Αν και ταλαιπωρημένο από το ΥΠΠΟ - το οποίο επί ένα χρόνο καθυστέρησε την επιχορήγηση για την περσινή, αξέχαστη εκδήλωση της «Ημέρας του Ηθοποιού» στο Ηρώδειο - το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών ξανάκανε το «θαύμα» του, με τη φετινή «Ημέρα του Ηθοποιού», τη Δευτέρα το βράδυ. «Θαύμα», γιατί ενώ παραλίγο να ματαιωνόταν η φετινή «Ημέρα του Ηθοποιού», εξαιτίας της «φιλοθεατικής» πολιτικής του ΥΠΠΟ, μέσα σε δεκαπέντε μέρες στήθηκε μια καθόλα εξαιρετική εκδήλωση και μια απολαυστικότατη, ευφρόσυνη και χορταστικά γελαστική θεατρική παράσταση, αφιερωμένη στο κωμειδύλλιο. Κατάμεστο και φέτος το Ηρώδειο από καλλιτέχνες και θεατρόφιλους, μεταξύ των οποίων αντιπροσωπεία του Πολιτιστικού Τμήματος του ΚΚΕ, με επικεφαλής τον Γεράσιμο Αραβανή (μέλος της ΚΕ), αλλά απόντες το ΥΠΠΟ, την κυβέρνηση και αρμόδιους πολιτειακούς φορείς.

Την εκδήλωση άνοιξε, από μέρους του ΔΣ του ΣΕΗ, η αντιπρόεδρός του, Ελένη Γερασιμίδου, ευχαριστώντας όλους τους συντελεστές της εκδήλωσης, θυμίζοντας ότι αυτό τον παλιό θεσμό αναβίωσε το 2002 ο τότε πρόεδρος του ΣΕΗ, Βασίλης Κολοβός, προς τιμή ξεχωριστών ερμηνευτών αλλά και ειδών του θεάτρου μας και τονίζοντας: «Το ΣΕΗ έχει ιστορία 81 χρόνων, με πλούσιους συνδικαλιστικούς, πνευματικούς και δημοκρατικούς αγώνες. Αντεξε σε σκληρούς καιρούς. Αντέχει τα τελευταία χρόνια πλήθος σαρωτικών επιθέσεων. Χάσαμε κεκτημένα, αλλά κρατήσαμε θέσεις. Αντισταθήκαμε. Αντιστεκόμαστε. Είμαστε πληγωμένοι, αλλά όχι γονατισμένοι. Περνάμε σε μια διαρκή αντεπίθεση, κόντρα στην αποπνευματικοποίηση, αποϊδεολογικοποίηση, κόντρα στη μιζέρια, ανεργία, ανασφάλεια της καθημερινής σκληρής πραγματικότητας».

Ο κύριος ομιλητής της βραδιάς, πολύτροπος «θεράπων» του θεάτρου, Κώστας Γεωργουσόπουλος, ιστόρησε την ευρωπαϊκή καταγωγή του κωμειδυλλίου. Αναφέρθηκε στην «εισαγωγή» του στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος, στη μετάλλαξή του σε «γενναίο, γνήσιο, ελληνικό λαϊκό, κριτικά ηθογραφικό είδος» και στα τρία «μπάσταρδα, γι' αυτό κι ανθεκτικά», μεικτά «γεννήματά» του - την επιθεώρηση, το δραματικό ειδύλλιο και το κωμειδύλλιο. Μνημόνευσε - και ονομαστικά - σπουδαίους αν και ασπούδαχτους, ερμηνευτές του είδους, «που πάνω στο σανίδι μάθαιναν να παίζουν θέατρο». Τόνισε ότι καθώς «το κωμειδύλλιο ήταν μίμησις ηθών της υπαίθρου και της πόλης και αυτομάτως έφερνε στη σκηνή την ομιλούμενη γλώσσα, εμμέσως νομιμοποίησε τη Δημοτική», εξήρε τη συμβολή του στον πολιτισμό και το θέατρό μας και κατέληξε με «ζήτω» στους ηθοποιούς που το υπηρέτησαν.

Αποδεικτικά όσων είπε ο Κ. Γεωργουσόπουλος για το κωμειδύλλιο, ήταν η καθόλα εύφορη παράσταση με το μονόπρακτο του Δημητρίου Κορομηλά «Ο θάνατος του Περικλέους», σε σκηνοθεσία - συνδετικά - στίχους κείμενα Στέλιου Γούτη, σκηνικό - κοστούμια Σοφίας Παντουβάκη, βίντεο Νίκου Αντωνάκου, μουσικά κομμάτια των Θεόφραστου Σακελλαρίδη, Χρήστου Λεοντή, Μίμη Πλέσσα, Βασίλη Τενίδη, Λουκιανού Κηλαηδόνη, Μιχάλη Τρανουδάκη, Σταύρου Σιόλα, χορογραφία Νικόλ Κοκκίνου. Εύφορη, προπάντων, με την ολόψυχη ερμηνευτική «κατάθεση» των δεκαεννιά επί σκηνής ηθοποιών.