Πριν από ένα χρόνο τέτοιες μέρες έφυγε από κοντά μας ο, αγαπητός σε όλους, Σταύρος Καλφιώτης. Κάθε μέρα που περνά νιώθουμε όλο και πιο έντονα την απουσία του. Ενα μεγάλο, σε έκταση, χειρόγραφό του θα μας οδηγήσει στην πανέμορφη Κεφαλονιά και έτσι με τα δικά του λυρικά μάτια θα ανακαλύψουμε ένα νησί που νομίζαμε ότι γνωρίζαμε... Πάμε;

«Το βαποράκι γλυκά γλυκά βγήκε απ' το λιμάνι της Κυλλήνης κι ως ξανοίχτηκε, άρχισε να γλιστράει με γρηγοράδα πάνω στα γαλάζια ατλάζια της θάλασσας. Γύρω στη μιάμιση ώρα μάς πήρε για να ποδίσουμε στον Πόρο της Κεφαλονιάς.

Λιόγερμα ήταν σαν έριξε άγκυρα το καράβι μας σε τούτο το γραφικό λιμανάκι. Το βλέμμα με βιάση το αγκαλιάζει και δείχνει να ευχαριστιέται με τη γλυκιά, απλή κι ευγενικιά θωριά του.

Καθάριο, γαλήνιο, ήρεμο και φωτερό, γιομάτο μικρομάγαζα με πραμάτειες για τουρίστες και καλοστημένα ταβερνάκια, απ' την πρώτη στιγμή, σε γοητεύει και μοιάζει να σε προσκαλεί ν' απολαύσεις τις ομορφιές του. Μα εμείς βιαζόμαστε να φτάσουμε στο Ληξούρι προτού απλωθεί το νύχτωμα και το αναμερίζουμε με λύπη μας. Ετσι, δίχως άργητα, μπήκαμε στο πούλμαν κι ως κείνο αργοκυλούσε στο στενό ασφαλτόδρομο, εμείς είχαμε την ευκαιρία ν' αποθαυμάζουμε δεξιά ζερβά τ' αραδιασμένα γραφικά σπιτάκια με τις στημένες κληματαριές στις αυλές τους και το λουλουδικό τους. Οσο ο ήλιος δεν είχε αποτραβηχτεί ακόμα, ρίχναμε επίμονες ματιές στα βαθιά κολπώματα του νησιού και στις αμμουδερές ακτές του κι αφήναμε το νου μας να κάνει ένα σωρό σχεδιάσματα.

Μα σαν άρχισε ν' απλώνεται το σκοτάδι και να μουντζουρώνει ολούθε το τοπίο, ξεθώριαζαν και τα δικά μας σχεδιάσματα για να ζωηρέψουν και πάλι με το ξημέρωμα. Χαράματα, την άλλη μέρα, σαν άνοιξα την μπαλκονόπορτα της "καμπάνας μου", άφησα το ξεκούραστο βλέμμα μου να πλανηθεί ολόγυρα, στο ξενοδοχειακό συγκρότημα. Κι ως εκείνο ήταν περίεργο, ξεμάκρυνε και πήγε κι αγκιστρώθηκε αντίκρυ, πάνω στα σμαραγδένια νερά της θάλασσας που κείνη την ώρα οι πρωινές ηλιαχτίδες την έκαναν να στραφταλίζει και να σπρώχνει το νου μου να πλάθει έναν κόσμο γαλάζια όνειρα.

Είχαν ξεσηκωθεί τα μέσα μου κι αποζητούσαν να απολαύσουν τα θέλγητρα του νησιού, καθώς τα είχε ξεσηκώσει η ψυχή μου από τα ζωγραφίσματα της καλής φίλης Ρεβέκκας Μαυρομιχάλη στο βιβλίο της "Γαλάζια μου ταξίδια". Αδημονούσα ν' ανταμώσω με τις μαγευτικές ακρογιαλιές της Κεφαλονιάς και μ' όλες εκείνες τις χάρες και ομορφιές της. Κι όταν σήμερα ήρθε η ώρα της ξενάγησης, ήμουν όλο σκέψη, μα και χαρά.

