Στην αρχή ήτανε ένα παιδί. Ηξερε να παίζει πιάνο, άκουγε μουσική, έπαιζε μπάλα, μίλαγε σπασμένα τα ελληνικά και τον έλεγαν Αλεξ. Ωσπου μια μέρα όλ' αυτά τελείωσαν. Το πιάνο έμεινε έτσι, κλειστό, η μουσική κρεμασμένη σε ένα ράφι μαζί με σκόρπια βιβλία, η μητέρα να κλαίει σε μια γωνιά κι από κάτω σε ένα στοιχειωμένο οικόπεδο ένα σκαπτικό μηχάνημα να ψάχνει να βρει το πτώμα του μικρού Αλεξ. Γύρω γύρω οι χωροφύλακες να φυλάνε την τάξη, γύρω από τους χωροφύλακες οι περίεργοι γείτονες, πιο πέρα οι φοβισμένοι δάσκαλοι και κάπου εκεί, ανάμεσα στο λιωμένο παγωτό και στο πλαστικό καλαμάκι του νες καφέ, η «συμμορία». Τι συμμορία δηλαδή, πέντε πιτσιρικάδες κι απ' αυτούς ο ένας να θυμάται τη Ρουμανία, που δεν τη γνώρισε, δυο Αλβανόπουλα να νοσταλγούν το Ελμπασάν, όπου δεν περπάτησαν ποτέ, και τα υπόλοιπα Ελληνάκια, λέει, με τον πατέρα και τη μάνα στη Γερμανία για μεροκάματο, τον παππού να παίζει με το κομπολόι του αμήχανος μπροστά στον εισαγγελέα. Και πάνω από όλα αυτά, τα παιδιά και τις μηχανές που σκάβουν για να βρουν το πτώμα ενός παιδιού, που δεν πρόλαβε να ζήσει, τους φοβισμένους δασκάλους, τους περίεργους γείτονες και τους φύλακες της έννομης τάξης, όλοι εμείς, το ίδιο περίεργοι, το ίδιο φοβισμένοι, το ίδιο υπεύθυνοι, να μην τολμούμε να ομολογήσουμε, να μην τολμούμε να απολογηθούμε μπροστά σε όλη αυτή την άγρια εικόνα, πάνω από το πτώμα ενός μικρού παιδιού, μπροστά στη «συμμορία» των πέντε ανήλικων δολοφόνων (;).

Να ομολογήσουμε πως δεν έχουμε να κάνουμε με ένα φτιαγμένο σκηνικό και την άκαιρη αγανάκτηση κάνα - δυο τεθλιμμένων παιδοψυχολόγων, που βρήκαν την ευκαιρία να βγουν στην τηλεόραση και να μας μιλήσουν για τα απόκρυφα της παιδικής ψυχής. Οχι. Εχουμε να κάνουμε με τη νεοελληνική κοινωνία, με μια ευρωπαϊκή επαρχία. Με τα κατάλοιπα μιας διαλυμένης πατρίδας, όπου οι γονείς δε βρίσκουν χρόνο για να χαϊδέψουν τα παιδιά τους, γιατί τους τον τρώει το αφεντικό, όπου οι γιαγιάδες δε λένε παραμύθια στα εγγόνια τους, γιατί βλέπουν τη «Βέρα στο δεξί», όπου το πιο ακριβό παιχνίδι είναι ο ανταγωνισμός, και ο πρώτος τρώει το δεύτερο, γιατί αλλιώς δεν μπορεί να είναι πρώτος, όπου από τις πασχαλιάτικες λαμπάδες κρέμονται οι αμερικανοφερμένοι ήρωες. Μιας διαλυμένης πατρίδας, όπου οι δάσκαλοι δε βρίσκουν χρόνο να διαβάσουν. Γιατί τους απασχολεί το ΟΥΕΦΑ και το Μουντιάλ και οι δικαστές έχασαν τα νόμιμα βήματά τους ανάμεσα στην τυφλή δικαιοσύνη και την ανοιχτομάτα ελεύθερη αγορά.

Τέλος πάντων, θέλω να μιλήσω για όλους εμάς που στρωθήκαμε γύρω γύρω στον εκσκαφέα που ψάχνει να βρει τον μικρό Αλεξ και δε λέμε να σηκώσουμε το χέρι και με ματωμένο το αδυσώπητο δάχτυλό μας να δείξουμε τους δολοφόνους, που δεν είναι ούτε το μικρό Ρουμανόπουλο, ούτε τα μικρά Αλβανόπουλα, ούτε τα Ελληνάκια, που δεν μπόρεσαν να τα «βρουν» με τον μικρό Αλεξ και ξέσπασαν. Οι «δολοφόνοι» είναι όλοι οι άλλοι που σωπαίνουν γιατί φοβούνται, όλοι οι άλλοι που φλυαρούν, χωρίς να λένε τίποτε. Ολοι οι άλλοι που μας κλέβουν το χρόνο, που φιμώνουν τους παππούδες και τις γιαγιάδες, που τρομάζουν τους δασκάλους, που αχρηστεύουν τους χωροφύλακες, που ξεφτίζουν τους δικαστές. Είναι όλοι οι άλλοι, τελικά, που δε βρίσκουν το θάρρος να ομολογήσουν πως εκεί που κάθονται, στις ψηλές τους καρέκλες, δεν ακούνε τι γίνεται εδώ κάτω. Δεν ακούνε ούτε τη μουσική που βγαίνει από τα ματωμένα χεράκια του Αλεξ, ούτε το θόρυβο που κάνει ο εκσκαφέας, όσο ψάχνει να βρει το πτώμα του!