Στη ...ζητιανιά προκειμένου να αθληθούν... Κι όμως, έτσι είναι... Και μάλιστα όχι σε κάποιο απομακρυσμένο μέρος της Ελλάδας (ίσως εκεί να είναι και καλύτερα τα πράγματα) αλλά στο πρώτο διαμέρισμα της πρωτεύουσας. Ο πρόεδρος του ΠΑΟ Κουκακίου, Γιάννης Θύμης, μας μιλάει για τα ...ταξίδια που αναγκάζονται να κάνουν εντός της πρωτεύουσας τα περισσότερα τμήματα του συλλόγου προκειμένου να προπονηθούν ή να δώσουν αγώνες. Την ίδια ώρα η πολιτεία αδιαφορεί τόσο για τη δημιουργία χώρων όσο και για την οικονομική ενίσχυση των ερασιτεχνικών σωματείων.

-- Πόσα αθλήματα καλλιεργείτε;

-- Μπάσκετ, βόλεϊ και ποδόσφαιρο. Στα ανοιχτά γήπεδα, όπως βλέπετε, γυμνάζονται οι ακαδημίες. Δυστυχώς στο ποδόσφαιρο δεν έχουμε μικρά παιδιά γιατί δεν έχουμε γήπεδο. Για την αντρική ομάδα ζητιανεύουμε για να γυμναστούμε. Πότε πάμε στο Δήμο Ταύρου, πότε στο Ρουφ μαζί με άλλες 10 ομάδες. Γυμναζόμαστε δυο φορές τη βδομάδα από τις 9.30 το βράδυ μέχρι τις 12 και μια φορά ακόμα στο βουνό του Φιλοπάππου. Οι συνθήκες που κάνουμε αθλητισμό είναι απάνθρωπες, είναι έξω από κάθε λογική, ιδίως το χειμώνα. Και σκεφτείτε ότι τα παιδιά μας είναι εργαζόμενοι και φοιτητές, και δεν παίρνουν ούτε μια δραχμή, έρχονται για την τρέλα τους.

-- Με το μπάσκετ, τι κάνετε;

-- Η ομάδα μας παίζει στη Β΄ Αθηνών. Με βάση τον κανονισμό πρέπει να παίζουμε σε κλειστό γήπεδο. Ομως, το 1ο Διαμέρισμα δεν έχει, έτσι στριμωχνόμαστε στου Ρουφ. Πάμε 3 φορές τη βδομάδα μαζί με άλλες 6 ομάδες. Οι ακαδημίες μας γυμνάζονται εδώ στο ανοιχτό. Πρέπει να σας πω ότι δεν έχουμε αποδυτήρια, τα παιδιά φεύγουν ιδρωμένα για το σπίτι. Το χειμώνα τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα.

-- Και με το βόλεϊ;

-- Εχουμε πολλά παιδιά. Εχουμε πολλά τμήματα, αγόρια και κορίτσια. Δυστυχώς δεν έχουμε δυνατότητες. Το Κουκάκι είναι μια γειτονιά με πάνω από 60 χιλιάδες κόσμο. Δεν έχουμε χώρους, δεν ξέρουμε τι να κάνουμε τα παιδιά.

Οπως μας εξήγησε ο πρόεδρος, στα τμήματα του συλλόγου συμμετέχουν πάνω από 200 παιδιά και ο προϋπολογισμός για όλα τα τμήματα ανέρχεται σε 50 χιλιάδες ευρώ το χρόνο. Την ίδια ώρα τα χρήματα που δίνει η πολιτεία δε φθάνουν να καλύψουν ούτε τις μισές ανάγκες.

«Η πολιτεία μας δίνει 1.500 ευρώ για το ποδόσφαιρο και άλλα τόσα για το μπάσκετ. Για το βόλεϊ παίρναμε 800 ευρώ. Τώρα όμως που έχουμε πολλά τμήματα ίσως πάρουμε κάτι παραπάνω. Ασφαλώς βάζουμε από την τσέπη μας. Στην ουσία πληρώνουμε την τρέλα μας». Η παρουσία της πολιτείας είναι ανύπαρκτη. Καμιά σημασία στα μικρά σωματεία. Το 2002 ενόψει Ολυμπιακών Αγώνων μας έκοψαν τις επιχορηγήσεις.

Ακόμα πιο τραγική είναι η κατάσταση που επικρατεί στο ποδοσφαιρικό τμήμα αφού και εδώ τα πάντα είναι συνυφασμένα με τη γενικότερη μίζερη κατάσταση που επικρατεί στο χώρο με ευθύνη πάντα της πολιτείας. «Η ΕΠΟ κάνει ό,τι μπορεί για να μας παίρνει χρήματα. Π.χ., πριν λίγα χρόνια το δελτίο ενός ποδοσφαιριστή κόστιζε 600 δρχ., μετά πήγε 6 ευρώ, μετά 8 ευρώ. Και σήμερα πληρώνουμε 25 ευρώ για κάθε δελτίο. Και κάτι ακόμα: Σήμερα ο προπονητής εκτός του διπλώματός του πρέπει να βγάλει και ειδική ταυτότητα, η οποία κοστίζει 50 ευρώ, για να μπαίνει στα παιχνίδια των ΕΠΕ. Υπάρχουν γύρω στα 3.000 σωματεία στη χώρα μας. Πού πάνε τα χρήματα;».

Τα προβλήματα είναι ήδη πολλά και συνεχώς μεγαλώνουν. Οι άνθρωποι που αγαπάνε τον αθλητισμό όσο όρεξη και να έχουν κάποια στιγμή σηκώνουν τα χέρια ψηλά. Αυτό ακριβώς μας εξήγησε στο τέλος και ο Γιάννης Θύμης.

«Ορεξη έχω να δουλέψω, δε βοηθάει όμως κανείς. Αν αυτά τα μικρά σωματεία δε δουλέψουν από πού θα βγουν αθλητές; Απ' αυτά τα μικρά σωματεία έχουν βγει οι μεγάλοι αθλητές. Σ' αυτό το ανοιχτό γήπεδο που βλέπεις πριν 3 χρόνια γυμναζότανε ο Λάππας, παίχτης της Εθνικής Βόλεϊ. Τι άλλο να κάνουμε;».

(Αύριο το 2ο Δημοτικό Διαμέρισμα της Αθήνας)