Καζάνι που βράζει είναι ο Θεσσαλικός κάμπος. Δεν είναι μόνο το λιοπύρι κάτω από το οποίο οι ξωμάχοι δίνουν τη μάχη της σοδειάς. Πάνω απ' όλα είναι τα τραγικά αδιέξοδα που αντιμετωπίζουν, ιδιαίτερα οι μικρομεσαίοι αγρότες. Εκεί, στον κάμπο, όπως και σε κάθε αγροτική περιοχή, εφαρμόζονται στην πράξη, αργά και βασανιστικά, οι αποφάσεις που λένε ότι ο αγροτικός πληθυσμός πρέπει να μειωθεί στο μισό από ό,τι είναι σήμερα. Το "φύλλο πορείας" προς το ξεκλήρισμα είναι η συνεχής μείωση του εισοδήματός τους, αποτέλεσμα των κανονισμών και των μηχανισμών που συνθέτουν τη διαβόητη Κοινή Αγροτική Πολιτική (ΚΑΠ) της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αλλά και των δεσμεύσεων από την επίσης διαβόητη Γενική Συμφωνία Δασμών και Εμπορίου (ΓΚΑΤΤ). Πολύπλοκοι κανονισμοί και μηχανισμοί για κάθε προϊόν, που για τον αγρότη πρακτικά έχουν σαν αποτέλεσμα περιορισμούς στην παραγωγή, με ταυτόχρονη τρομακτική αύξηση του κόστους παραγωγής και καθηλωμένες τιμές πώλησης των προϊόντων.

Το θερμόμετρο της αγανάκτησης βρίσκεται σταθερά στα ύψη, καθώς τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι αγρότες συνεχώς οξύνονται. Αγωνίζονται μέρα - νύχτα στα χωράφια, παλεύοντας σκληρά για να βγει, να μαζευτεί και να πουληθεί η φετινή σοδειά. Αναγκαστικά χρεώνονται στην ΑτΕ για να αντιμετωπίσουν τα έξοδα που τρέχουν. Κάθε μέρα είναι με την αγωνία του καιρού, γιατί η σοδειά μπορεί να χαθεί μέσα σε λίγες στιγμές. Και όταν έρχεται η ώρα να "κάνουν ταμείο", τότε είναι που συνειδητοποιούν ποιος είναι ο τελικός προορισμός του "φύλλου πορείας".

Το παρήγορο είναι ότι ολοένα και περισσότεροι εντοπίζουν τον ένοχο: Την αντιαγροτική πολιτική της ΕΕ και της κυβέρνησης, την πολιτική που θυσιάζει τους αγρότες στο βωμό του Μάαστριχτ, της Νέας ΚΑΠ και της ΓΚΑΤΤ. Την πολιτική που δε θέλει πια τους αγρότες στο χωράφι να καλλιεργούν, να παράγουν και να αμείβονται για τους κόπους τους, αλλά τους θέλει να πουλάνε τζάμπα στους εμπόρους και να καταντήσουν άνεργοι και κολίγοι στα σύγχρονα τσιφλίκια. Και η προοπτική αυτή είναι που τους πεισμώνει και τους εξαγριώνει, γιατί το να εγκαταλείψουν τα χωράφια τους, δεν είναι μόνο ζήτημα επιβίωσης, αλλά είναι και προσβολή, όπως μας είπε ένας αγρότης στα χωριά της Ελασσόνας. Αυτό που βλέπουν πλέον μπροστά τους ως διέξοδο είναι η συνέχιση των αγώνων τους πιο μαζικά και πιο δυναμικά, κόντρα στο επιχειρούμενο ξεκλήρισμά τους και στην πολιτική των δικαστικών διώξεων και τρομοκράτησης που τους επιφυλάσσει η κυβέρνηση.

Στο "φλεγόμενο" από το λιοπύρι κάμπο της Θεσσαλίας, από όσους αγρότες συναντήσαμε μέσα και έξω από τα χωράφια, δε βρέθηκε ένας που να μας πει ότι πάει καλά. Παντού άκουγες λόγια οργής, συνοδευόμενα από ένα κάρο προβλήματα. Μόλις μας έβλεπαν να πλησιάζουμε, οι φράσεις που κυριαρχούσαν ήταν: "Ελάτε να δείτε τα χάλια μας τα μαύρα", "δείξτε τι τραβάμε", "μας τρώνε τζάμπα τον ιδρώτα μας", "δουλεύουμε για τους εμπόρους και τους βιομηχάνους". Κι η αγανάκτησή τους δεν είναι άδικη, αφού δεν υπάρχει καλλιέργεια και προϊόν που να μην αντιμετωπίζει προβλήματα. Προβλήματα και αδιέξοδα, που γίνονται πιο έντονα για τους μικρομεσαίους αγρότες.