Στο πλαίσιο της «ζύμωσης» για το πώς καλύτερα θα προωθηθούν οι αναδιαρθρώσεις, στη Σύνοδο συζητιούνται τέσσερα πιθανά σενάρια ανώτατης εκπαίδευσης:

1. «Ανοιχτό δίκτυο», που σημαίνει μια ευρεία συνεργασία σε διεθνές επίπεδο, ιδρυμάτων, διδασκόντων, φοιτητών και βιομηχανίας, που θα οδηγεί ουσιαστικά σε πτυχία - «σούπα», με τους φοιτητές να «ψωνίζουν» - όπως στο σούπερ μάρκετ - ένα μάθημα από το ένα πανεπιστήμιο κι ένα από το άλλο...

2. «Στην υπηρεσία των τοπικών κοινοτήτων», δηλαδή ιδρύματα που αναπτύσσονται σε άμεση σύνδεση με τις ανάγκες των επιχειρήσεων σε εθνικό ή περιφερειακό επίπεδο και δίνουν βάρος κυρίως στην κατάρτιση και πιο περιορισμένα στην έρευνα.

3. «Νέο δημόσιο μάνατζμεντ», που σημαίνει ότι τα ιδρύματα θα έχουν «αυτοτέλεια» ή αλλιώς θα προσομοιάζουν σε ιδιωτικά και θα αποφασίζουν μόνα τους με ποιες επιχειρήσεις θα κλείνουν συμφωνίες, αν και πόσα δίδακτρα θα βάζουν, τι έρευνες θα πουλήσουν.

4. «Ανώτατη Εκπαίδευση ΑΕ», όπου τα ιδρύματα ανταγωνίζονται σε παγκόσμιο επίπεδο στην παροχή εκπαιδευτικών και ερευνητικών υπηρεσιών, σύμφωνα με τους κανόνες του ελεύθερου εμπορίου και η αγορά είναι αυτή που καθορίζει ποια θα επιβιώσουν και ποια όχι.