«Το τοπίο αποτελούσε πάντα την πηγή της έμπνευσής μου. Το αιώνιο ελληνικό τοπίο σε όλες τις ώρες και σε όλες τις εποχές. Θαυμάζω την ποικιλία και πολυμορφία του. Οι θάλασσες και τα χερσονήσια, οι ξερολιθιές και τα λιβάδια, οι αμμουδιές και οι κοιλάδες, οι γκρεμοί, τα βουνά και τα δάση ιδωμένα "από αέρος" αποτελούν μετεξέλιξη του "Αέναου Τοπίου" μου, που με απασχολεί πολλά χρόνια και που διαρκώς το εμπλουτίζω». Με αυτές τις σκέψεις ο Πέτρος Ζουμπουλάκης «υποδέχεται» τον επισκέπτη στη δουλιά του. Μία ενδιαφέρουσα εικαστική έκθεση, που φιλοξενείται αυτές τις μέρες στον «Εικαστικό Κύκλο» (Χαρ. Τρικούπη 121). Με γενικό τίτλο «Φύσεως πείρατα» - τροποποίηση των λέξεων του Ηράκλειτου, «Ψυχής πείρατα...» - ο γνωστός δημιουργός αναφέρεται στα πέρατα - άπειρο της φύσης και παρουσιάζει έργα ζωγραφικής (πίνακες, σχέδια, προσχέδια, φωτογραφίες κ.ά.) και μία εικαστική εγκατάσταση με πρωταγωνιστή έναν καμένο, γέρικο, κορμό ελιάς. Την έκθεση πλαισιώνει ηχητική επένδυση με μία σύνθεση από φυσικούς ήχους σε συνδυασμό με μουσική, ενώ σε τακτά χρονικά διαστήματα προβάλλεται βίντεο σχετικό με την παρουσιαζόμενη δουλιά και την εικαστική δραστηριότητα του Π. Ζουμπουλάκη.

Η τωρινή έκθεση συνοψίζει όλες ή σχεδόν όλες τις μελέτες του καλλιτέχνη που έχουν ως θέμα τους το τοπίο, ξεδιπλώνοντας παράλληλα και τις διάφορες «φάσεις». «Η πορεία των τελευταίων χρόνων περνάει μέσα απ' αυτόν το χώρο» μας λέει ο Π. Ζουμπουλάκης. «Συνοψίζει τις τελευταίες φάσεις - περιόδους της μελέτης μου πάνω στο ελληνικό τοπίο, το οποίο αποτελεί πάντα έμπνευση και κινητήρια δύναμη για μένα. Αυτή η δουλιά ξεκίνησε πριν 20 περίπου χρόνια, πετώντας με αεροπλάνο πάνω από την ελληνική γη και τη θάλασσα. Απομακρυνόμενος από το θέμα, έβλεπα, με μεγάλη χαρά και έκπληξη, το τοπίο να παίρνει μια αφηρημένη μορφή. Οι λεπτομέρειες χάνονταν και παρουσιάζονταν στα μάτια μου σαν μεγάλες επιφάνειες...».

«Τα έργα μου τα δουλεύω στο πάτωμα, έχοντας έτσι τη δυνατότητα να τα βλέπω από ψηλά. Εχω μια εποπτεία και έναν έλεγχο του θέματος καλύτερο απ' ό,τι να τα έβλεπα απέναντί μου, στο καβαλέτο. Την παλιότερη δουλιά μου την ονόμαζα "Αέναον τοπίο", με την έννοια ότι η φύση δεν τελειώνει πουθενά. Γι' αυτό δεν μπαίνει και κορνίζα στα έργα. Επίσης, υποδηλώνει και υπογραμμίζει το συνεχόμενο θέαμα ή φαινόμενο που ονομάζουμε φύση και που στα μάτια μας είναι σε συνεχή και αέναη εξέλιξη. Το κάθε ένα έργο έχει δουλευτεί αυτόνομα, που σημαίνει ότι μπορεί να σταθεί μόνο του. Ακόμα και αν είναι ενωμένο ή αποχωρισμένο από κάποιο άλλο, αποτελεί τη συνέχειά του. Αυτό κατ' επέκταση, σημαίνει ότι καλώ το θεατή να συμπληρώσει τα κενά που λείπουν και να συμμετάσχει και ο ίδιος στη σύνθεση του έργου».

Ξεχωριστό σημείο της έκθεσης, ο καμένος κορμός ελιάς. «Η ελιά είναι ένα πολύτιμο δέντρο με πολλαπλούς συμβολισμούς, το οποίο συγκινεί, όλα αυτά τα χρόνια, όχι μόνο τους εικαστικούς, αλλά και τους ποιητές, τους λογοτέχνες... Ο κορμός της είναι σαν ένα αυτόνομο γλυπτό». Με τη βοήθεια του εικαστικού, Αγγελου Παναγιωτίδη, προστέθηκαν τα μπρούντζινα μικρά κλαδιά με τα φύλλα, σημάδι της νέας ζωής και της αναγέννησης. O κορμός περιστοιχίζεται από αντικείμενα που σχετίζονται με την ελιά: λαδολύχναρα, χωνιά, φαναράκια λαδιού...

Στην έκθεση παρουσιάζονται, επίσης, οι σημειώσεις και τα προσχέδια, τα οποία αποκαλύπτουν τα «βήματα» προς την τελική διαμόρφωση του έργου. «Μ' αυτό τον τρόπο», καταλήγει ο Π. Ζουμπουλάκης, «κάνω ορατή τη σκέψη μου και τη διαδικασία υλοποίησής της. Προσωπικά με ενδιαφέρει πολύ η προεργασία και η προετοιμασία, από τη σύλληψη της ιδέας μέχρι την τελική της διατύπωση».