Γεννήθηκα στη Λιβαδειά και σπούδασα στο Αρχαιολογικό Τμήμα της Φιλοσοφικής Σχολής Θεσσαλονίκης. Από το 1990 εργάζομαι στην ιδιωτική εκπαίδευση και ύστερα από ένα εξαετές οδοιπορικό ως αναπληρωτής, ωρομίσθιος, υπηρετώ - μόνιμος πια! - σε μια παραμεθόρια περιοχή, στο νησί των Λειψών - στις «εσχατιές της Ελλάδας», κατά τη ρήση του εδώ δημάρχου.

-- Πώς αποφασίσατε να πάτε εκεί;

-- Οταν κανείς διορίζεται ωρομίσθιος αναπληρωτής και γυρνά από σχολείο σε σχολείο, η απογοήτευση είναι μεγάλη. Δεν μπορεί ούτε να οργανώσει, ούτε να προγραμματίσει τη ζωή του. Αγχος, ανασφάλεια... Να έρθει ο μόνιμος διορισμός, έλεγα. Οι Λειψοί αποτελούν, τελικά, μιας άλλης χροιάς εκπαιδευτική διαδικασία.

-- Δηλαδή, ποια άλλη χροιά προσδίδει η εκπαίδευση εκεί;

-- Κατ' αρχάς και μόνο ότι το Γυμνάσιο και το Λύκειο απαριθμούν μαζί 47 παιδιά, όσο δηλαδή δύο τμήματα σ' ένα Λύκειο της Αθήνας, είναι πρόκληση για τον διδάσκοντα να συμμετέχει σε άλλου επιπέδου εκπαίδευση. Τέτοια που ν' αφήνεται μαζί με τους μαθητές στην εναρμόνιση της ψυχής και γνώσης. Επειτα, τα παιδιά διψούν για μάθηση. Να τους απαντάς, να τους μιλάς, να τους ακουμπάς στα νεανικά τους σκιρτήματα θέλουν... Θέλουν... «Πείτε μας, κύριε, για τα παιδιά στην Αθήνα... Είναι καλοί μαθητές; Πόσο θα θέλαμε κι εμείς...».

Εδώ στη Νοτιοανατολική Ελλάδα νιώθεις την ασυγκράτητη δύναμη που έχεις μέσα σου να μεταδώσεις, γιατί γίνεσαι ένα με αυτά τα παιδιά. Εδώ νιώθεις την «εκ-παίδευση» να μεταστρέφεται σε «εμ-παίδευση», ότι είσαι και, αν όχι, ότι μπορείς να γίνει δάσκαλος. Γιατί δασκαλεύεις κάποιες ψυχές, τις μεγαλώνεις με τις γνώσεις σου, τις ισχυροποιείς με τη στάση σου. Μιας τέτοιας χροιάς εκπαίδευση πώς να σε αφήσει ασυγκίνητο; Δεν αρκεί ν' απαντάς στην τάδε άσκηση, στη δείνα ερώτηση, χρειάζεται να προχωράς παραπέρα, στην ίδια την καθημερινότητα όπως τη βλέπουν ή τη φαντάζονται τούτα τα παιδιά - μην ξεχνάμε ότι η τηλεόραση διαδραματίζει εδώ καταλυτικό ρόλο, αφού δεν υπάρχουν άλλες πηγές πληροφόρησης - και με άξονα το διάλογο να τους αφουγκράζεσαι, πάνω στο διάλογο να στήνεις την εκπαίδευσή τους. Υπάρχει επίσης κι ένα αρκετά σημαντικό στοιχείο: Οτι έχεις την ευκαιρία, ή μάλλον τη δυνατότητα, ακόμα, να υπαγορεύσεις μια διαδικασία που σε πολυπληθείς τάξεις ίσως να μη σου δίνεται. Και είναι ουσιαστικό το να μαθαίνουν τα παιδιά να γράφουν σε μια εποχή τηλεορασοκρατίας.

-- Δηλαδή «εκ-παιδεύετε» σε άριστες συνθήκες; Δεν υπάρχουν αρνητικά στοιχεία:

-- Φυσικά. Δε θα μπορούσα άλλωστε να ισχυριστώ το αντίθετο. Πρώτα πρώτα δεν υπάρχει η δυνατότητα για αγορά βιβλίων. Ο,τι υπάρχει στη βιβλιοθήκη μας εναπόκειται στην ευαισθησία των εκδοτικών οίκων, της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, των εθελοντικών οργανώσεων. Επειτα, ο ανταγωνισμός από πλευράς επίδοσης είναι σε εμβρυακό στάδιο, θα 'λεγα. Υπάρχουν σε όλες τις τάξεις δύο το πολύ επίπεδα επίδοσης: Το μέτριο και το ικανοποιητικά μέτριο. Κι αν ξεχωρίσει κάποιος, αυτό αποτελεί εξαίρεση. Οι λόγοι είναι προφανείς: Απουσία πολιτιστικών κέντρων, τακτικής συγκοινωνίας, ιδιαίτερα κατά τους χειμερινούς μήνες, αδυναμία γονέων ν' ανταποκριθούν στις δύσκολες απαιτήσεις της εκπαίδευσης σήμερα και ίσως - το σπουδαιότερο - απουσία υψηλού στόχου από τα παιδιά. Ολα αυτά συνηγορούν στο να μην υπάρχουν επιτυχίες στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, εκτός ελαχίστων περιπτώσεων. Γι' αυτό και η εκπαίδευση εδώ στο νησί απαιτεί δασκάλους με ιδιαίτερο ψυχισμό, αλήθεια και πίστη. Δεν μπορώ, τέλος, να μη μνημονεύσω και να ευχαριστήσω τους συναδέλφους του στο Γυμνάσιο - Λ.Τ. Λειψών, τη διευθύντρια του σχολείου κ. Σοφία Χάιτα, αλλά και την Τοπική Αυτοδιοίκηση και όλους τους φορείς και τους κατοίκους του νησιού, που με αγκάλιασαν με σεβασμό και εκτίμηση.