Ο Τάκης Βουτέρης, υπό τον κοινό τίτλο «Δύσκολες νύχτες», «συνέζευξε» δύο διαφορετικής εθνικότητας, αλλά με «εκλεκτικές συγγένειες» σπουδαίους συγγραφείς, μέσω «συγγενών» και θεματολογικά μονοπράκτων τους. Πρόκειται για τον κορυφαίο, σήμερα, Αμερικανό δραματουργό Αρθουρ Μίλερ και το μονόπρακτό του «Δε θυμάμαι τίποτα» (την καλή μετάφραση υπογράφει η Αννίτα Δεκαβάλλα) και τον δικό μας κορυφαίο Ιάκωβο Καμπανέλλη και το μονολογικό μονόπρακτό του «Οι δύσκολες νύχτες του κυρίου Θωμά». Εύστοχη η επιλογή των μονοπράκτων και ευτυχής η σκηνοθετική και ερμηνευτική σύζευξή τους, τόσο που να δυσκολεύεται κανείς να διαλέξει ποιο από τα δύο μονόπρακτα είναι καλύτερο δραματουργικά και ποιο από τα δυο καλύτερα ερμηνευμένο. Θεματικός «πυρήνας» και των δύο είναι η απώλεια του αγαπημένου συντρόφου - συζύγου και η μετά την απώλεια πικρή, μοναχική πορεία του ανθρώπου. Οι μνήμες, οι συνήθειες, οι χαρές και λύπες μιας μακρόχρονης συμβίωσης. Η αδυναμία των γηρατειών, το άλγος της μοναξιάς, ο ανομολόγητος τρόμος για το επερχόμενο τέλος. Πράγματα που πληγώνουν πολύ γυναίκες και άντρες, αλλά που, ίσως, βαραίνουν περισσότερο τον άνδρα, που γίνεται πιο ευάλωτος όταν ορφανεύει από τη γυναίκα - «μήτρα» της ζωής. Ο Μίλερ μιλά γι' αυτό το ανθρώπινο δράμα, παρεμβάλλοντας στην ερημιά του ήρωά του, του χήρου Λίο, μια παρηγορία. Τις καθημερινές επισκέψεις στο σπίτι του μιας γυναίκας. Της Ελεονόρα, μιας φίλης, από τα νιάτα τους, επίσης μόνης, χήρας φίλου του. Με τις επισκέψεις της «αναπνέει» για λίγο το «άρωμα» του εκ φύσεως, ίσως, πιο ανθεκτικού, αλλά και πιο ανάλαφρου θηλυκού γένους. Ο άντρας δέχεται μια μικρή «δόση» ζωής, ξέροντας ότι μετά από αυτήν ξαναβυθίζεται, ίσως εντονότερα, στις μνήμες και τη μοναξιά του. Ο Καμπανέλλης αντιμετωπίζει το θέμα του πόνου για την απώλεια του αγαπημένου προσώπου, της μοναξιάς και των γηρατειών, μέσα από ένα ελληνικό, πιο δυνατό αλλά υπόκρυφο, δραματικό αίσθημα. Αφήνει τον ήρωά του να ανακουφίζεται με τον πόνο και τη μοναξιά του «μιλώντας» στην κρεβατοκάμαρά του με την αγαπημένη γυναίκα του. Να ζει με την ψευδαίσθηση ότι η ψυχή της τον «ακούει». Να της «διηγείται» τη γεμάτη από εκείνην καθημερινότητά του. Πως ψωνίζει, συγυρίζει το σπίτι και στρώνει το κρεβάτι τους, όπως έκανε εκείνη. Το αφαιρετικό, μεταμορφώσιμο σκηνικό και τα αρμόζοντα κοστούμια του Αγγελου Αγγελή, όπως και η διακριτική μουσική του Πλάτωνα Ανδριτσάκη υπηρέτησαν τη λιτή ρεαλιστική σκηνοθεσία του Τάκη Βουτέρη και τις γεμάτες ανθρώπινη γλυκύτητα και φυσικότητα ερμηνείες του ίδιου και της πάντα εξαιρετικής Αφροδίτης Γρηγοριάδου.