Παρά τα ζιγκ - ζαγκ που κάνουν τα μυρμήγκια της Σαχάρας πάνω στο επίπεδο, χωρίς διακριτικά χαρακτηριστικά έδαφος, πάντα καταφέρνουν να φτάνουν στη φωλιά τους από το συντομότερο δρόμο. Οπως πολλά άλλα έντομα, τα μυρμήγκια χρησιμοποιούν το πολωμένο ηλιακό φως για να προσανατολίζονται. Πώς, όμως, μετρούν την απόσταση;

Για να απαντήσει στο ερώτημα αυτό ο νευροβιολόγος Χάραλντ Βολφ, του Πανεπιστημίου της Ουλμ στη Γερμανία, έγινε ο Προκρούστης μιας ομάδας μυρμηγκιών που αιχμαλώτισε 10 μέτρα μακριά από τη φωλιά τους. Σε ορισμένα απ' αυτά κόλλησε «ξυλοπόδαρα» και σε άλλα έκοψε τα πόδια κάτω από το γόνατο. Στο ταξίδι της επιστροφής, τα μυρμήγκια με τα ξυλοπόδαρα προσπέρασαν τη φωλιά και τα μυρμήγκια με τα κομμένα πόδια σταμάτησαν πριν τη φτάσουν. Ο Βολφ συμπέρανε ότι τα μυρμήγκια μετράνε τα βήματά τους με κάποιο εσωτερικό οδομετρητή, που αποτελεί μέρος του νευρικού τους συστήματος. Είναι τα μόνα όντα που γνωρίζουμε ότι διαθέτουν τέτοιο σύστημα.