Πενήντα τέσσερα χρόνια έχουν περάσει από την εκτέλεση του κομμουνιστή Νίκου Μπελογιάννη και των συντρόφων του, Δημήτρη Μπάτση, Ηλία Αργυριάδη και Νίκου Καλούμενου. Το ξημέρωμα της 30ής Μάρτη 1952, ημέρα Κυριακή - στις 4 το πρωί, ο Νίκος Μπελογιάννης έπεφτε νεκρός από τις σφαίρες του αμερικανοφασιστικού καθεστώτος: «Χαραυγή καταπάνω του θανάτου/ βάδιζεν η καρδιά σου παλικάρι/ λες κι ήταν άλλος/ άγουρος που ορθρίζει ν' ανταμώσει/ κρυφά την πρώτη αγάπη. (Κώστας Βάρναλης: απ' τους «Μπελογιάννηδες»).

Οι φλόγες των ιδεών του κόκκινου γαρούφαλου - του ΕΠΟΝίτη-ΕΛΑΣίτη - έκαψαν τους στρατοδίκες, παρακρατικούς λακέδες, όλο το βασιλικό σινάφι τους. Τον έκλαψε όλη η δημοκρατική Ελλάδα, η προοδευτική Ανθρωπότητα. Για το μεγάλο αγωνιστή της Εθνικής μας Αντίστασης, του ΕΑΜ, τον καπετάνιο της Ελευθερίας και του «Ελεύθερου Μοριά», Νίκο Μπελογιάννη, ο Ρώσος συγγραφέας Μαξίμ Γκόργκι έγραφε το «Τραγούδι για το γεράκι», για τους θαρραλέους των ταξικών αγώνων: «Ω θαρραλέο γεράκι!/ Στη μάχη με τον εχθρό/ πλημμύρισες με αίμα./ Αλλά θα 'ρθει η ώρα/ και οι σταγόνες του ζεστού αίματός σου/ σαν σπίθες θ' ανάψουν/ στο σκοτάδι της ζωής./ Και πολλές θαρραλέες καρδιές/ θ' ανάψουν, με απερίσκεπτη/ δίψα λευτεριάς, φώτα./ Ας πέθανες εσύ, /Αλλά... πιο τραγούδι των θαρραλέων/ πνευματικά δυνατών πάντοτε/ Συ θα 'σαι ζωντανό/ παράδειγμα στην περήφανη/ πρόσκληση της Λευτεριάς/ και του Φωτός./ Στους απερίσκεπτους θαρραλέους/ τραγουδάμε το τραγούδι!..».

Αλλά και σήμερα, καθώς η διευρυνόμενη καπιταλιστική βαρβαρότητα κάνει καθημερινά και πιο έντονη τη φρικτή παρουσία της, τα λόγια του Μπελογιάννη είναι ιστορικά επίκαιρα: «Σήμερα ο μεγαλοϊδεατισμός εξελίσσεται και σε κοσμοπολίτη της Παξ Αμερικάνα. Στο βωμό της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας της Ελλάδας, το ΚΚΕ έχει προσφέρει φοβερές εκατόμβες. Κι αν δεν υπάρχουν σήμερα έμποροι και κάπηλοι του μίσους, η συμβολή του ΚΚΕ στην ειρήνευση του τόπου θα είχε εκτιμηθεί όχι μόνον από τους φίλους, αλλά κι από τους τίμιους, καλόπιστους αντιπάλους μας. Οι σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος δε δολοφονούν εμάς. Δολοφονούν την ειρήνευση και την τιμή της Ελλάδας» (29/2/1952). Εκείνη τη ζοφερή μέρα, η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ ανακοίνωνε: «Ο Νίκος Μπελογιάννης έπεσε για τη λευτεριά, δημοκρατία, ειρήνη, κοινωνική πρόοδο».

Ζει ιστορικά διαρκώς σαν σύμβολο, της ανειρήνευτης ταξικής πάλης. Εκείνο το πρωί έπεφτε από τις σφαίρες των ντόπιων αφεντάδων, των Αμερικανών δημίων. Ζει και εμπνέει τους αγωνιστές της ειρήνης και του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος.