Ενας από τους σημαντικότερους λόγους που επικαλέστηκε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, για την κατάρτιση του νέου μισθολογίου των δημοσίων υπαλλήλων, ήταν η ανάγκη να μπει μια τάξη στην πληθώρα των επιδομάτων, που είχαν θεσπιστεί στο παρελθόν, στα πλαίσια της εισοδηματικής πολιτικής του "διαίρει και βασίλευε". Και επειδή το πρόβλημα ήταν υπαρκτό, μπορούσε κανείς να θεωρήσει και το επιχείρημα της κυβέρνησης βάσιμο. Ακόμη περισσότερο, γιατί οι σχετικές εξαγγελίες των αρμοδίων περιλάμβαναν τη σημαντική αύξηση του βασικού μισθού και τη διατήρηση το πολύ τριών επιδομάτων (το επίδομα εξομάλυνσης, το χρονοεπίδομα και το επίδομα απόδοσης).

Ωσπου ήρθε στο φως το συγκεκριμένο νομοσχέδιο και τα πράγματα μπήκαν στη θέση τους... Ο βασικός μισθός αυξάνεται, αλλά συνεχίζει να παραμένει σε απαράδεκτα επίπεδα αφ' ενός και, αφ' ετέρου, ορίζεται πως το όποιο εφεξής ποσοστό αύξησης θα υπολογίζεται πάνω στο βασικό μισθό των υπαλλήλων υποχρεωτικής εκπαίδευσης και όχι στο σύνολο των τακτικών αποδοχών. Τα τρία νέα επιδόματα υπάρχουν, αλλά το ένα απ' αυτά - αυτό της απόδοσης - δε συμπεριλαμβάνεται πλέον στις τακτικές αποδοχές. Και αυτό, γιατί η χορήγησή του θα εξαρτάται από τις δίμηνες εκθέσεις αξιολόγησης της ποσότητας και ποιότητας εργασίας του κάθε δημόσιου υπάλληλου. Και τέλος, πέρα από τα τρία επιδόματα, υπάρχουν άλλα 22, ενώ παράλληλα ανοίγει πόρτες και παράθυρα για τη θέσπιση ακόμη περισσότερων.

Τα σχόλια περιττεύουν...