50.000 κάσες γεμάτες φρέσκο «πράμα»! | Η ΑΛΛΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ | ΥΓΕΙΑ

ΥΓΕΙΑ

50.000 κάσες γεμάτες φρέσκο «πράμα»!

Σας παρακαλώ μη συγκινηθείτε, δεν είναι αυτή η πρόθεσή μου. Να πλουτίσω τις στατιστικές γνώσεις σας θέλω. Να σας «ενημερώσω», για να δείχνετε έξυπνος στους φίλους σας! Να εντυπωσιάζετε! Αλλωστε, όπως θα δείτε, δε σας μιλάω για ανθρώπους, αριθμούς παραθέτω. Μην μπείτε, λοιπόν, στον κόπο να «σπρώξετε» τον εαυτό σας και τους φίλους σας σε ενέργειες, οι οποίες ενδέχεται να σας βγάλουν από τη βολή σας, χειμώνας που μπαίνει! Θεωρήστε, για να έχετε και τη συνείδησή σας ήσυχη, πως αναφέρομαι σε πράγματα. Σε κάσες, ας πούμε!

Από το 2003, λοιπόν, μέχρι σήμερα, πάνω από 50.000 κάσες γέμισαν με «πράμα». 2.781 από αυτές φορτωμένες με φρέσκο, μόλις 20-25 ετών, «πράμα», σφραγισμένες γερά, σημαιοστολισμένες, πήραν το δρόμο για τις ΗΠΑ. 111 τράβηξαν για τη Βρετανία. 33 για την Ιταλία. 18 για την Ουκρανία! Ναι, καλά ακούσατε, Ουκρανία! 17, για την Πολωνία! 13, ποιος θα το πίστευε, για τη Βουλγαρία! Η Βουλγαρία στο Ιράκ, μαζί με τους Αμερικάνους! 11, για την Ισπανία. 6, για τη Δανία. 4, για το Ελ Σαλβαδόρ! Το Ελ Σαλβαδόρ, όπου η πείνα πάει σύννεφο, όπου η εκμετάλλευση σπάει κόκαλα, ενάντια στο Ιράκ! 3, για τη Σλοβακία. (Αυτή «συνεισφέρει» σαν ανταπόδοση, για τη δική της «ελευθερία»). Τέλος, 3 ακόμα κάσες φορτώθηκαν με «πράμα», που δεν ξεκαθαρίζεται η προέλευσή του. Πάντως, σύμφωνα με πληροφορίες, προέρχονται από τις χώρες Εσθονία, Ολλανδία, Ταϊλάνδη, Αυστραλία, Ουγγαρία, Καζαχστάν, Λετονία ή Ρουμανία! (Η στατιστική εδώ τα έκανε μπάχαλο)!

Ο υπόλοιπος αριθμός των κασών, 47.000 παρακαλώ, γέμισαν με ντόπιο «υλικό». Εδώ το κόστος ήταν ελάχιστο. Πρώτον, γιατί το ίδιο το «πράμα» κοστίζει φθηνότερα, και, δεύτερον, γιατί τα έξοδα συσκευασίας και αποστολής ήταν ελάχιστα. Αλλο μια κάσα να αποστέλλεται από τη Βαγδάτη στο Κλίβενλαντ και άλλο στη διπλανή Βασόρα. Αφήστε που και η ίδια η κάσα, εδώ στην κυριολεξία, δεν είναι από το ίδιο ξύλο. Για τον Ιρακινό, δε χρειάζονται πολυτέλειες, κάσα από μαόνι! Και ένας νάιλον σάκος κάνει άριστα τη δουλιά του. Στην Αμερική, όμως, σε περιμένουν οι τηλεοράσεις. Πρέπει να δείξεις ιδιαίτερο σεβασμό. Ισως αυτός να είναι, λοιπόν, και ο λόγος αυτής της μεγάλης διαφοράς αριθμών. 3.000 κάσες για περισσότερες από 18 χώρες και 47.000 μόνο για το Ιράκ. Είναι φανερό, το κόστος καθόρισε και την προέλευση του «πράματος». Η γη, ως γνωστόν, δε νοιάζεται για προελεύσεις. Ο,τι της χώσεις, το λιώνει. Αυτή δεν λογαριάζει τις στατιστικές. Τσακώνει από το σβέρκο το «πράμα», ό,τι άφησαν απ' αυτό οι βόμβες και τα χημικά, και το αλέθει. Βοηθάνε σε αυτό και τα σκουλήκια. Τα οποία μυρίζουν το φρέσκο «πράμα», είτε αυτό θάβεται στην Κοπεγχάγη, είτε στο Βουκουρέστι.

Εκείνο που με στενοχωρεί, τελικά, με όλη αυτή τη «στατιστική» φιλολογία, η οποία διακινήθηκε τις τελευταίες μέρες από όλα σχεδόν τα πρακτορεία ειδήσεων του κόσμου, είναι πως ενώ είναι πολύ κατατοπιστική και εξαιρετικά ενημερωμένη, μιλάει για ημερήσιο φόρτωμα και ξεφόρτωμα κασών, για το ποιες ημέρες ή μήνες είναι πιο παραγωγικοί, για τις ημερήσιες, μηνιάτικες η χρονιάτικες ποσοστώσεις, δεν κάνει καθόλου λόγο για το «πράμα» με το οποίο γεμίζουν και ξαναγεμίζουν οι κάσες. Λες και δεν ενδιαφέρει, για παράδειγμα, αν το «πράμα» είναι ξανθό ή μελαχρινό, κοντό ή ψηλό, παντρεμένο ή ανύπαντρο, ορφανό, άνεργο, άστεγο, μορφωμένο ή αμόρφωτο. Αν η μάνα του έχει δεύτερο, αν η κοπέλα του μπορεί να «ξεχάσει» ή θα κουβαλάει τη μνήμη του σαν εφιάλτη, αν η γειτονιά του θα ξανακούσει τις φωνές του, τη μοτοσικλέτα του!

Μισώ τις στατιστικές! Γιατί είναι στεγνές από συναισθήματα. Γιατί παραθέτουν μόνον αριθμούς. Ενώ ο κάθε αριθμός κρύβει τόσο μεγάλο πόνο. Μισώ τις στατιστικές, γιατί δεν περιγράφουν σωστά την πραγματικότητα. Δε μου λένε, για παράδειγμα, πόσα από τα θύματα θάφτηκαν και με τα δυο τους μάτια, και με τα δυο τους πόδια, αν είχανε τα κεφάλια τους, τα σπλάχνα τους, τις καρδιές τους. Αν, τελικά, οι κάσες είχαν «πράμα» στο εσωτερικό τους ή ήταν άδειες, αφού τα θύματα είχαν γίνει κομμάτια που δε συναρμολογούνται, πια. Μισώ τις στατιστικές. Περισσότερο, όμως, μισώ τον επιθετικό πόλεμο και αυτούς που τον κάνουν!

Του
Νίκου ΑΝΤΩΝΑΚΟΥ