Συνέντευξη Τύπου έδωσε χτες η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ για τους συμβασιούχους στο Δημόσιο. Προσποιούμενη ότι τώρα ανακάλυψε την Αμερική και στα πλαίσια της αντιπολιτευτικής πολιτικής του ΠΑΣΟΚ, ισχυρίστηκε ότι η μετατροπή των συμβάσεων σε αορίστου χρόνου είναι ζήτημα πολιτικό και όχι νομικό. Φρόντισε, ωστόσο, για μια ακόμα φορά να κρατήσει τη συζήτηση σε δικαστικές αποφάσεις, νομικές παρεμβάσεις της κυβέρνησης και άλλα παρόμοια. Ενώ διαμαρτυρήθηκε και για την επιστολή που έστειλε ο πρόεδρος του Αρείου Πάγου προς όλους τους δικαστές των Πρωτοδικείων της χώρας, ζητώντας τους να μην παίρνουν αποφάσεις ασφαλιστικών μέτρων υπέρ απολυόμενων συμβασιούχων.

Την ίδια ώρα, βέβαια, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ δε βρήκε κουβέντα να πει για το γεγονός ότι το καθεστώς εργασιακής και πολιτικής ομηρίας που βιώνουν επί χρόνια οι συμβασιούχοι στο Δημόσιο είναι αποτέλεσμα των αντεργατικών πολιτικών των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ που γενικεύουν και επεκτείνουν τις ευέλικτες μορφές εργασίας, χτυπούν ανελέητα το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή δουλιά. Πολιτικές που η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ στήριξε και στηρίζει πολύμορφα με την τακτική του συμβιβασμού και της συναίνεσης.

Αυτός είναι και ο λόγος που η ΓΣΕΕ δεν μπορεί να αρθρώσει λέξη για το ζήτημα. Αντί να προβάλει το αίτημα για μόνιμη και σταθερή εργασία για όλους, μιλά για μονιμοποίηση όσων καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες. Το ίδιο ακριβώς κριτήριο που χρησιμοποίησε η κυβέρνηση της ΝΔ για να αποκλείσει χιλιάδες συμβασιούχους. Αντί να μπαίνει μπροστά στην οργάνωση και ανάπτυξη των αγώνων τους, πρωτοστατεί σε διεκδικήσεις νομικίστικου χαρακτήρα, συγκαλύπτοντας έτσι τον πολιτικό χαρακτήρα του προβλήματος και την ανάγκη αγωνιστικής απάντησης. Ταυτόχρονα, έκανε σημαία τη σχετική κοινοτική οδηγία, ισχυριζόμενη ότι επιβάλλει τη μονιμοποίηση των συμβασιούχων - κάτι που διέψευσε επανειλημμένως η ίδια η ΕΕ - σε μια προσπάθεια ακόμα και να προσδώσει φιλεργατικά χαρακτηριστικά στην ΕΕ, να αποπροσανατολίσει τους εργαζόμενους.

Είναι υπόλογοι απέναντι στους χιλιάδες συμβασιούχους. Και η απάντηση δεν μπορεί να είναι άλλη από τον αγώνα μέσα από τις γραμμές του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, για τη μετατροπή όλων των συμβάσεων σε αορίστου χρόνου, χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Για την κατάργηση κάθε ελαστικής μορφής εργασίας. Αγώνας που αναπόφευκτα περνάει μέσα από τη σύγκρουση με τα κόμματα του κεφαλαίου, αλλά και τα συνδικαλιστικά τους δεκανίκια.