Θα γνώριζα επιτέλους το νησί των Τάφιων και Τηλεβόων που περιέγραφε ο Ομηρος και θα μάθαινα για τον Κέφαλο που ήρθε από την Αττική με κάμποσους αποίκους και ονομάτισε το νησί Κεφαλονιά. Ακόμα θα ψαχούλευα το Συναξάρι της που άρχισε να γράφεται από τον καιρό του Πελοποννησιακού πολέμου που οι Κεφαλονίτες πολέμησαν στο πλευρό των Αθηνών κι αργότερα ενώθηκαν με την Αιτωλική πολιτεία. Και στερνά θα προσπαθούσα, με την ορμήνια του ξεναγού μας, να ξεχωρίσω τις πατημασιές που άφησαν οι διάφοροι καταχτητές. Πολύπαθο, λένε, τούτο το νησί. Τη μια το παίρνανε οι Ρωμαίοι, την άλλη οι Βυζαντινοί, οι Βενετοί, οι Τούρκοι, οι Γάλλοι, οι Ρώσοι και τελικά οι Εγγλέζοι, που στα 1864 αποφάσισαν να το επιστρέψουν στην Ελλάδα.

Τούτη η κεφαλονίτικη πόλη, πεντακάθαρη, λουλουδιασμένη κι ανανεωμένη ύστερα απ' την ερείπωσή της με το μεγάλο σεισμό στα 1953, μας καλοδέχτηκε για να μας πει ό,τι μπόρεσε να κατακρατήσει από το παρελθόν της και να μας δείξει κείνο που υπήρχε απ' το σήμερα.

Πρώτος και καλύτερος μας υποδέχτηκε ο Αντρέας Λασκαράτος. Οι Κεφαλονίτες, στον παραλιακό δρόμο του λιμανιού, αντίκρυ απ' την κεντρική πλατεία, έχουν στήσει τη χάλκινη προτομή του για να θυμίζουν στους περαστικούς τον ποιητή με την πιπεράτη σάτιρα.

Στο βάθρο της διαβάζω και καταγράφω:

Ανδρέας Λασκαράτος (1811-1901)

«Εις το Εθνος το πνεύμα μου αφήνω

Αφήνω δε στην όλη Ανθρωπότητα

να 'χει Νου και Καρδία και Τιμιότητα».

Κάτωθε από τούτη την υποθήκη του ποιητή, υπάρχει ανάγλυφο σε χαλκό το πρόσωπο της γυναίκας του με τα παρακάτω λόγια:

«Πώς να σε πω

γυναίκα μου ή ψυχή μου»

Αφήνοντας τον ποιητή στους στοχασμούς του, κινήσαμε για το "Μουσείο Ιακωβάτου", που βρίσκεται στην οδό Αικατερίνης Τουλ.

Στις κάμαρες του Ιακωβάτειου αρχοντικού είναι φυλαγμένοι 28.000 τόμοι βιβλία που πολλά χρονολογούνται από το 15ο αιώνα. Ανάμεσά τους υπάρχουν και τρία χειρόγραφα ευαγγέλια του 10ου αιώνα. Ακόμα υπάρχουν διάφορα άμφια Δεσποτάδων, ένας Σάκος του Μητροπολίτη Ρόδου κ. Συνοδινού, μια ρώσικη Δεσποτική Μίτρα, διάφορες ποιμαντορικές ράβδοι κι ένα "Μολυβδόβουλο" του πατριάρχη της Κωνσταντινούπολης που το είχε στείλει στον Τυπάλδο σαν δείγμα αναγνώρισής του, καθώς και πολλά πορτρέτα.

Φεύγοντας από το "Μουσείο", φέραμε μια γύρα στην πόλη και σε συνέχεια πήραμε το δρόμο για την όμορφη παραλία Ξι, που το μάκρος της φτάνει τα τρία χιλιόμετρα.

