Τι είπες; Και συ για τα παιδιά σου αγωνίζεσαι, γι' αυτά απεργείς! Να! Τέτοια λες και τον εξοργίζεις! Ρε, είναι ίσα τα παιδιά τα δικά σου, με τα παιδιά του Κύρτσου; Του Κύρτσου, ρε, τα παιδιά λούζουνε τα μαλλιά τους με γάλα μαύρης παρθένας, πλένουν τα κορμιά τους με αγίασμα, που ευλόγησε ο καινούριος άγιος Βησσαρίων, καθαρίζουν τα αυτιά τους με θυμάρι από τα Ιμαλάια. Τα δικά σου, ρε, τα παιδιά ζούνε μέσα στη βρώμα. Από υπόγειο σε υπόγειο. Από κάδο σε κάδο και από χωματερή σε χωματερή. Μέσα στα σκ... ζούνε, ρε, όπως ζεις και εσύ! Στα σκ... που τα πιάνουν με τα χέρια τους, που τα εισπνέουνε. Που τα μαζεύουν έξω από το σπίτι του κυρίου Κύρτσου και των φίλων του. Επαθε κανένα τίποτα; Δεν έπαθε! Μια ώρα, ρε, να ζούσαν τα δικά του παιδιά, όπως ζούνε τα δικά σου, θα πέθαιναν! Αλλη τάξη, άλλα δικαιώματα!

Βέβαια, σαν γενναιόδωρος και τίμιος άνθρωπος που είναι, σου αναγνώρισε το δίκιο των αιτημάτων σου. Μάλιστα, δε θα δίσταζε να σου πει ότι συμπαρίσταται και στον αγώνα σου! Το ίδιο έκανε και με τους ναυτεργάτες, με τους τραπεζοϋπάλληλους, με όποιον εργαζόμενο, τελικά! Ομως, εκεί που διαφωνεί, και διαφωνεί κάθετα ο κύριος Κύρτσος, και αυτό πρέπει να το λάβεις σοβαρά υπόψη σου αν θέλεις να αποφύγεις την οργή του, είναι στον τρόπο της διεκδίκησης. Στην απεργία! Χάθηκαν, ρε, οι άλλες μορφές αγώνα; Απογευματινά τέια, χοροεσπερίδες, καλλιστεία; Μαραθώνιοι αγάπης; Αγώνες τένις; Λίγο μπριτζ...

Μη! Σταμάτα! Θα σε ακούσει ο Κύρτσος! Θα σε ακούσει και δε θα σου επιτρέψει, μετά την απεργία, να κάνεις το επόμενο, και μετά το επόμενο, βήμα! Μέχρι να αποδοθεί οριστικά το δίκιο. Το δίκιο του σκουπιδιάρη, του ναυτεργάτη, του υπάλληλου, του συνταξιούχου. Το δίκιο αυτών που παράγουν τη ζωή και όχι αυτών που μόνον επωφελούνται! Για κάθε επόμενο βήμα σου, πρέπει να τον ρωτάς!

Εκείνο που εξοργίζει, ιδιαίτερα, είναι πως κάποιοι απ' αυτούς, και ανάμεσά τους και ο Κύρτσος βέβαια, ήταν κάποτε «από δω»! Και γνωρίζουν άριστα ότι, αυτά που λένε σήμερα, είναι ανοησίες και λόγια γενίτσαρων. Ο εργάτης είναι πάντα σοβαρός και υπεύθυνος. Για να φτάσει στην απεργία, έχει εξαντλήσει, μαζί με τις δικές του αναστολές, κάθε άλλη μορφή αγώνα! Είναι ένα βήμα πριν την απελπισία! Ομως, και ένα βήμα πριν το γενικό ξεσήκωμα και την επανάσταση, να μην το ξεχνάμε!