώδικη επίλυση νομικής διαφοράς κατά παραγκωνισμό των δικαστηρίων, πέραν της παρανομίας του αιτήματος αυτού εκ του ότι αφορά σε θέματα που ανήκουν στο διευθυντικό δικαίωμα του εργοδότη, το οποίο απορρέει από το άρθρο 652 ΑΚ, το οποίο εκτείνεται στην επιχειρηματική απόφαση αυτού για οικονομοτεχνική αναδιοργάνωση αυτού και της επιχείρησής του».

Με απλά λόγια: η δικαιοσύνη θεωρεί την υπεράσπιση του δικαιώματος στη δουλιά, «νομική διαφορά» ανάμεσα στον εργοδότη και τους εργαζόμενους, ενώ ευθαρσώς δηλώνει ότι είναι στη δικαιοδοσία του εργοδότη να απολύει κατά το δοκούν όταν αποφασίσει να... αναδιοργανώσει την επιχείρησή του.