Αποκαλυπτικό για τον τρόπο με τον οποίο συνέθετε ο Μότσαρτ είναι το εμπιστευτικό γράμμα του συνθέτη προς κάποιον βαρώνο, ο οποίος του είχε δωρίσει κρασί και τον είχε ρωτήσει γι' αυτό το θέμα: «Οταν είμαι ολομόναχος, εντελώς μόνος, και με καλή διάθεση - όταν π.χ. ταξιδεύω με μια άμαξα ή πηγαίνω για ένα καλό γεύμα ή στη διάρκεια της νύχτας, όταν δεν μπορώ να κοιμηθώ - σε τέτοιες περιπτώσεις μου 'ρχονται καλύτερα οι ιδέες και μάλιστα άφθονες. Από πού και πώς έρχονται, αυτό δεν το ξέρω, ούτε μπορώ να τις αναγκάσω να έρθουν. Απ' αυτές όσες μου αρέσουν τις κρατάω στη μνήμη μου και συνηθίζω... να τις σιγομουρμουρίζω. Κι αν συνεχίσω έτσι, σύντομα σκέφτομαι πως θα μπορούσα να αξιοποιήσω και να διευρύνω το κάθε θέμα... Ολ' αυτά βάζουν φωτιά στην ψυχή μου, και, με την προϋπόθεση ότι δε μ' ενοχλεί κανείς, το αντικείμενό μου επεκτείνεται από μόνο του, καθορίζεται και μεθοδεύεται, και το σύνολο, αν και μεγάλο, εμφανίζεται σχεδόν πλήρες και τελειωμένο στο μυαλό μου, κι έτσι μπορώ να το επιθεωρήσω με μια ματιά, σαν ένα φίνο πίνακα ή ένα όμορφο άγαλμα. Και μάλιστα δεν ακούω στη φαντασία μου τα μέρη διαδοχικά αλλά όλα μαζί ταυτόχρονα. Δεν μπορώ να σου περιγράψω πόσο υπέροχο είναι αυτό! Ολη αυτή η διαδικασία της εφεύρεσης, της παραγωγής, είναι σαν να γίνεται μέσα σ' ένα χαρούμενο και ζωντανό όνειρο (...) Οταν φτάνω στο στάδιο στο οποίο γράφω τις ιδέες μου, βγάζω μες από τη σακούλα της μνήμης μου (...) ό,τι έχει προηγουμένως μαζευτεί εκεί μέσα (...) Η αποτύπωση στο χαρτί γίνεται αρκετά γρήγορα (...) και μάλιστα σπάνια κάτι είναι διαφορετικό στο χαρτί απ' ό,τι όταν το είχα στο μυαλό μου. Σ' αυτό το στάδιο μπορώ ν' αντέξω να με ενοχλήσουν, γιατί ό,τι και να γίνεται γύρω μου, εγώ γράφω, κι αν ακόμα μιλάω, μιλάω περί ανέμων και υδάτων, για τον καιρό και τα τοιαύτα. Αλλά το ότι τα έργα μου παίρνουν από το χέρι μου εκείνη την ιδιαίτερη μορφή και το ύψος που τα κάνει μοτσαρτικά και διαφορετικά από τα έργα των άλλων συνθετών, οφείλεται πιθανότατα στην ίδια αιτία που κάνει τη μύτη μου τόσο μακριά και γαμψή, που την κάνει να είναι η μύτη του Μότσαρτ και όχι κάποιου άλλου. Γιατί στ' αλήθεια δεν επιδιώκω ούτε στοχεύω στην οποιαδήποτε πρωτοτυπία».