Τα επίσημα στοιχεία που απεικονίζουν μόλις ένα μέρος της πραγματικότητας καταδεικνύουν ότι οι χώροι δουλιάς έχουν μετατραπεί σε παγίδες θανάτου. Την ίδια στιγμή οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ νομιμοποιούν τις παρανομίες των εργοδοτών, απογυμνώνοντας και ιδιωτικοποιώντας τις υπηρεσίες ελέγχου και πρόληψης.

Σχετικά με τα εργατικά «ατυχήματα» τα στοιχεία του Σώματος Επιθεώρησης Εργασίας - το οποίο, όπως παραδέχεται η κυβέρνηση, καταγράφει μόνο το 65% των εργατικών «ατυχημάτων» - δείχνουν ότι στην Ελλάδα:

• Τα θανατηφόρα «ατυχήματα» παραμένουν σταθερά πάνω από 110 κάθε χρόνο.
• 4.500 περίπου είναι οι νεκροί εργάτες από το 1970 (χωρίς να υπολογίσουμε τους νεκρούς ναυτεργάτες, αγρότες και μεταλλωρύχους).
• Το 2000 σημειώθηκαν 4.032 σοβαρά εργατικά «ατυχήματα» και το 2005 6.044. Σε ό,τι αφορά τα θανατηφόρα, σημειώθηκαν 127 το 2000, 188 το 2001, 153 το 2002, 145 το 2003, 127 το 2004 και 111 το 2005.
• Το πρώτο πεντάμηνο του 2006 τα θανατηφόρα «ατυχήματα» αυξήθηκαν κατά 29% συγκριτικά με το πρώτο πεντάμηνο του 2005. Συγκεκριμένα, το πρώτο πεντάμηνο του 2005 καταγράφηκαν 38 θανατηφόρα, ενώ το 2006 έφθασαν τα 49.

Επίσης, τα στοιχεία του ΣΕΠΕ δείχνουν τη μείωση των ελέγχων και των προστίμων στους εργοδότες. Ενδεικτικό της πολιτικής των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που ενθαρρύνει την ένταση της εργοδοτικής ασυδοσίας.

• Οι Τεχνικοί (ΤΕ) και Κοινωνικοί Επιθεωρητές (ΚΕ) έκαναν, το 2000, 65.669 ελέγχους (18.141 οι ΤΕ και 47.528 οι ΚΕ) και το 2005 50.161 (20.515 οι ΤΕ και 29.646 οι ΚΕ). Μείωση πάνω 23%.
• Ενδεικτική είναι και η σταθερή μείωση των προστίμων από το 2003 και μετά. Ετσι, το 2003 επιβλήθηκαν από τις Τεχνικές Επιθεωρήσεις στους εργοδότες πρόστιμα ύψους 3.877.430 ευρώ και το 2005 το ποσό αυτό μειώθηκε κατά περίπου 50%, φθάνοντας στα 1.928.250 ευρώ.

Την ίδια ώρα, η εντατικοποίηση της εργασίας οργιάζει, καθώς ο αριθμός των υπερωριών αυξάνεται αλματωδώς, όπως αύξηση εμφανίζουν και οι ευέλικτες μορφές απασχόλησης. Ετσι, σύμφωνα με το ΣΕΠΕ:

• Το 2000 έγιναν επίσημα 5.040.693 ώρες υπερωρίας, αριθμός ο οποίος τετραπλασιάστηκε το 2005, φθάνοντας στις 21.515.324 ώρες. Πρόκειται για την επίσημη μόνο καταγραφή της υπερωριακής απασχόλησης, από την οποία, βέβαια, απουσιάζουν τα εκατομμύρια των απλήρωτων, ανασφάλιστων ή και παράνομων υπερωριών.
• Επίσης, το 2000, οι εργαζόμενοι που απασχολούνταν με μερική απασχόληση, εργασία εκ περιτροπής, συμβάσεις έργου ή παροχή υπηρεσιών και φασόν έφθαναν τους 201.296. Ενώ το 2005 αυξήθηκαν κατά 60% φθάνοντας τους 323.730 εργαζόμενους.

Στον τομέα των επαγγελματικών ασθενειών η κατάσταση είναι ακόμα χειρότερη. Στη χώρα μας δεν υπάρχει επί της ουσίας διάγνωση, αναγνώριση και καταγραφή των επαγγελματικών ασθενειών. Το 2001, στην Ελλάδα αναγνωρίστηκαν συνολικά μόνο 67 επαγγελματικές παθήσεις.

Ο μοναδικός ασφαλιστικός φορέας που δυνητικά μπορεί να αναγνωρίσει και να καταγράψει τα επαγγελματικά νοσήματα, το ΙΚΑ, «αδυνατούσε» για χρόνια να δώσει στη δημοσιότητα αξιόπιστα στοιχεία, τη στιγμή που ο αριθμός των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων, με την αιτιολογία της «κοινής νόσου», αυξάνει θεαματικά τα τελευταία χρόνια (9.000 νέες αιτήσεις περίπου για την τετραετία 1995-1998 μόνο για την περιοχή της Αττικής).

Η ανυπαρξία δομών Ιατρικής της Εργασίας, στο πλαίσιο ενός Δημόσιου Συστήματος Υγείας, οδηγεί αναγκαστικά σε ακύρωση κάθε προσπάθεια πρόληψης της επαγγελματικής νοσηρότητας, καθώς και στο ξεπούλημα της υγείας των εργαζόμενων στο ιδιωτικό κεφάλαιο (Εξωτερικές Υπηρεσίες Προστασίας και Πρόληψης), με ολέθριες συνέπειες για την υγεία των εργαζομένων.

Από μελέτες και έρευνες, που δημοσιεύτηκαν τα τελευταία χρόνια, προκύπτει ότι:

• Το 30% των περιστατικών άσθματος έχει επαγγελματική αιτιολογία.
• Το 10% των περιπτώσεων καρκίνου θεωρείται ότι είναι επαγγελματικής προέλευσης.
• Το ποσοστό της επαγγελματικής βαρηκοΐας ξεπερνάει σε πολλές κατηγορίες εργαζομένων το 90%.
• Αναμένεται θεαματική αύξηση των θανάτων μεταξύ των επαγγελματικά εκτεθειμένων σε ίνες αμιάντου (πάνω από το 85% των εργαζομένων στην ΕΛΕΝΙΤ στη Χαλκίδα έχασαν τη ζωή τους από επαγγελματική ασθένεια).

Από τις αρχές της δεκαετίας του '90, σύμφωνα με τα στοιχεία του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας, κάθε χρόνο σχεδόν 11 εκατομμύρια εργαζόμενοι χάνουν τη ζωή τους από εργατικό ατύχημα ή επαγγελματική ασθένεια. Τριακόσιες χιλιάδες θάνατοι καταγράφονται κάθε χρόνο από τη χρήση των καρκινογόνων ουσιών στην εργασία και ο αμίαντος ευθύνεται σχεδόν για τους μισούς από αυτούς τους θανάτους. Κάθε τρία λεπτά, σε κάποιο εργασιακό κάτεργο του πλανήτη, ένας άνθρωπος πεθαίνει από εργατικό ατύχημα ή επαγγελματική ασθένεια. Ο αγροτικός κλάδος, που απασχολεί και τα περισσότερα χέρια σε παγκόσμιο επίπεδο, η μεταλλευτική βιομηχανία, η εμπορική αλιεία και ο κλάδος των κατασκευών αποτελούν τις κυρίως παραγωγικές διαδικασίες υψηλού κινδύνου.