Ποιος είναι ο περίφημος νόμος 2472/97 για την προστασία του πολίτη από την επεξεργασία δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα;

Είναι η πιο κραυγαλέα καταπάτηση θεμελιωδών αρχών του Συντάγματος. Για ένα γεγονός πρέπει να είμαστε κατηγορηματικοί. Είναι δεδομένη η υπονόμευση του κύρους του Συντάγματος και μάλιστα από το ίδιο το υπ. Δικαιοσύνης. Και δε φτάνει μόνο αυτό.

Αν διαβάσουμε τα δύο κείμενα χωρίς ενδοιασμούς, μπορούμε να απαντήσουμε ότι ο νόμος 2472/97 είναι ακόμα πιο σκοταδιστικός και με αντιδραστικότερο περιεχόμενο κι απ'αυτή τη Συμφωνία Σένγκεν.

α) Εκτός λοιπόν από τα δεδομένα προσωπικού χαρακτήρα που προβλέπει η Σένγκεν, ο νόμος εισάγει στο άρθρο α, β, καταπατώντας κάθε έννοια προσωπικής ελευθερίας, τον όρο "ευαίσθητα δεδομένα".

Ερχεται να εξειδικεύσει την κατεύθυνση που υπάρχει από τη Σένγκεν για "συναφή στοιχεία".

Πρόκειται για μια νέα κλιμάκωση παρακολούθησης που επεκτείνεται σε δεδομένα που έχουν σχέση με τα πολιτικά φρονήματα, τη συμμετοχή σε Σωματείο, την Κοινωνική Πρόνοια, την ερωτική ζωή, τις θρησκευτικές και φιλοσοφικές πεποιθήσεις.

β) Ο νόμος συνηγορεί ότι η συγκέντρωση των δεδομένων αυτών δε θα αρχίσει από μηδενική βάση.

Ετσι, στο άρθρο 3, παρ. 1, ομολογείται ότι ο νόμος εφαρμόζεται στην αυτοματοποιημένη επεξεργασία αλλά και στη μη αυτοματοποιημένη (φάκελοι).

Εύκολα μπορούμε να οδηγηθούμε στο συμπέρασμα ότι στο νέο ηλεκτρονικό σύστημα θα ενσωματωθεί οτιδήποτε έχει μέχρι σήμερα καταχωρηθεί στο αρχειακό υλικό από τις κατά καιρούς παρακολουθήσεις.

γ) Ακόμη μέχρι σήμερα, γνωρίζουμε ότι μας παρακολουθούσαν και μας φακέλωναν οι αρχές ασφάλειας. Τώρα με βάση το νόμο 2472/97 στο χορό μπαίνουν και ιδιώτες και εύκολα γίνεται αντιληπτό, τι επιπτώσεις μπορεί να υπάρξουν.

δ) Η "πλαστικότητα" που χαρακτηρίζει το νόμο για να μπορεί να αξιοποιηθεί προς πάσα κατεύθυνση, επιβεβαιώνεται στο άρθρο 3 γύρω από την επεξεργασία των δεδομένων.

Ετσι λοιπόν τα δεδομένα μπορεί να τα επεξεργάζεται ο υπεύθυνος που είναι εγκαταστημένος στην ελληνική επικράτεια, αλλά και υπεύθυνος που είναι εγκαταστημένος σε χώρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Δεν αρκείται όμως εδώ.

Δίνει τη δυνατότητα της επεξεργασίας των δεδομένων από υπεύθυνο που δε βρίσκεται σε χώρα - μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Εύκολα το μυαλό μας οδηγείται στη χώρα που βρίσκεται στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, δηλαδή στις ΗΠΑ (άρθρο 3, παρ. 3).

ε) Ο νόμος στη συνέχεια δίνει "λύσεις" για τις προϋποθέσεις επεξεργασίας δεδομένων.

Δε μένει κανένα κενό σημείο, περιλαμβάνοντας μια σειρά από προϋποθέσεις και έχοντας σαν ακραία σημεία αναφοράς στο άρθρο 5, παρ. 1 τα εξής:

Πρώτον: Ο ίδιος ο παρακολουθούμενος να δώσει την άδεια για το ηλεκτρονικό του φακέλωμα.

Δεύτερον: Στο βαθμό που υπάρχουν προβλήματα και εμπόδια, στην παρ. 5 προβάλλεται ότι το φακέλωμα μπορεί να υλοποιηθεί όταν είναι "αναγκαίο για το δημόσιο συμφέρον".

Μέχρι αυτό το σημείο είδαμε τους τρόπους και τους ελιγμούς στη δράση του νόμου, άρα και την ανυπαρξία φραγμών γύρω από τα δεδομένα προσωπικού χαρακτήρα.

Αυτή είναι και η πρώτη βαθμίδα συλλογής πληροφοριών.

Στο νόμο όμως υπάρχει ακόμα ένα επίπεδο ποιοτικά ανώτερο.

Τρίτον:Είναι η επεξεργασία "ευαίσθητων δεδομένων".

Στο άρθρο 7, παρ. 1 αναφέρει ότι απαγορεύεται η συλλογή και η επεξεργασία πληροφοριών.

Ομως, στο εδάφιο ε, αναφέρει ότι η επεξεργασία επιτρέπεται για την εξυπηρέτηση των αναγκών της εθνικής ασφάλειας.

Ο δρόμος ανοίγει.

Με το πρόσχημα της εθνικής ασφάλειας από τον εμφύλιο μέχρι σήμερα, χιλιάδες διώχτηκαν ή οδηγήθηκαν ακόμη και στο απόσπασμα.

Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι οι ανεξέλεγκτοι δρόμοι της ηλεκτρονικής παρακολούθησης μπορούν να δουλεύουν προς οποιαδήποτε κατεύθυνση και χωρίς μάλιστα τον παραμικρό έλεγχο, μπροστά στις τεράστιες δυνατότητες ελιγμών που μας δίνει η αξιοποίηση των ηλεκτρονικών υπολογιστών.

Η αυθαιρεσία δε σταματάει εδώ.

στ) Στο άρθ. 9 επιτρέπει την ελεύθερη διαβίβαση των πληροφοριών στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης και ακόμα, αν τηρείται επαρκές πλαίσιο προστασίας (! ) και σε χώρες εκτός Ευρωπαϊκής Ενωσης!!

ζ) Ο νόμος επίσης προβλέπει τη σύσταση "Αρχής Προστασίας Δεδομένων" σαν δημόσια ανεξάρτητη αρχή. Ομως, δεν είναι καθόλου ανεξάρτητη αφού στην ουσία διορίζεται ο πρόεδρος, το ΔΣ, καθώς και το πειθαρχικό της Συμβούλιο. Υπάγεται στον υπουργό Δικαιοσύνης και δεν υπόκειται σε κανενός είδους κοινοβουλευτικό έλεγχο.

Ας μη μας διαφεύγει ότι σε ολόκληρο το νόμο δε γίνεται ούτε μια αναφορά στο Σύνταγμα της χώρας, καθώς και σε διεθνείς συμβάσεις που αναφέρονται στα ανθρώπινα δικαιώματα και τις ελευθερίες των πολιτών και οι οποίες είναι δεσμευτικές για τη χώρα μας. Ο λόγος είναι σαφής.

Γ. Ν.