20ό ΜΕΡΟΣ

Οι μυστικές υπηρεσίες της Βολιβίας και η CIA κατάφεραν να συλλάβουν μέλη του δικτύου υποστήριξης προς τους αντάρτες στις πόλεις. Ωστόσο, οι περισσότεροι πέρασαν στην παρανομία, ξεφεύγοντας από την έντονη καταστολή.Σε κάποιες από τις γιάφκες έγιναν έρευνες, άλλες έμειναν ανέπαφες.

Σύνδεσμοι των ανταρτών που εργάζονταν σαν φορτηγατζήδες ανάμεσα στις πόλεις Σούκρε, Σάντα Κρους, Καμίρι, ακόμα και σε σημαντικές περιοχές του αντάρτικου, δεν αποκαλύφθηκαν ποτέ, παρά τους έντονους και συστηματικούς ελέγχους που γίνονταν σε όλους τους δρόμους, στα χωριά και τις πόλεις.

Μέσα στην έντονη καταστολή και τους αυστηρούς ελέγχους σε αεροδρόμια και σε σημεία των συνόρων, έφτασε στην πρωτεύουσα της Βολιβίας ένας σύνδεσμος των ανταρτών, με το ψευδώνυμο Νατάσα. Η Νατάσα μπόρεσε να συναντηθεί μυστικά με τον Ροδόλφο Σαλντάνια, σε ένα χώρο που χρησίμευε σαν ραφτάδικο σε μια φτωχή συνοικία της πρωτεύουσας. Δεν έγινε ποτέ γνωστή η ύπαρξη αυτού του χώρου, ούτε η ταυτότητα των δύο συντρόφων που δούλευαν εκεί σαν μέλη του δικτύου υποστήριξης στις πόλεις.

Ξεγελώντας τις μυστικές υπηρεσίες, μια ομάδα πενήντα επαναστατών, κατάλληλα εκπαιδευμένων, ήταν έτοιμοι να συνδεθούν με το αντάρτικο.

Οι υπηρεσίες κατασκοπίας της Βολιβίας και η CIA δεν μπόρεσαν να καταλάβουν έναν όροφο με τον παράνομο ραδιοφωνικό σταθμό, που βρισκόταν στη Λα Πας. Τα αποθέματα όπλων που βρίσκονταν στις περιοχές όπου επρόκειτο να κάνουν τις επιχειρήσεις τους οι αντάρτες του Τσε, καθώς και όσα βρίσκονταν στη Λα Πας δεν τα ανακάλυψαν.

Διάφορες διασυνδέσεις που είχαν δημιουργηθεί με άτομα που εργάζονταν μέσα στα στρατόπεδα, σε κρατικές θέσεις και στο υπουργείο Εσωτερικών, τα οποία εφοδίαζαν με πληροφορίες, όπλα και προμήθειες τους αντάρτες, παραμένουν ακόμα σε ανωνυμία. Δεν ανακαλύφτηκε ούτε η ομάδα του δικτύου υποστήριξης στην Πόλη Πούνο, κοντά στα σύνορα της Βολιβίας. Επίσης, δεν ανακαλύφθηκαν όσοι ζούσαν στην Αργεντινή και τη Χιλή ή ακόμα και σε πόλεις της Βολιβίας. Επίσης, δεν ανακαλύφθηκαν όσοι ζούσαν στην Αργεντινή και τη Χιλή ή ακόμα και σε πόλεις της Βολιβίας, όπως στη Σάντα Κρους, το Ορούρο, την Κοτσαμπάμπα, την Ταρίχα, το Σούκρε ή και σε άλλα μέρη.

Σε περιοχές κοντινές στη ζώνη των ανταρτών δημιουργήθηκαν δίκτυα υποστήριξης. Τέτοια ήταν η περίπτωση της Λαγουνίγιας, πρωτεύουσας της επαρχίας Κορδιγέρας, όπου εγκαταστάθηκαν τα στρατόπεδα των ανταρτών. Στις 20 Δεκέμβρη του 1966, ο Τσε έγραψε: "Τελικά, αποφασίστηκε οι Ρικάρντο, Ιβάν και Κόκο να φύγουν με το αεροπλάνο από το Καμίρι και το τζιπ να μείνει εδώ. Οταν επιστρέψουν, θα μιλήσουν τηλεφωνικά με τη Λαγουνίγιας και θα ενημερώσουν ότι βρίσκονται εκεί. Ο Χόρχε θα πάει τη νύχτα για να συγκεντρώσει πληροφορίες και θα τους αναζητήσει, αν υπάρχει κάτι θετικό...". Αυτή η σημείωση προϋποθέτει ότι κάποιος στη Λαγουνίγιας, που είχε τηλέφωνο, ήταν ο σύνδεσμος των ανταρτών ή έχαιρε της εμπιστοσύνης τους, γιατί στην αντίθετη περίπτωση, ο Τσε δε θα τους έλεγε να τηλεφωνήσουν όταν θα έφταναν στο Καμίρι, ούτε θα πήγαινε τη νύχτα ο αντάρτης Χόρχε Βάσκες Βιάνια να ψάξει για ειδήσεις.

