Μπροστά στον κίνδυνο υπερχρέωσης βρίσκονται τα νοικοκυριά στην Ελλάδα εξαιτίας της ταχείας πιστωτικής επέκτασης, που τροφοδοτείται από τα καταναλωτικά και προσωπικά δάνεια, καθώς και τις πιστωτικές κάρτες που χορηγούνται μέσω τραπεζών ή συνδεδεμένων εμπορικών επιχειρήσεων. Το ενδεχόμενο αυτό μπορεί να γίνει ιδιαίτερα επικίνδυνο, ιδίως αν εμφανιστεί όταν η ανάκαμψη αρχίσει να εξασθενίζει και η οικονομία εισέλθει σε φάση ύφεσης, οπότε τα νοικοκυριά θα αναγκαστούν να περιορίσουν τις δαπάνες τους.Στο συμπέρασμα αυτό καταλήγει έρευνα της ICAP με θέμα την "καταναλωτική πίστη", όπως έχει επικρατήσει να λέγεται ο τραπεζικός δανεισμός για την αγορά αγαθών και υπηρεσιών. Στην ταχεία άνοδο των καταναλωτικών και λοιπών κατηγοριών δανείων συντέλεσε η άρση των περιορισμών για τη χορήγηση τέτοιου είδους πιστώσεων το 1994 από την Τράπεζα της Ελλάδας, σε συνδυασμό, φυσικά, με την πολυετή πολιτική λιτότητας που αναγκάζει σταδιακά όλο και μεγαλύτερο τμήμα των εργαζομένων να προσφύγει στον τραπεζικό δανεισμό, ελλείψει "ρευστού" και να ζει με δανεικά.

Αποτέλεσμα των εξελίξεων ήταν στην περίοδο από το 1990 μέχρι και το 1996(δηλαδή μια περίοδο που τα λαϊκά εισοδήματα υπέστησαν τις συνέπειες της γαλαζοπράσινης πολιτικής μονόπλευρης λιτότητας) να αυξηθούν κατακόρυφα τα τραπεζικά δάνεια για καταναλωτικούς σκοπούς. Σύμφωνα με τα στοιχεία της έρευνας της ICAP, τα υπόλοιπα καταναλωτικών δανείων (δηλαδή τα ανεξόφλητα καταναλωτικά δάνεια) είχαν φτάσει στο τέλος του 1996 τα 572 δισ. δρχ. και ήταν τετραπλάσια - σε σταθερές τιμές - συγκριτικά με το 1990. Η εξέλιξη αυτή, εκτός του κινδύνου υπερχρέωσης για τα νοικοκυριά, δημιουργεί πρόσφορες συνθήκες και για την αναθέρμανση του πληθωρισμού. Ωστόσο, οι συντάκτες της έρευνας κρίνουν αναγκαία τη διατήρηση του υφιστάμενου πλαισίου της απελευθερωμένης αγοράς, καθώς παρατηρούν ότι τα μερίδια της καταναλωτικής πίστης, στο σύνολο των πιστώσεων στον ιδιωτικό τομέα, όπως επίσης και το μερίδιό της στην εγχώρια ιδιωτική κατανάλωση, παραμένουν σε σημαντικάχαμηλότερα επίπεδα σε σχέση με τις λοιπές ευρωπαϊκές χώρες.

Συγκεκριμένα, το μερίδιο της καταναλωτικής πίστης στο σύνολο των πιστώσεων σε ιδιώτες διευρύνθηκε στην Ελλάδα από 1,5% το 1990 σε 5,8% το 1996, ενώ μεταξύ 1990 και 1996 το μερίδιό της στην ιδιωτική κατανάλωση διαμορφώθηκε από 0,7% σε 2,6%. Την ίδια στιγμή, τα αντίστοιχα ποσοστά για το 1996 είναι για τη Γερμανία 11,4% και 19,1%, για την Αγγλία 9,5% και 15,6%, για την Πορτογαλία 8,7% και 8,5% και για την Ιρλανδία 10,4% και 14,9%.

Από τις δειγματοληπτικές έρευνες που διεξήχθησαν, διαπιστώθηκε ότι τα νοικοκυριά που χρησιμοποιούν πιστωτικές κάρτες είναι σχετικά υψηλού εισοδήματος, νεαρής ηλικίας και οι αρχηγοί τους ασκούν μη χειρωνακτικά επαγγέλματα. Τα νοικοκυριά που συνάπτουν καταναλωτικά δάνεια ανήκουν κυρίως στη μεσαία εισοδηματική κατηγορία, αλλά τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά τους δε διαφέρουν από εκείνα των κατόχων πιστωτικών καρτών. Ωστόσο, το ποσοστό των νοικοκυριών που διαθέτει πιστωτική κάρτα (34%) είναι σημαντικά υψηλότερο από αυτό των νοικοκυριών που έκαναν χρήση καταναλωτικού δανείου (16%), αν και αναμένεται ότι η αγορά των πιστωτικών καρτών θα εμφανίσει χαμηλότερους ρυθμούς ανόδου κατά την επόμενη τριετία.

Ετσι, στο σύνολο των χορηγήσεων σε προϊόντα καταναλωτικής πίστης σήμερα, το 38,5% αντιπροσωπεύει πιστωτικές κάρτες, το 33,5% καταναλωτικά δάνεια και το 28% προσωπικά (χωρίς δικαιολογητικά). Τα αντίστοιχα όμως ποσοστά το 1990 ήταν 85,1% για τις πιστωτικές κάρτες, 6,4% για τα καταναλωτικά και 8,5% για τα προσωπικά δάνεια.