Ο ξεναγός για να λύσει την απορία μας για το όνομα τούτης της περιοχής, μας εξήγησε πως την είπαν Ξι γιατί το Ψι υπάρχει στο Αργοστόλι.

Μα η χερσόνησος της Παλλικής δεν τελειώνει εδώ.

Κατεβαίνοντας νότια, συναντάμε τη "Μία Λάκο" με την ονειρώδικη αμμουδιά και πιο κάτω το Ακρωτήρι με την ονομαστή "Κουνόπετρα". Το όνομα αυτό το πήρε από ένα μπηγμένο βράχο στη θάλασσα που λένε πως κουνιέται ρυθμικά ασταμάτητα. Για λίγο χαζολογήσαμε περιμένοντας να δούμε την πέτρα να κουνιέται κι ως κείνη έμενε πεισματικά ακούνητη, την αφήσαμε στην ησυχία της και πήραμε το δρόμο για κάτι πιο χειροπιαστό, για το κοντινότερο ταβερνάκι με τις ψαρολιχουδιές του και τη ρομπόλα.

Καθώς κυλούσε το πούλμαν στον ασφαλτόδρομο βλέπαμε από ψηλά τις δαντελωτές παραλίες με τα σμαραγδένια νερά να ξεδιπλώνονται με χάρη.

Στο δρόμο μας ανταμώσαμε το γραφικό όρμο Αγία Ευφημία, πέρασμα από τη Σάμη και καταλήξαμε στη Δρογκαράτη με το ιδιόρρυθμο Σπήλαιο, που κατά τους ειδικούς έχει μια ηλικία 150 εκατομμυρίων χρόνων. Για την ανακάλυψη τούτης της σπηλιάς, η παράδοση μας λέει πως τη χρωστάμε σ' ένα βοσκό της περιοχής που έψαχνε να βρει το Δράκο που του έτρωγε κάθε τόσο κι ένα πρόβατο. Η Σπηλιά Δρογκαράτη είναι πραγματικά αξιόλογη με μια υπέροχη ακουστική για συναυλίες.

Υστερα από την επίσκεψή μας σε τούτη τη Σπηλιά, που λίγο πολύ μας κούρασε, καθώς κατεβήκαμε κι ανεβήκαμε πολλά σκαλοπάτια, πήγαμε στο "Λιμναίο Σπήλαιο" της Μελισσάνης. Μπαίνοντας με βάρκα στη Σπηλιά νιώθεις να σου φέρνουν παράξενα ποιητικά συναισθήματα, οι πανέμορφοι ιριδισμοί που ξεπηδάνε από τα γκριζοπράσινα νερά της λίμνης.

Ο μύθος λέει πως ονομάστηκε έτσι γιατί στα νερά της πνίγηκε η Νύμφη Μελισσάνθη απελπισμένη απ' τον άτυχο έρωτά της για το θεό Πάνα. Βγαίνοντας από τούτη τη λίμνη πήραμε το δρόμο για τον Καραβόμυλο κι από κει για το Φισκάρδο. Γαντζωμένο στην απόμερη βόρεια γωνιά της Κεφαλονιάς τούτο το χωριουδάκι με το χαριτωμένο ειδυλλιακό λιμανάκι του, σου μερώνει την ψυχή με τη γαληνεμένη ησυχία του.

Πρόσχαρο και χαμογελαστό το Φισκάρδο με τα παραδοσιακά σπιτάκια του, τα λουλουδικά του και τις κληματαριές του, μας παρασέρνει σε νεανικούς ρεμβασμούς, που κράτησαν ίσαμε το γυρισμό μας στο Ληξούρι.

Καθώς το πούλμαν αρχίζει να καταπίνει τα χιλιόμετρα, εμείς με μάτια διψασμένα ρουφάμε το τοπίο που αδιάκοπα εναλλάσσεται.

Μέσ' το πρωινό ηλιόφωτο προβάλλει αντίκρυ μας το Αργοστόλι, λαμποκοπάτο και χαρωπό.

