Ερχεται μια στιγμή που τα γεγονότα δένουν μεταξύ τους με τρόπο παράλογο και φωτίζουν το σημείο όπου βρισκόμαστε σήμερα.

1. Στη Βέροια μπορούμε να δούμε καθαρά την παιδική συμμορία ως το μέλλον της ανύπαρκτης παιδείας μας. Η ίδια η κοινωνία που όφειλε να γνωρίζει τι συντελείται μέσα της, αντί να αναζητά το χαμένο της παιδί, αναζητά τη χαμένη της τιμή. Τα παιδιά μέσα στην εφ' όλης της ύλης ένδειά τους προχώρησαν στο έγκλημα κάτω από μια κοινωνική τυφλότητα που σφύριζε αδιάφορα από τη στιγμή της γέννησής τους. Η βία που άσκησαν (και που όλοι τώρα, γονείς και καθηγητές, έντρομοι δήθεν την ανακαλύπτουν) είναι το έσχατο καταφύγιό τους, η μόνη χειρονομία δυστυχώς για να αποδείξουν ότι υπάρχουν. Αντιγράφοντας από το κράτος τις χειρότερες συμπεριφορές του, πίστεψαν πως μπορούν να γίνουν εξουσιαστές ορίζοντας τις ζωές των συμμαθητών τους. Πρόκειται για τυπικό δείγμα λούμπεν μικροαστικής συμπεριφοράς που το μόνο που κατορθώνει είναι να γεμίζει τις φυλακές των ανηλίκων. Πρόκειται για θύματα κατ' αρχάς του θεάματος κι έπειτα, μαζί με τις ευλογίες των γονιών τους και την ανοχή της κοινωνίας, για θύτες που καταστρέφουν ό,τι δεν ακολουθεί τη δική τους θέληση.

2. Η ελεύθερη ερμηνεία των γεγονότων της Βέροιας πέρασε στα χέρια των βετεράνων του θράσους, που, ανταλλάσσοντας δακρύβρεχτες κοινοτοπίες του στιλ «όλοι είμαστε ένοχοι», έριχναν ταυτόχρονα κλεφτές ματιές στους αριθμούς της τηλεθέασης. Κατάφεραν να εξαφανίσουν κάθε έννοια λογικής, θυμίζοντας ταχυδακτυλουργούς τσίρκου, που τώρα δίνουν μια παράσταση στη Βέροια και αύριο κάπου αλλού. Το σώμα του παιδιού βεβηλώθηκε για δεύτερη φορά.

3. Η κυριαρχία του παραλόγου έδωσε στην τραγωδία την έννοια του αστυνομικού αινίγματος μετατρέποντας τους πολίτες σε παίκτες πλέι-στέισον. Η σκέψη του πολίτη-στοχαστή μπροστά στα νέα δεδομένα μιας κοινωνίας, έχει αντικατασταθεί από τη σκέψη του ντετέκτιβ.

4. Ο φθόνος των παιδιών για το διαφορετικό, ακαριαία μετατράπηκε σε φόνο, που σκεπάστηκε από την ανεπαρκή νοημοσύνη των γονιών τους. Ολες αυτές τις μέρες στο γκρίζο βασίλειο των μικροαστών, μία και μοναδική φράση ακουγόταν ως επωδός: «Αν ήμασταν στη θέση των γονιών των παιδιών από τη Βέροια, θα κάναμε ακριβώς το ίδιο. Θα προστατεύαμε τα παιδιά μας περιφρονώντας την κοινή γνώμη για το τι πιστεύει».

5. Μέσα στα μπάζα ψάχνουμε τον διαφορετικό Αλεξ, τη χαμένη μας διαφορετικότητα, τη χαμένη μας ομορφιά που τη θυσιάσαμε εν ονόματι μιας κακώς εννοούμενης ισότητας, που έχει καταλήξει ισοπέδωση. Μέσα στα μπάζα ψάχνουμε την παράδοσή μας και τη συνομιλία που χάσαμε, όπως μας θυμίζει ο Γκαίτε σε μια επιστολή προς τον ιστορικό Λούντεν: «Το μόνο που μένει να κάνουμε εμείς ως άτομα, ο καθένας με βάση τα τάλαντά του, την κλίση και τη θέση του, είναι να μεγαλώνουμε, να ενδυναμώνουμε τη μόρφωση του λαού και με τον ίδιο τρόπο να την επεκτείνουμε προς όλες τις πλευρές και προς τα κάτω και ιδιαιτέρως προς τα πάνω, για να μην υστερεί και μένει πίσω από τους άλλους λαούς, αλλά να προηγείται, τουλάχιστον εδώ, για να μη μαραθεί το πνεύμα, αλλά να παραμείνει δροσερό και ιλαρό και να μην δειλιάζει, να μην γίνεται μικρόψυχο, αλλά να διατηρείται ικανό για κάθε μεγάλη πράξη όταν ανατείλει η ημέρα της δόξας».