Εκείνη την ημέρα, ο Τσε έγραψε επίσης: "Στη μία δεν μπορούσε να γίνει καμία λήψη απ' τη Λα Πας". Αυτό σημαίνει ότι κάποιος από την πρωτεύουσα έστελνε μηνύματα με τον ασύρματο στη ζώνη των ανταρτών.

Οι αντάρτες παρέμειναν στα περίχωρα της Λα Ιγέρα τις πρώτες μέρες του Οκτώβρη. Στις 6 του μήνα έφταναν σε ένα φαράγγι και κάτω από ένα πλάτωμα μαγείρευαν όλη την ημέρα. Το ξημέρωμα συνέχισαν το δρόμο τους. Η πορεία δεν ήταν μόνο πολύ κουραστική, αλλά και εξαιρετικά δύσκολη, γιατί ο Κινέζος, ο Περουβιανός, έχασε τα γυαλιά του και δεν έβλεπε σχεδόν τίποτα, άρα κάτω απ' αυτές τις συνθήκες δεν μπορούσε να περπατήσει. Κάποιοι απ' τους αντάρτες ήταν άρρωστοι. Η βλάστηση ήταν σκληρή και ακανθώδης. Οι γκρεμοί, τα βράχια και η έλλειψη μονοπατιών εμπόδιζαν τη νυχτερινή πορεία. Ακόμα και την ημέρα οι συνθήκες ήταν εξαιρετικά πολύπλοκες, γιατί σε όλα αυτά προστιθόταν η έλλειψη δέντρων και μια βλάστηση σχεδόν χωρίς φύλλα.

Στην τελευταία παράγραφο που έγραψε στο Ημερολόγιο που κρατούσε ο ηρωικός αντάρτης στις 7 Οκτώβρη, αναφέρεται: "Ο στρατός έδωσε μια παράξενη πληροφορία για την παρουσία 250 αντρών στο Σεράνο, για να εμποδίσουν το πέρασμα των περικυκλωμένων στο νούμερο 37, δίνοντας τη ζώνη του καταφυγίου μας ανάμεσα στον ποταμό Ασέρο και το Ορο. Η πληροφορία φαίνεται σαν αντιπερισπασμός".

Σύμφωνα με βολιβιανές πηγές, την πληροφορία αυτή τη διέδωσαν μετά από οδηγίες του Οβάντο, για να ενισχύσουν τη διαταγή που, από τα τέλη Σεπτέμβρη, είχε δώσει στο διοικητή της 8ης Μεραρχίας για τη μετακίνηση πριν από τις 5 Οκτώβρη των μονάδων που είχαν καταλύσει στα περίχωρα της Λα Ιγέρα, προς την περιοχή των ποταμών Ασέρο και Ορο. Ηταν σίγουρο ότι οι αντάρτες κατευθύνονταν προς εκείνη την περιοχή.

Επίσης έγινε γνωστό από άλλη πηγή ότι ο Οβάντο θεωρούσε πως το αντάρτικο θα έπρεπε να χτυπηθεί από την περιφέρεια και από απόσταση, χωρίς μάχες κατά μέτωπο, κι ότι έπρεπε να εκμεταλλευτούν τις περιστάσεις και τις δυνατότητες που τους έδιναν οι Βορειοαμερικανοί για να εκπαιδεύσουν και εφοδιάσουν κατάλληλα το στρατό. Η γνώμη του ήταν ότι αν τσάκιζαν τους αντάρτες, την ίδια στιγμή θα σταματούσε η βοήθεια των Ηνωμένων Πολιτειών. Διαβεβαίωνε ότι η απομάκρυνση του Μπαριέντος ήταν θέμα χρόνου, ότι το τσάκισμα των ανταρτών θα τον ευνοούσε κι ότι εξοντώνοντάς τον, ο απόλυτος έλεγχος των ένοπλων δυνάμεων θα ήταν στα χέρια του. Σ' αυτή την περίπτωση, οι αρχηγοί των διαφόρων τάσεων του Εθνικιστικού Επαναστατικού Κινήματος θα ενώνονταν μαζί του. Ο πολιτικός και ο στρατιωτικός έλεγχος θα του επέτρεπαν να αναρριχηθεί στην προεδρία. Γι' αυτά τα δύο πράγματα η παρουσία των ανταρτών εκείνες τις στιγμές ήταν σημαντική. Με τη στρατηγική του Οβάντο συμφωνούσαν και άλλοι αξιωματικοί.

Η διαταγή του Οβάντο να αποσυρθούν οι στρατιώτες πριν από τις 5 του Οκτώβρη από τα περίχωρα της Λα Ιγέρα δεν τηρήθηκε. Ο ταγματάρχης Μιγέλ Αγιορόα Μοντάνιο, που τους διοικούσε, αντιτάχθηκε σθεναρά, θεωρώντας την παράλογη και απαράδεκτη.

ΑΥΡΙΟ ΤΟ 21οΜΕΡΟΣ