Κάτωθέ μας σπινθηροβολάει η θάλασσα με τα φυτεμένα ανάρια ενυδρεία και τις βάρκες που πηγαινοέρχονται.

Σε λίγο θα περάσουμε ένα μικρό γιοφύρι και το βλέμμα μας θα ανταμώσει τη σκεπή της εκκλησούλας Αγίας Βαρβάρας που βρίσκεται ακριβώς από κάτω του. Οσο προχωράμε, το πράσινο πυκνώνει και τα κυπαρίσσια πληθαίνουν.

Το πούλμαν αγκομαχάει κι όλο ανηφορίζει.

Διασχίζουμε τα Φραγκάτα, τα Βαλσαμάτα και φτάνουμε στο μοναστήρι του Αγίου Γερασίμου, που στην εκκλησιά του φυλάγεται το σκήνωμα του Αγίου. Στη συνέχεια πήραμε το δρόμο για τη Σκάλα, το όμορφο τουριστικό θέρετρο της Κεφαλονιάς με την αμμουδερή παραλία του και τα ταβερνάκια του.

Ενα καλό μπάνιο και ξαποστάζουμε στο παραθαλάσσιο εστιατόριο του χωριού που μας έδωκε δύναμη να συνεχίσουμε την περιήγησή μας.

Διασχίσαμε την περιοχή Λάση με την "αριστοκρατική όψη" κι απολαύσαμε την αμμουδερή παραλία της τη γιομάτη καλοστημένα ξενοδοχεία, εστιατόρια, ταβέρνες και μικροβιλίτσες.

Εδώ βρίσκονται κι οι γνωστές "καταβόθρες" που με τόση περηφάνια τις διαφημίζουν οι ντόπιοι.

Το κεφαλονίτικο δημιουργικό μυαλό έχει στήσει στην παραλία ένα εστιατόριο κι έχει βάλει μια μεγάλη ρόδα να γυρίζει στη νεροσυρμή έτσι που σπρώχνει τη φαντασία σου να δέχεσαι πως τούτα τα νερά κυλάνε υπόγεια κι απολήγουν στον κόλπο της Σάμης, στη λίμνη του Καραβόμυλου.

.

Η μέρα ακόμα αποκρατούσε κι ως ο ήλιος δε βιαζόταν να κρυφτεί, εμείς δε χάνουμε την ευκαιρία ν' απολαμβάνουμε τη διαδρομή.

Μια θαυμάζαμε τη θάλασσα, μια τ' αψηλό βουνό Αίνο, και μια τα γραφικά χωριουδάκια.

Μα το καλύτερο αντάμωμα που κάναμε, ήταν με το πανέμορφο χωριό Κουρκουμελάτα, που ήταν ολότελα χτισμένο με τη φροντίδα του Κεφαλονίτη Γ. Βεργωτή σαν είχε καταστραφεί στο μεγάλο σεισμό.

Το χωριό Κουρκουμελάτα είναι γιομάτο με σύγχρονες μονοκατοικίες, με κήπους, πλατείες και διάφορα κέντρα ψυχαγωγίας. Εδώ έχει χτίσει τη βίλα του κι ο ίδιος ο Βεργωτής.

Ο αποχαιρετισμός μας με την Κεφαλονιά έγινε με την επίσκεψη στο Αργοστόλι.

Ξαναχτισμένη η πρωτεύουσα του νησιού ύστερα από την καταστροφή της στο μεγάλο σεισμό του 1953, παρουσιάζει σήμερα, μεγάλο ενδιαφέρον. Αξιόλογα χτίσματα που προβάλλονται ιδιαίτερα είναι το Διοικητήριο, το Δικαστικό Μέγαρο, το Δημαρχείο, η "Κοργιαλένεια βιβλιοθήκη" και το γιοφύρι που το ενώνει με το Ληξούρι, που φτιάχτηκε στα 1812 από τους Αγγλους.

Και με τις εντυπώσεις που πήραμε από το Αργοστόλι, αφήσαμε την Κεφαλονιά».