Στη λαϊκή σκηνή τα χάλκινα της Γουμένισσας έδωσαν το σύνθημα. Οποιος δεν είχε ακούσει πριν τον ήχο τους, κατάλαβε αμέσως τι σημαίνει «έδωσαν το σύνθημα». Κι αν δεν κατάλαβε εκεί, θα καταλάβαινε ακριβώς δίπλα, όπου στη Νεανική Σκηνή ανέβαινε το πρώτο από τα ερασιτεχνικά μαθητικά συγκροτήματα. Κι αν δεν του έφτανε ούτε αυτό, λίγο πιο πάνω στην Κεντρική Σκηνή πια, ο Μίλτος είχε ήδη ανέβει με την κιθάρα του. Το πρόγραμμα έλεγε ότι θα αρχίσουν στις 9. Πήγε λίγο πιο πίσω - «να σκοτεινιάσει λίγο» - αλλά όταν άρχισαν, όλα ήταν όπως ακριβώς θα 'πρεπε να 'ναι - «προβλέψιμα» μα τόσο νέα - σ' ένα Φεστιβάλ της ΚΝΕ και του «Οδηγητή». Που φέτος μετρούσε ήδη την 32η εμπειρία του. Στις δυο θεατρικές σκηνές ο Μποστ και ο Μπρεχτ. Παραδίπλα η κουβέντα για το ρόλο του καλλιτέχνη στη σχέση του με τους αγώνες της εργατικής τάξης. Από κοντά και ο διάλογος για το ψευδεπίγραφο του «διαλόγου» και την αλήθεια του αγώνα στο χώρο των μαθητών. Η πρώτη μέρα ξεκίνησε «φορτσάτα» σ' όλες τις σκηνές. Προανάκρουσμα για ό,τι ακολουθεί...