Γεννημένη στο Αϊδίνι το 1893, η Ε. Παπαγιαννοπούλου, σημαδεμένη από τη μικρασιατική καταστροφή, μετουσίωσε την αγωνία του πρόσφυγα σε αθάνατα λαϊκά τραγούδια. Ως στιχουργός εμφανίστηκε το 1948. Από τότε μέχρι το θάνατό της (1972), λάμπρυνε με τους στίχους της αμέτρητα λαϊκά τραγούδια. Το γράψιμο γι' αυτήν ήταν παιχνίδι και όχι δουλιά... Οι οικονομικές ανάγκες, που της δημιουργούσαν οι «διαφυγές» της για να ξεχνάει την πικρή ζωή της, είχαν ως αποτέλεσμα τα τραγούδια της να γίνουν αντικείμενο αισχρής εκμετάλλευσης. Λίγοι της αναγνώριζαν τα πνευματικά δικαιώματα των στίχων της. Φωτεινές εξαιρέσεις οι Απόστολος Καλδάρας και Μάνος Χατζιδάκις, που πάντα της απέδιδαν τα δικαιώματά της.
«Είναι τιμή μου» αναφέρει ο Κώστας Μάντζιος, «να ερμηνεύω τραγούδια της Ευτυχίας, της οποίας η προσφορά είναι πολύ μεγάλη στο λαϊκό και γενικότερα στο ελληνικό τραγούδι. Μέσα από τους στίχους τέτοιων ανθρώπων έχει ωριμάσει η αισθητική μας. Ηταν μια λαϊκή ποιήτρια. Πολλοί στίχοι της είναι στο όνομα άλλων... Το σημαντικό, όμως, είναι ότι μίλησαν και θα μιλάνε στις καρδιές των ανθρώπων».